Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης – Διηγήσεις: “Ὁ Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νος μέ ζωντανό σῶ­μα” “Πο­λύ θαυ­μα­τουρ­γός ὁ ὅ­σι­ος Δαυ­ΐδ” “Πόσες φορές εἶδα τόν ἅγιο Δαυΐδ!”

30 Ιουλίου 2024 σε ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ, ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ, Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ - ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ–ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ–ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ, ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΑΣ, ΠΑΤΕΡΙΚΑ

λδ΄. Ὁ Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νος μέ ζωντανό σῶ­μα

     Mί­α Με­γά­λη Πα­ρα­σκευ­ή τήν ὥ­ρα τῆς Ἀ­πο­κα­θη­λώ­σε­ως, μό­λις κα­τέ­βα­σε τό Σῶ­μα, ἔ­κλαι­γε μέ με­γά­λη συγ­κί­νη­ση καί δέ­ος. Καί με­τά εἶ­πε: «Πα­τέ­ρες μου, σή­με­ρα δέν κα­τέ­βα­σα σῶ­μα ἁ­γι­ο­γρα­φη­μέ­νο, ἀλ­λά σῶ­μα ἀν­θρώ­πι­νο. Οἱ φλέ­βες Του χτυποῦ­σαν στίς δι­κές μου φλέ­βες. Ἡ σάρ­κα Του ἀκούμπα­γε στήν δι­κιά μου σάρ­κα. Κα­τα­λά­βαι­να τό αἷ­μα νά τρέ­χη στίς φλέ­βες Του».

λε΄. «Πο­λύ θαυ­μα­τουρ­γός ὁ ὅ­σι­ος Δαυ­ΐδ»

     O Ἅ­γι­ος, παι­διά μου, εἶ­ναι πο­λύ θαυ­μα­τουργός. Σ᾽ ἄλ­λον ἔ­χει δώ­σει τό φῶς του, ἄλ­λον φέρνει σέ με­τά­νοι­α κι ἄλ­λα δι­ά­φο­ρα θαύ­μα­τα (κάνει). Νά ᾽χε­τε τήν εὐ­λο­γί­α καί τήν εὐ­χή τοῦ Ἁ­γί­ου. Σέ μία γυ­ναῖ­κα ἔ­δω­σε τό φῶς της καί ἔ­κα­νε κα­λά τό πό­δι της, πού εἶ­χε πρη­στῆ σάν τούμ­πα­νο. Τῆς ἐμ­φα­νί­στη­κε στόν ὕ­πνο της καί, χω­ρίς νά γνω­ρί­ζη τό ὄ­νο­μά του, τόν ἐ­πι­κα­λέ­στη­κε. Ἄλ­λη γυ­ναῖ­κα, δέν εἶ­χε παι­δί. Ἀ­κούμ­πη­σε στό λεί­ψα­νο τοῦ Ἁ­γί­ου καί εἶ­πε: ”Ἅ­γι­έ μου, ἰα­τρέ τῶν ψυ­χῶν καί τῶν σω­μά­των, σέ πα­ρα­κα­λῶ νά μοῦ χα­ρί­σης ἕ­να παι­δί­”. Στόν χρό­νο ἐ­πά­νω ἀ­πέ­κτη­σε παι­δί. Ὅ­ταν τήν Με­γά­λη Τεσ­σα­ρα­κο­στή βγαί­νη ἡ ἁ­γί­α Κά­ρα του, πάν­τα βρέ­χει στό χω­ριό, ἔ­στω κι ἂν ὅ­λη τήν ἡ­μέ­ρα ὁ ἥλι­ος καί­η.

»Ὁ Ἅ­γι­ος, κα­τά τήν πί­στη θαυ­μα­τουρ­γεῖ. Κα­τά τό ”ἡ πί­στις σου σέ­σω­κέ σε­”, ἐ­νερ­γεῖ τό θαῦ­μα. Γι᾽ αὐ­τό, συ­νέ­χει­α ὁ κό­σμος κά­νει εὐ­χα­ρι­στή­ρι­ες Λει­τουρ­γί­ες».

λς΄. «Πόσες φορές εἶδα τόν ἅγιο Δαυΐδ!»

     Πό­σες φο­ρές τόν ἅ­γιο Δαυ­ΐδ τόν ἔ­χο­με δεῖ ζων­τα­νό! Θά πῆ­τε, ”πῶς τόν βλέ­πε­τε, πά­τερ;”. Σάν ἕ­νας μο­να­χός, χτυ­πᾶ τό σή­μαν­τρο μό­νος του, χτυ­πᾶ τήν καμ­πά­να καί μπαί­νου­με καί ᾽ρχό­μα­στε στήν Ἐκ­κλη­σί­α καί βλέ­που­με ἕ­ναν γέ­ρον­τα, ἕ­ναν κα­λό­γε­ρο, σάν τόν π. Σε­ρα­φείμ, –δέν ξέ­ρω ἂν τόν ξέ­ρε­τε, εἶ­ναι τώ­ρα μέ τήν ἁ­γί­α Κά­ρα σ᾽ ἕ­να χω­ριό–. Τόν βλέ­πο­με νά μπαί­νη στό Ἱ­ε­ρό καί γί­νε­ται ἄ­φαν­τος. Πό­σες φο­ρές μί­λη­σα μα­ζί του!

     »Συ­χνά βλέ­πω τόν ἅ­γιο Δαυ­ΐδ ὀ­φθαλ­μο­φα­νῶς σάν κα­λό­γε­ρο μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α. Πα­ρα­κα­λῶ τόν Ἅ­γιο: “Ὅ­πως μέ φρον­τί­ζεις ἐ­δῶ στό ἐ­πί­γει­ο Μο­να­στή­ρι σου, Ἅ­γι­έ μου, νά μέ φρον­τί­ζης καί στό οὐρά­νιο”. Ἐ­δῶ στό Μο­να­στή­ρι ὅ­λοι ἔρ­χον­ται γι­ά τόν Ἅ­γιο, σπά­νια ἔρ­χε­ται κα­νείς γι­ά τόν τό­πο! (Ἐ­νῶ πο­λύς κό­σμος πή­γαι­νε νά δῆ τόν ἴ­διο, τόν Γέ­ρον­τα). Πολ­λές φο­ρές τό βρά­δυ εἶ­μαι ἄρ­ρω­στος, ἀλ­λά τό πρωΐ ση­κώ­νο­μαι γι­ά τήν θεί­α Λει­τουρ­γί­α. Σκέ­φτο­μαι ὅ­τι ἴ­σως νά εἶ­ναι ἡ τε­λευ­ταί­α καί πα­ρα­κα­λῶ τόν Ἅ­γιο: “Ἅ­γι­έ μου Δαυ­ΐδ, ἐ­σύ νά λει­τουρ­γή­σης” καί γί­νο­μαι κα­λά καί λει­τουρ­γῶ».