Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης – Νουθεσίες: δ΄. Δι­ά­φο­ρα

11 Δεκεμβρίου 2025 σε ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ, ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ, Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ - ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ–ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ–ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ, ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΑΣ, ΠΑΤΕΡΙΚΑ

δ΄. Δι­ά­φο­ρα

­     Εγώ τό κά­θε τί λυ­πη­ρό πού ἔρ­χε­ται, τό δέ­χομαι μέ εὐ­χα­ρι­στί­α καί προ­θυ­μί­α, κά­νω τόν σταυ­ρό μου, καί λέ­ω: ”Εἴη τὸ ὄ­νο­μα Κυ­ρί­ου εὐ­λο­γη­μέ­νον εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας. Ἀ­μή­ν”».

 «Χρει­ά­ζε­ται πί­στις στόν Θε­ό καί ἡ Χά­ρις τοῦ Θε­οῦ δέν θά μᾶς ἐγ­κα­τα­λεί­ψη, θά μᾶς βο­η­θή­ση».

«Πό­ση με­γά­λη δύ­να­μη ἔ­χει ἡ προ­σευ­χή καί πόση με­γά­λη ἀ­ξί­α ἡ πί­στη! Νά ἔ­χω­με πί­στιν Θε­οῦ ὡς κόκ­κον σι­νά­πε­ως καί ὁ Θε­ός ἐ­άν εἶ­ναι γιά τό κα­λό μας, ὅ,τι κι ἄν ζη­τή­σω­με θά μᾶς τό δώ­ση».

«Ἔ­χω στό μπα­οῦ­λο ἕ­να κα­τα­καί­νουρ­γο ρά­σο. Ἔ! σᾶς λέ­γω, δέν ἄ­νοι­ξα οὔ­τε νά τό δῶ, δέν μέ γε­μί­ζουν αὐ­τά. Ἔ­χω τήν προ­σευ­χή, τό Ψαλ­τή­ρι. Ἔ­χω τήν καρ­διά μου στόν Χρι­στό⋅ δέν μέ γε­μί­ζουν αὐ­τά. Εἶ­χα πνευ­μα­τι­κή ζω­ή καί ἔ­χω⋅ καί ἐ­σᾶς μήν σᾶς ἑλ­κύ­ουν τά κα­λά ροῦ­χα, ἀλ­λοῦ εἶ­ναι ἡ χα­ρά».

«Ἐ­γώ, ἀ­γά­πη­σα πά­νω ἀ­π᾽ ὅ­λα τόν Χρι­στό. Παιδί μου, ”τὶς ἤλ­πι­σε εἰς τὸν Χρι­στὸν καὶ κα­τῃ­σχύν­θη;”. Νά λέ­με συ­νέ­χεια: ”Μνήσθητί μου, Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ Βα­σι­λεί­ᾳ Σου­”».

«Ὁ Θε­ός πού φω­τί­ζει τά σκυ­λι­ά νἄρ­θουν σω­στά στό Μο­να­στή­ρι μας, πό­σῳ μᾶλ­λον θά φω­τί­ση τούς ἀν­θρώ­πους ἐ­μᾶς, ἂν εἴ­μα­στε πι­στοί πρός Αὐ­τόν!».

«Εἴ­μα­στε προ­σω­ρι­νοί ἄν­θρω­ποι ἐ­δῶ πέ­ρα. Ἄς φρον­τί­σου­με γιά τήν ψυ­χή μας πού εἶ­ναι πρᾶγ­μα ἀ­θά­να­το, δι­ό­τι στήν ἄλ­λη ζω­ή δέν θά ὑ­πάρ­χη δι­και­ο­λο­γί­α».

Ὁ Γέροντας λει­τουρ­γοῦ­σε κα­θη­με­ρι­νά σχε­δόν καί ἔ­λε­γε συ­χνά: «Συ­ζῶ καί συλ­λει­τουρ­γῶ μέ τήν Ἁγί­α Τρι­ά­δα. Ζεῖ Κύριος ὁ Θε­ός».

«Ἡ θεί­α Λει­τουρ­γί­α εἶ­ναι τό κέν­τρο τῆς ζω­ῆς τοῦ ἀν­θρώ­που».

«Ἡ Χά­ρις τοῦ Θε­οῦ μέ φύ­λα­ξε ἀ­πό τίς πα­γί­δες τοῦ σα­τα­νᾶ. Δό­ξα τῷ Θε­ῷ, μέ σκέ­πα­σε. Δέν μέ ἄ­φη­σε».

