Από τον Βασίλειο Χ. Στεργιούλη
Θαυμαστή η ζωή του Ιησού Χριστού. Από την Γέννηση Του ως τον Σταυρό. Από τη φάντη ως τον Γολγοθά.
Έζησε στην ιερή γη της Παλαιστίνης. Και πιο πολύ της Βόρειας. Στην περιοχή της Γαλιλαίας με την εύφορη πεδιάδα της και τη γραφική λίμνη Γεννησαρέτ, την οποία οι Ευαγγελιστές, εκτός του Λουκά, την ονομάζουν θάλασσα. Θάλασσα της Τιβεριάδος, εξαιτίας της παρά την λίμνη ομωνύμου πόλης προς τιμήν του Ρωμαίου αυτοκράτορος Τιβερίου.
Η ως άνω περιοχή ονομάζοταν «Γαλιλαία των εθνών», γιατί εκτός από τις τέσσερες Ισραηλιτικές φυλές (Ισσάχαρ, Ζαβουλών, Νεφθαλείμ, Ασήρ) είχαν εγκατασταθεί και ζούσαν εκεί και ειδωλολατρικά φύλα (έθνη).
Πέρασε ο Χριστός τα χρόνια της παιδικής και εφηβικής ηλικίας Του στην άσημη και κακόφημη πόλη της Γαλιλαίας Ναζαρέτ. Και στη δημόσια δράση Του δεν είχε κέντρο τα Ιεροσόλυμα, αλλά την πόλη της Γαλιλαίας Καπερναούμ, την οποία ο Ευαγγελιστής Ματθαίος ονομάζει «ιδίαν πόλιν».
Επειδή λοιπόν έζησε και έδρασε κυρίως στην περιοχή της Γαλιλαίας, οι εχθροί Του στα πρώτα χριστιανικά χρόνια τον ονόμαζαν περιφρονητικά Γαλιλαίο. Ιδίως δε ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουλιανός ο Παραβάτης.
Πόσες ευεργεσίες δεν απήλαυσαν από τον Χριστό οι απλοί και καταφρονημένοι κάτοικος της Γαλιλαίας που ασχολούνταν με την γεωργία, την κτηνοτροφία και την αλιεία!
Ζώντας ο Χριστός στη Γαλιλαία, δεν αδιαφόρησε για την πρωτεύουσα της χώρας, τα Ιεροσόλυμα, που βρίσκονταν στη Νότια περιοχή της Παλαιστίνης και ήταν από τις ωραιότερες πόλεις της Ανατολής με θαυμάσιες οικοδομές και τον περίλαμπρο Ναό. Ήταν η πόλη αυτή το μεγάλο θρησκευτικό και εθνικό κέντρο των Εβραίων, το καύχημα τους. Την επισκέφθηκε και άλλοτε καθώς και πριν από το Πάθος Του. Σ’ αυτήν υπέστη και το μαρτύριο του Σταυρικού Του θανάτου.
Στο θέμα της πορείας προς τα Ιεροσόλυμα μαζί με τους δώδεκα Μαθητάς Του, για την εγγίζουσα εορτή του Πάσχα αναφέρεται η Ευαγγελική περικοπή της Πέμπτης Κυριακής των Νηστειών.
Ανέβαιναν, λέει, στα Ιεροσόλυμα. Πήγαιναν στη Νότια Παλαιστίνη, που ως ορεινή είναι ψηλότερη από τη Βόρεια Παλαιστίνη.
Ο Ιησούς προχωρούσε μπροστά, χωρίς φόβο και ταραχή, παρότι γνώριζε ότι πάει να σταυρωθεί.
Η εικόνα αυτή θυμίζει τον καλό ποιμένα, που πάει μπροστά και τα πρόβατα τον ακολουθούν. Έτσι συνηθίζεται στην Παλαιστίνη. Ενώ σ’ εμάς συμβαίνει το αντίθετο. Προηγούνται τα πρόβατα και ο ποιμένας ακολουθεί.
