«ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΜΙΑ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ»
+Γέροντος Δωροθέου Τζεβελέκα, ἱερομονάχου
«Τοῦτο τό γραΐδιο πού κάνει τόν σταυρό του καί στέκεται σάν κουρούνα μπροστά στά εἰκονίσματα, εἶναι ψυχή χιλιάδων χρόνων καί ξέρει ἀπό ποῦ βαστᾶ καί ποῦ πάει, καλύτερα ἀπό τόν κάθε λιμοκοντόρο πού σπουδάζει στά Παρίσια». Φώτης Κόντογλου
Γιατί ἐμεῖς, ἡ δικιά μου γενιά, εἴμαστε τόσο εὐγνώμονες στίς γιαγιάδες μας; Ἐγώ, ὅταν ἤμουν στήν Ἀμερική, πήγαινα καί σέ καμιά χειροτονία. Καθόμουν ἐκεῖ σέ μιά ἀκρούλα καί περίμενα νά ἀκούσω ἕνα μόνο πρᾶγμα. Γινόταν πρῶτα ἡ χειροτονία καί μετά ὁ νεοχειροτονούμενος ἑτοιμαζόταν νά πάει στό ἱερό σάν παππᾶς λόγου χάριν ἤ σάν διάκος. Τότε μίλαγε ὁ δεσπότης καί τόν νουθετοῦσε καί μετά ἔπαιρνε τόν λόγο καί ὁ νεοχειροτονηθείς νά πεῖ δυό κουβέντες. Ἔλεγε γιά παράδειγμα εὐχαριστῶ τούς γονεῖς μου, εὐχαριστῶ αὐτούς πού πληρώσανε τά λεφτά γιά νά πάω νά σπουδάσω θεολογία-γιατί στήν Ἀμερική τά πανεπιστήμια εἶναι ἰδιωτικά- καί εἶχα αὐτούς τούς σπόνσορες- τούς λένε ἐκεῖ- δωρητές, οἱ ὁποῖοι μέ βοήθησαν νά σπουδάσω κ.ο.κ.. Κάποια στιγμή ἔλεγε αὐτό πού περίμενα ἐγώ. Ἔλεγε: Ἄχ καί νά ‘ταν ἡ γιαγιά μου ἐδῶ! Καί τότε ἔκλαιγε…Ἔχω κάνει προσωπικό γκάλοπ.
«Θά μπεῖς πουλί μου στό ἱερό». Αὐτή ἦταν ἡ γιαγιά σου. Αὐτή πού σέ σταύρωνε, πού σέ πήγαινε πρωί – πρωί στήν ἐκκλησία, σέ καμάρωνε νά ντυθεῖς παππαδάκι. Τώρα μπορεῖ νά μήν ζεῖ, ἀλλά τί χαρά ἔχει στόν οὐρανό! Πίσω ἀπό ἕναν παππᾶ, λοιπόν, ἐγώ ἔβλεπα τήν γιαγιά ἤ τήν μάνα, ἔβλεπα αὐτούς πού δίδαξαν τήν πίστη στά παιδιά. Ἄρα τήν πίστη θά πρέπει νά τήν διδάξουμε στά παιδιά, δέν γίνεται ἀπό μόνη της. Ἡ μάνα εἶναι τά πάντα στό σπίτι. Τό σπίτι εἶναι ἡ μάνα! Ἄν ἡ μάννα εἶναι καλή, τότε θά βγάλει καί καλά παιδιά, ἄν ἡ μάνα ἔχει ἐλλείψεις, τότε θά ὑπάρχουν προβλήματα. Ἡ μάνα εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία ρυθμίζει τά τοῦ σπιτιοῦ, εἶναι ἱερό πρόσωπο.