«Ἀρ­ρώ­στη­σα, παι­διά μου, μέ συγ­χω­ρεῖ­τε, εἶ­χα πά­θη ἴ­λιγ­γο τώ­ρα στά μέ­σα Φε­βρου­α­ρί­ου, ἔ­χω… τό αὐ­χε­νι­κό, δέν μέ ἔ­βλα­ψε αὐ­τό, ὅ­σο μέ ἔ­βλα­ψε ὁ κό­σμος, δη­λα­δή, ὄ­χι ὅ­τι γογ­γύ­ζω ἀ­πό τόν κό­σμο, ἀλ­λά αὐ­τά πού ἀ­κού­ω μέ τόν κό­σμο. Παν­τρε­μέ­να ἀν­δρό­γυ­να σέ 20 ἡ­μέ­ρες νά χω­ρί­ζουν καί νά πέ­φτουν σέ σφάλ­μα­τα πορ­νεῖ­ες καί ἀ­σω­τί­ες, σέ μα­γι­κά, δι­α­βο­λι­κά πράγ­μα­τα. Ὅ­ταν φεύ­γου­με ἀ­πό τόν δρό­μο τοῦ Θε­οῦ καί πη­γαί­νου­με στά μέν­τιουμ, πη­γαί­νου­με στούς μά­γους ἤ τήν πόρ­τα τοῦ μά­γου ἤ τήν πόρ­τα τοῦ δι­α­βό­λου χτυ­πᾶ­με, τό ἴ­διο εἶ­ναι. Πονά­ει ἡ ψυ­χή μου, ὅ­ταν τά ἀ­κού­η αὐ­τά τά πράγ­μα­τα⋅ καί τί νά κά­νου­με, παι­διά μου, μιά προ­σευ­χή κάνου­με».

«Ἐ­γω­ϊ­σμός εἶ­ναι νά λέ­ω: ”Αὐτό εἶ­ναι καί τί­πο­τε ἄλ­λο­”». (Ἡ ἰσχυρογνωμοσύνη).

«Θά ἔλ­θη και­ρός πού θά μᾶς πά­ρουν καί τούς σο­βᾶ­δες ἀ­πό τούς τοί­χους». (Δη­λα­δή θά πλη­ρώνω­­με φό­ρους γι­ά τούς τοί­χους, τά κτίρια).        

Ὁ Γέροντας δι­αρ­κῶς ἐν­θυ­μεῖ­το τόν θά­να­το. Τό βρά­δυ με­τά τό Ἀ­πό­δει­πνο, ἔ­κα­νε πῶς θά ἦ­ταν ξα­πλω­μέ­νος στό νε­κρο­κρέβ­βα­το, ἔ­ψαλ­λε τήν νε­κρώ­σι­μη ἀ­κο­λου­θί­α καί ἔ­λε­γε: «Πα­τέ­ρες, ἐ­γώ τήν ἔ­χω διαβά­σει ὅ­λη τήν ἀ­κο­λου­θί­α καί εἰς κο­σμι­κόν καί εἰς ἱ­ε­ρέ­αν καί εἰς μο­να­χόν».

Ὅ­ταν τοῦ εἶ­παν ὅ­τι πέ­θα­νε ἡ ἀ­δελφή του, ἦταν στόν κῆ­πο, ἔ­κα­νε τόν σταυ­ρό του καί ἀ­μέ­σως εἶπε: «Κύριος ἔ­δω­κε, Κύριος ἀ­φεί­λε­το».

Ὁ Γέ­ρον­τας μνη­μό­νευ­ε χι­λι­ά­δες ὀ­νό­μα­τα ζώντων καί κε­κοι­μη­μέ­νων καί ἔ­βλε­πε ἀ­κό­μη σέ τί κα­τά­στα­ση βρί­σκε­ται ἡ ψυ­χή τοῦ κα­θε­νός μνη­μο­νευ­ο­μέ­νου.

«Τά φάρ­μα­κα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, εἶ­ναι: Τά Μυ­στή­ρια, ἡ τή­ρη­ση τῶν ἐν­το­λῶν τοῦ Θε­οῦ, τά κα­λά ἔρ­γα».

 «Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α φω­τί­ζει ἀν­θρώ­πους, δέν τρελλαί­νει ἀν­θρώ­πους. Δέν εἶ­ναι τρελ­λοί αὐ­τοί πού γί­νον­ται μο­να­χοί, κλη­ρι­κοί».

«Ὅ,τι μπο­ρεῖ­τε κα­λό νά τό κά­νε­τε, ἰ­δι­αί­τε­ρα νά προ­σεύ­χε­σθε, νά ἐ­ξο­μο­λο­γῆ­σθε, νά δι­ώ­χνε­τε τούς λο­γι­σμούς, για­τί ἄν κρα­τᾶ­με τούς λο­γι­σμούς μέ­σα μας, μᾶς παι­δεύ­ουν οἱ δαί­μο­νες γι᾽ αὐ­τό πρέ­πει νά κά­νου­με λο­γι­σμούς κα­λούς. Τήν ἀ­γά­πη νά ἔ­χε­τε με­τα­ξύ σας, νά συγ­χω­ροῦ­με προ­τοῦ νά βα­σιλεύση ὁ ἥ­λιος, για­τί δέν ξέ­ρου­με, λέ­ει ὁ Χρι­στός μας, ἐ­άν θά ξη­με­ρώ­σου­με τήν ἄλ­λη μέ­ρα, ἴ­σως ἡ κλί­νη μας γί­νει καί τά­φος μας».