Καθώς προχωρούν, ο Χριστός προετοιμάζει τους Μαθητάς για το Πάθος. Τους αναφέρει λεπτομερώς ότι στα Ιεροσόλυμα θα παραδοθεί στους αρχιερείς και γραμματείς, οι οποίοι θα τον καταδικάσουν σε θάνατο, θα τον παραδώσουν στα έθνη, στους ειδωλολάτρες Ρωμαίους (χωρίς την επικύρωση των οποίων δεν μπορούσε να εκτελεσθεί καμία θανατική ποινή), θα τον εμπαίξουν, θα τον μαστιγώσουν, θα τον εμπτύσουν και την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί.
Ο Χριστός τους ομιλεί για Πάθος, αλλά οι γιοί του Ζεβεδαίου Ιάκωβος και Ιωάννης μένουν στη δοξασμένη κατάσταση της Ανάστασης. Σε ό,τι τους είχε πει ο Χριστός άλλοτε, πως, όταν καθίσει στον θρόνο Του, θα καθίσουν και αυτοί σε δώδεκα θρόνους. Γι’ αυτό και ζητούν τιμητικές θέσεις κοντά Τον, στην δοξασμένη βασιλεία.
Για να τους δώσει ο Χριστός να καταλάβουν ότι δεν κατάλαβαν τα λόγια Του, τους ερωτά: «Μπορείτε να πιείτε το ποτήρι που εγώ πίνω;». Εννοούσε το πικρό ποτήρι του σταυρικού του θανάτου. Αυτό για το οποίο προσευχήθηκε στη Γεθσημανή «Παρελθέτω το ποτήριον τούτο απ’ εμού» (Ματθ. 26, 39).
Εκείνοι, πάλι δεν εννόησαν το λόγο Του, γι’ αυτό και απάντησαν θετικά. Θεώρησαν ότι την ώρα που ο Χριστός θα στέφονταν βασιλιάς των Ιουδαίων, θα του έδιναν να πιεί ένα ποτήρι κρασί και τότε θα έπιναν απ’ αυτό και αυτοί, ως έχοντες τα δευτερεία της βασιλείας Του. Όπως πίνει δηλαδή ο κουμπάρος μετά τους νεονύμφους στην ιεροτελεστία του γάμου. Γι’ αυτό ο Χριστός τους ξεκαθαρίζει πως αποστολή Του είναι να μας εξαγοράσει από την δουλειά της αμαρτίας και του θανάτου, δίνοντας λύτρο τη ζωή Του. «Λύτρο αντί πολλών».
Άκρως διδακτικής η Ευαγγελική περικοπή. Φανερώνει πόσο επισφαλές είναι να αγωνιζόμαστε για πράγματα μάταια και φθαρτά, που δεν αντέχουν στην αιωνιότητα. Αλλά να ζούμε για την αγάπη κι τη δόξα του Θεού. Για να υπηρετούμε θυσιαστικά τα δίκαια του Θεού και των ανθρώπων. Έτσι δικαιώνουμε και καταξιώνουμε την παρουσία μας στον κόσμο. Και έτσι προάγεται ο κόσμος και γίνεται παράρτημα της βασιλείας του Θεού.
Το παράδειγμα της θυσιαστικής ζωής του Χριστού ακολούθησαν οι αληθινοί χριστιανοί ανά τους αιώνες. Ακόμη και σε περιπτώσεις πανδημιών. Όπως συνέβη το 250 μ. Χ. στην Αλεξάνδρεια, που η πανώλης θέριζε όλα τα σπίτια, οι χριστιανοί περιέθαλπαν τους ασθενείς, αδιαφορούντες αν μετά από λίγο θα προσβάλλονταν και αυτοί. Ενώ οι ειδωλολάτρες έπρατταν το τελείως αντίθετο.
Η θυσία του Χριστού είθε να εμπνέει και σε μας σήμερα ακμαίο ηθικό και θυσιαστικό φρόνημα.