α΄. Τί ὡραιότερον παράδειγμα ἀπό τό τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ! Ἡ ὑπακοή πρός τόν ἑαυτοῦ Πατέρα δέν Τόν ὁδηγεῖ εἰς τόν Σταυρόν καί τόν θάνατον; Δέν ἠμποροῦσε ὡς ὁμοούσιος τῷ Πατρί νά ἀντιτάξῃ; Καί ὅμως ὄχι, βαδίζει μέ ἱδρῶτα, μέ πόνον γονατίζει ὑπό τό βάρος τῆς ἐκκοπῆς τοῦ θελήματος ἀναβαίνοντας τόν ἱερόν Γολγοθᾶ· μά πρέπει νά τόν ἀναβῇ· φθάνει ἐπάνω· ἀνυψοῦται εἰς τόν ἔνδοξον – καί δαίμοσιν τρομερόν – Σταυρόν καί ἐκεῖ ἐπάνω δεικνύει τελείαν καί ἀπόλυτον ὑπακοήν καί λαμβάνει τόν ἀμαράντινο τῆς αἰωνίου δόξης στέφανον.
Ἔτσι κερδίζεται ἡ ἀνάστασις τῆς ψυχῆς καί ὄχι πότε ὑπακοή, πότε παρακοή καί ἴδιον θέλημα. Ἔτσι ὁ στέφανος δέν ἀποκτᾶται, ἀλλά προαιρέσει θυσίας· ὅλα τά προσκόμματα νά ὑπερπηδῶνται διά τοῦ ἰσχυροῦ λογισμοῦ τῆς προτιμήσεως τοῦ θανάτου παρά τῆς προδοσίας εἰς τήν ὑπακοήν τοῦ καθήκοντος.
β΄. Διά τῆς ὑπακοῆς τοῦ Χριστοῦ ἡμεῖς ἐσώθημεν καί διά τῆς παρακοῆς τοῦ Ἀδάμ τό βάραθρον τῆς κολάσεως ἐπισπασάμεθα· ἄρα τῆς ὑπακοῆς ὁ δρόμος ναί μέν πρός τόν Γολγοθᾶ βαίνει καί ἀναβαίνει καί ὀλίγον κοπιώδης ἐστίν ἡ ἀνάβασις· καί θά ἱδρώσωμεν καί θά κουρασθῶμεν, ἀλλά ἄς σκεφθῶμεν, ὅτι μετά τήν ἀνάστασιν θά ἀποκτήσωμεν τήν τῆς ψυχῆς καθαρότητα καί υἱοθεσίαν, ὅπου δέν ἀνταλλάσσεται αὐτός ὁ πλοῦτος μέ ὅλα τά γήινα εἰς ἀπόλαυσιν· καί τί λέγω μέ τά τοῦ κόσμου; Ἐάν δώσῃ κανείς ὅλον τόν κόσμον, δέν ἠμπορεῖ νά ἐξαγοράσῃ, οὔτε μίαν σταγόνα χαρᾶς πνευματικῆς ἀπό τήν ψυχήν ἐκείνην, ὅπου ἀνέβη πρῶτα τόν Γολγοθᾶ καί εἶδε τήν ἀνάστασίν της.
γ΄. Ὁ Χριστός εἶπεν εἰς τούς μαθητάς: «Ὁ ἀκούων ὑμῶν, ἐμοῦ ἀκούσει καί ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς, ἐμέ ἀθετεῖ· ὁ δέ ἐμέ ἀθετῶν ἀθετεῖ τόν ἀποστείλαντά με» (Λουκ. 10,16). Διάδοχοι λοιπόν τῶν Ἀποστόλων ἔρχονται οἱ ἱεράρχαι, οἱ ἱερεῖς, οἱ ἡγούμενοι καί οἱ Γέροντες μικρῶν συνοδειῶν· καί ὅσοι ὑπακούουν εἰς τούς διαδόχους τῶν Ἀποστόλων, ὑπακούουν εἰς Αὐτόν τόν ἴδιον τόν Χριστόν μας καί ὅσοι παρακούουν, τόν Χριστόν ἀθετοῦν.
Διά τοῦτο ἐφ᾿ ὅσον θέλομεν νά τεθῶμεν ὑπό τήν ὑπακοήν τοῦ Χριστοῦ, ὀφείλομεν νά ἐκτελῶμεν ὑπακοήν· ὄχι εἰς ὅσα μᾶς ἀναπαύουν νά ὑπακούωμεν καί εἰς ὅσα δέν θέλομεν, νά παρακούωμεν, διότι ὁ Χριστός ἐζήτησεν εἰς τήν Γεθσημανῆ, νά γίνῃ διαφορετικά ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων ἀπό τόν Οὐράνιον Πατέρα, ἀλλά ἐπειδή ὁ Οὐράνιος Πατήρ ἔκρινε τόν Σταυρόν, ἀπήντησε ὁ Χριστός τότε: «Ὄχι τό ἰδικόν μου, ἀλλά τό ἰδικόν Σου θέλημα νά γίνη, Πάτερ μου» καί «ἐγένετο ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ».
