Του π. Κωνσταντινου Στρατηγοπουλου
“Βρὲ παιδάκι μου, τὸ κάθε τί ἔχει μία ὄμορφη χρήση. Δὲν μπορῶ νὰ τὰ χρησιμοποιῶ ὅπως ἐγὼ θέλω. Ἔτσι; Τὸ κάθε τί ἔχει μία ὄμορφη χρήση. Καὶ τὸ σῶμα μας τὸ χρησιμοποιοῦμε ὅπως τὸ ἐπέτρεψε ὁ Θεός. Πολὺ ἁπλά. Ἔτσι; Καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἑνωθεῖ μὲ κάποιον ἄλλον χωρὶς τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Τί εἴπαμε; [Ποιὰ] εἶναι ἡ τραγωδία τοῦ Οὐμανισμοῦ; Μία κοινωνία χωρὶς Θεό!
Πῶς μποροῦν νὰ ἑνωθοῦν; Ἀκόμη καὶ δύο ἀντικείμενα. Πῶς μπορεῖ αὐτὸ τὸ μικρόφωνο νὰ ἑνωθεῖ μὲ αὐτὸ τὸ ρολόι, ἐὰν δὲν τὰ κρατῶ ἐγὼ μὲ τὰ χέρια μου; Πόσο μᾶλλον δύο ἄνθρωποι. Πῶς θὰ ἑνωθοῦν χωρὶς νὰ τοὺς ἐνώνει ὁ Θεός; Ἐπειδὴ τὸ θέλουν; Δὲν ἀρκεῖ τὸ θέλω. Αὐτὸς εἶναι ὁ Οὐμανισμός. Σὲ θέλω, μὲ θέλεις! Σοὺ ἀρέσω, μοῦ ἀρέσεις! Ποιὸς ὅμως θὰ μᾶς ἑνώσει;
Εἶναι πάρα πολὺ εὔκολο μετὰ νὰ χωρίσουν. Νὰ νομίζουν ὅτι ἑνώθηκαν καὶ νὰ διαλύονται. Γι’ αὐτὸ διαλύονται! Ἔτσι, ἁπλὰ τὸ λέω τώρα. Παρόλο πού… γιὰ μένα δὲν εἶναι αὐτὸ τὸ κανόνι. Πῶς θὰ ἑνωθεῖς δηλαδή; Μὲ ποιόν; Ὁ ἄλλος εἶναι σῶμα καὶ ψυχή! Ποῦ θὰ ἑνωθεῖς δηλαδή; Ἐπειδὴ ἐνώσατε τὰ σώματά σας… Χωρὶς τὴν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ χωρὶς τὴν ἕνωση τῶν ψυχῶν! Δὲν ἔχει νόημα! Δὲν βγάζει τίποτε!”