Στο βάθος των ορεινών αγκαλιών- στις ανεμοδαρμένες κορυφές στα Όρη του Βάλτου στην Ήπειρο, βρίσκεται το χωριό Γιαννιώτι. Σε αυτόν τον πανέμορφο και ορεινό κόσμο του Γιαννιώτι Άρτας, συναντήσαμε δύο ζωντανές μνήμες, τον παππού Λάμπρο και τη γιαγιά Ευτυχία που στέγασαν στην αγκαλιά τους, 86 και 84 χρόνια ζωής αντίστοιχα.
Καθώς καθόμασταν δίπλα στο ζεστό τζάκι, ο παππούς Λάμπρος και η γιαγιά Ευτυχία μοιράστηκαν μαζί μας τις αναμνήσεις τους από τα παλιά- τα δύσκολα χρόνια της νεότητάς τους. Εκείνη την εποχή, το φαγητό ήταν σπάνιο, τα ρούχα ελάχιστα και τα σπίτια κατασκευασμένα από άχυρο και ξύλα, χωρίς ηλεκτρισμό. Τότε τα παπούτσια τα έφτιαχναν από δέρμα γουρουνιού, τα ρούχα τα έπλεκαν οι γυναίκες, ενώ τα σπίτια δεν είχαν έπιπλα.
Με μια χαμογελαστή νοσταλγία, θυμούνταν πώς όλοι στο χωριό βοηθούσαν ο ένας τον άλλον, δημιουργώντας ένα δίκτυο συμπαράστασης και αλληλεγγύης. Ο παππούς μας εξιστόρησε την πρώτη του επαφή με ένα αυτοκίνητο, ενώ η γιαγιά μας αποκάλυψε ότι τις νεαρές κοπέλες τότε, δεν τις έστελναν στο σχολείο καθώς υποχρεούνταν να ασχολούνται με το νοικοκυριό και τις παραδοσιακές τέχνες όπως η μαγειρική, ο αργαλειός και το πλέξιμο.
Καταλήγοντας τη συνάντησή μας, εξέφρασαν την πεποίθησή τους πως οι σημερινοί άνθρωποι δεν έχουν λόγο να παραπονιούνται με όλα τα σύγχρονα αγαθά στη διάθεσή τους. Έκαναν έκκληση να εκτιμήσουν αυτά που έχουν και να αντιμετωπίζουν τη ζωή με ευγνωμοσύνη. Ο πολύτιμος λόγος τους, αποτελεί μια υπενθύμιση για την αξία της αλληλεγγύης και της απλότητας, αξίες που συχνά χάνονται στον σύγχρονο κόσμο.
Ένα μήνυμα για τις επόμενες γενιές..
Η ιστορία του παππού Λάμπρου και της γιαγιάς Ευτυχίας είναι μια ιστορία για τις δυσκολίες και τις χαρές της ζωής. Είναι μια ιστορία για την αγάπη και την αλληλεγγύη, και για την αξία της εκπαίδευσης. Είναι επίσης μια ιστορία για την ανάγκη να εκτιμάμε όσα έχουμε, και να βοηθάμε όσο μπορούμε ο ένας τον άλλον.