δ΄. Ἡ Θεολογία εἶναι ἀπόρροια τῆς προσευχῆς καί αὐτή τῆς τελείας ὑπακοῆς. Χωρίς ὑπακοήν ὁ Μοναχός ὅ,τι καί νά ἔχῃ ὡς προσόν ἤ χάρισμα, σύντομα θά τό χάσῃ. Ὁ ὑποτακτικός πολύκαρπος καί κατάκαρπος ἀπό ὅλα τά χαρίσματα τοῦ Παρακλήτου πλουτεῖ νῦν καί εἰς τούς αἰῶνας.
ε΄. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ διά νά μᾶς ἐπισκεφθῇ, θέλει νά διατεθῶμεν μέ ἀπόλυτον ὑπακοήν εἰς ὅ,τι διδασκόμεθα. Νά μή βάζωμεν τό θέλημά μας εἰς τό θέλημα τοῦ Γέροντος, διότι τοῦτο λέγεται πνευματική μοιχεία. Τήν ὑπακοήν πρέπει νά τήν ἐργαζώμεθα μέ πολλήν εἰλικρίνειαν, διαφορετικά δέν θά σημειώσωμεν καμμίαν πρόοδον εἰς τήν μοναχικήν πορείαν μας.
Ἡ ταπείνωσις εἶναι ἐκείνη ἡ ἀρετή, πού βοηθεῖ θαυμάσια εἰς τήν τελείαν ἐφαρμογήν τῆς Χριστομιμήτου ὑπακοῆς. Ἀντιθέτως ὁ ἐγωϊσμός καί ἡ ὑπερηφάνεια ἀντιστρατεύονται εἰς τήν ἀπόκτησίν της.
στ΄. Ὁ ὑποτακτικός ὀφείλει νά θυσιάζεται· νά ὑπεραγαπᾷ τόν Γέροντα διότι ἡ μετ᾿ αὐτοῦ ἕνωσις, δυναμώνει τήν ψυχήν του εἰς τόν ἀγῶνά του.
Ὅστις ἀγαπᾷ καί ὑπακούει εἰς τόν Γέροντά του, ἡ εὐχή τοῦ Γέροντος δέν τόν ἀφήνει χωρίς καρπόν πνευματικόν· ὁπωσδήποτε θά σωθῇ καί θά ἀνεβῇ εἰς τόν ὑπέρλαμπρον θρόνον τοῦ Θεοῦ. Ὅστις τόν πικραίνει, ἀργότερα θά κλαίῃ ἐπί ἐρειπίων ψυχικῶν.
ζ΄. Εἶναι πάρα πολύ φοβερόν, τρομερόν λίαν νά πιέσῃς καί νά ἐξαναγκάσῃς τόν Γέροντά σου νά κάμνῃ κάτι τι πού ἡ ψυχή του δέν τό θέλει, ἀλλά τό θέλεις ἐσύ. Εἶναι φοβερόν. Μόνον ὅποιος ἔχει προσωπικήν ἐμπειρίαν γνωρίζει αὐτά.
Ὁ πνευματικός σου Πατέρας καί Γέροντάς σου ἀξίζει πιό πολύ ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους τῆς γῆς, ἀπό ὅλον τό σύμπαν!
Ὁ Διάβολος μόνον γνωρίζει πιό καλά ἀπ᾿ ὅλους τί σημαίνει Γέροντας καί ὑπακοή τελεία σ᾿ αὐτόν.
η΄. Ποτέ σου νά μήν ἐξετάζῃς τί κάμνει ὁ Γέροντάς σου ἤ γιατί τό κάμνει αὐτό ἤ τό ἄλλο. Μή τόν κρίνῃς, διότι γίνεσαι ἀντίχριστος! Ποτέ εἰς τήν ζωήν σου μήν ἀνεχθῇς νά σοῦ κατηγορήσουν ἄλλοι τόν Γέροντά σου, ἀλλά νά ἀντιδρᾷς ἀμέσως, νά τόν σκεπάζῃς, νά τόν ὑπερασπίζεσαι.
Τό «στραβόν» τοῦ Γέροντος, ἴσιον τό κάνει ὁ Χριστός μας, χάριν τῆς ἀδιακρίτου καί ἀδόλου ὑπακοῆς.
θ΄. Μέγιστον κατόρθωμα τοῦ σατανᾶ νά δυνηθῇ νά πείσῃ τόν ὑποτακτικόν νά κρύψῃ λογισμούς, νά πράττῃ ὁ,τιδήποτε χωρίς τήν ἄδειαν καί τήν εὐλογίαν τοῦ Γέροντος καί νά μήν ἐξομολογῆται καθαρά τά πάντα εἰς τόν πνευματικόν του πατέρα. Ἕνας τέτοιος ὑποτακτικός οὐδέποτε θά βάλῃ καλήν ἀρχήν καί οὐδέποτε θά σημειώσῃ προκοπήν χάριτος Θεοῦ, ἀλλά ἔτσι θά σύρεται ἐδῶ καί ἐκεῖ, ἕως ὅτου ἔλθῃ τό ταλαίπωρον τέλος τῆς ζωῆς του.
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ
ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ
ΕΚΔΟΣΙΣ:ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