Ὅταν γύρισα ἀπό τήν Ἀμερική, πῆγα νά δῶ τήν μάνα μου μετά ἀπό πολλά χρόνια καί πῆγα καί τῆς φίλησα τό χέρι. Ἐκείνη μοῦ ἔλεγε «φέρε τό χεράκι σου παππᾶ μου νά τό φιλήσω», ἀλλά ἐγώ τῆς εἶπα «μάνα νά φιλήσω ἐγώ τό χέρι σου». Γιατί; Γιατί αὐτό τό χέρι μέ κράτησε. Αὐτό τό χέρι μέ κράτησε καί μέ ἔβαλε στήν ἐκκλησία. (Καί μετά ἀργότερα εἶδα μιά φωτογραφία τοῦ γέροντα Ἐφραίμ* νά φιλάει τό χέρι τῆς μάνας του καί σκέφτηκα ὅτι ἔκανα καλά! Εἴχαμε μιλήσει μέ τόν γέροντα γιά τίς μανᾶδες μας μέ πολύ περηφάνεια.) Ἡ μάνα, λοιπόν, εἶναι ἱερό πρόσωπο καί θά πρέπει νά τήν ἀκοῦμε, φυσικά καί τόν πατέρα, ἀλλά κατεξοχήν τήν μάνα. Μακάρι νά δώσει ὁ Θεός οἱ σύγχρονες μανᾶδες νά εἶναι σάν ἐκεῖνες πού μεγάλωσαν ἐμᾶς καί σάν τίς πιό παλιές, τίς γιαγιάδες μας. Πού μᾶς ἔδωσαν τόν Χριστό. Τό εὔχομαι…
Μερικά πράγματα τά χάσαμε μέ τό διάβα τῶν δεκαετιῶν, ἀλλά εἶναι καθῆκον ἡμῶν πού εἴδαμε αὐτά τά πράγματα νά τά μεταδώσουμε στίς ἄλλες γενιές. Ἐμεῖς τά εἴδαμε αὐτά καί δέν εἶναι θεωρητικά. Εἴδαμε τήν γιαγιά, πού ἦταν σάν καλόγρια ντυμένη, μαῦρα ροῦχα, μαῦρα τσεμπέρια καί ὅλο σταύρωνε καί εὐλογοῦσε, ὅλο μᾶς κουβάλαγε καλούδια, ἦταν μιά πηγή ἀγάπης. Ποῦ τά ἔμαθε αὐτά; Στήν ἐκκλησία! Γιατί ἡ ζωή της ἦταν χριστοκεντρική, τό κέντρο τῆς ζωῆς της ἦταν ὁ Χριστός. Θά πρέπει νά διδάξουμε στά παιδιά μας τήν εὐσέβεια. Τά παιδιά μας δέν εἶναι δικά μας παιδιά μόνο. Λένε μπαμπᾶ, ἀλλά λένε καί Πάτερ ἡμῶν. Τά παιδιά εἶναι τοῦ Θεοῦ καί ἐμεῖς θά πρέπει νά τά ἑτοιμάσουμε γιά νά πᾶνε πίσω ἀπό τόν Θεό. Καθῆκον μας εἶναι νά τούς δείξουμε τόν Χριστό. Τό παιδί ἀκούει πολλές φωνές. Ἀκούει τήν φωνή τῆς μητέρας καί τοῦ πατέρα, ἀκούει τήν φωνή τῆς ἐκκλησίας, ἀλλά ἀκούει καί τήν φωνή ἀπό τό facebook καί τό Instagram, ἀπό τό διαδίκτυο γενικά καί δέχεται πάρα πολλές ἐπιδράσεις. Θά πρέπει ἐμεῖς νά δυναμώσουμε τήν δική μας φωνή. Οἱ ψυχολόγοι λένε ὅτι ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς δέν ἔχουμε ἰσχυρή πρόσβαση στίς ψυχές τῶν παιδιῶν. Ἡ μάνα καί ἡ δασκάλα ἔχουν. Ἄν ἡ δασκάλα, λοιπόν, εἶναι ἄθεη… βλέπεις στά ἀναγνωστικά στήν θέση πού ἦταν μία προσευχή τώρα ἔβαλαν μία συνταγή ἤ τούς στίχους ἀπό ἕνα τραγούδι τῆς Rihanna. Ἐκεῖ μᾶς πᾶνε μέ μεθόδευση, στήν καταστροφή, ἀλλά δέν θά γίνει αὐτό. Ζῇ Κύριος ὁ Θεός!
Ἄς κάνουμε καί ἐμεῖς λίγη προσπάθεια, λίγη αὐτοκριτική, ἄς κάνουμε μετάνοια. «Καί ἐγώ φταίω, τό λέω πρῶτος, ἐγώ τά ἔσπειρα αὐτά! Τά ἔσπειρα αὐτά, τώρα τρέχω μέ τόν πυροσβεστῆρα νά σβήσω τίς φωτιές». Νά μιλήσουμε στόν Χριστό γιά τά λάθη μας καί νά τόν παρακαλέσουμε νά σβήσει τά ἄτοπα πού κάναμε. Καί ὁ Θεός θά τό κάνει. Σήμερα, λοιπόν, ἀλλάξαμε τήν παράδοσή μας, κάναμε βήματα πίσω καί φτάσαμε τά παιδιά μας νά εἶναι σάν Ἀμερικανάκια. Ἔχει μείνει, ὅμως, ἀκόμα σπόρος μέσα, καί ἐμεῖς θά πρέπει νά τόν δυναμώσουμε.
*Ἀναφορά στόν γέροντα Ἐφραίμ Φιλοθεΐτη, Ἀριζονίτη.
Νεανικό Περιοδικό «ΡΩΜΝΙΟΣ», Τεύχος 33.
Επικοινωνία με συντακτική επιτροπή: romniosperiodiko@gmail.com
Σχετικά με το περιοδικό ΡΩΜΝΙΟΣ