Μοῦ ἔσκαψε τὸν λάκκο/ Ὅποιος σκάβει τὸν λάκκο τοῦ ἄλλου πέφτει ὁ ἴδιος μέσα. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι οἱ περισσότερες φράσεις ποὺ χρησιμοποιοῦμε ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία εἶναι λόγιες. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ λαΐκότροπες ἐκφράσεις ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν βιβλικὴ ἑλληνικὴ ποὺ δὲν ὑποψιαζόμαστε τὴν προέλευσή τους, ὅπως ἔφαγα τὸ καταπέτασμα. Τὸ κοινόλεκτον «μοῦ ἔσκαψε τὸν λάκκο» ἢ ἡ παραλλαγή του «ὅποιος σκάβει τὸν λάκκο τοῦ ἄλλου πέφτει ὁ ἴδιος μέσα» εἶναι ψαλμική: «λάκκον ὤρυξεν καὶ ἀνέσκαψεν αὐτὸν καὶ ἐμπεσεῖται εἰς βόθρον, ὃν εἰργάσατο» (Ψαλμὸς 7ος, 16), ἄνοιξε λάκκο γιὰ μένα, τὸν ἔσκαψε βαθιά, θὰ πέση ὅμως ὁ ἴδιος μέσα σὲ αὐτὸν, τὸν ὁποῖον ὀ ἴδιος ἄνοιξε καὶ ἐβάθυνε λέει ὁ Δαυΐδ. Ὁ ἐχθρός του παρομοιάζεται μὲ ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἄνοιξε λάκκο τὸν ὁποῖο σκέπασε μὲ κλαδιὰ καὶ ξύλα γιὰ νὰ πέσουν μέσα τὰ ἀνύποπτα ζῶα διερχόμενα ζῶα καὶ ἄνθρωποι. Ὁ κακὸς εἶναι ὁ ἴδιος δράστης καὶ θῦμα τοῦ κακοῦ. Παρόμοια εἰκόνα συναντᾶμε στὸν 56ο Ψαλμό, στὸν στίχο 7: «παγίδα ἡτοίμασαν τοῖς ποσί μου καὶ κατέκαμψαν τὴν ψυχήν μου· ὤρυξαν πρὸ προσώπου μου βόθρον καὶ ἐνέπεσαν εἰς αὐτόν». Ἐπίσης στὸν 9ο Ψαλμό, στὸν 16ο στίχο βλέπουμε τὰ ἐχθρικὰ ἔθνη νὰ πέφτουν νὰ κολλᾶνε στὸ λάκκο μὲ τὴ λάσπη ποὺ ἑτοίμαζαν γιὰ τὸν Δαυΐδ, στὴν παγίδα δηλαδὴ ἐκείνη ποὺ ἔστησαν γιὰ ἐκεῖνον συνελήφθησαν τὰ πόδια τους: «ἐνεπάγησαν ἔθνη ἐν διαφθορᾷ, ᾗ ἐποίησαν, ἐν παγίδι ταύτῃ, ᾗ ἔκρυψαν, συνελήφθη ὁ ποὺς αὐτῶν».
Δείτε ΕΔΩ τα προηγούμενα άρθρα