Γράφει ο Γιώργος Καστρινάκης
Τι ανακλά, εν ολίγοις, η τρέχουσα διαμάχη με επίκεντρο τη ροζ «σημαία» εντός ελληνικού Προξενείου στις ΗΠΑ; Μα, τι λιγότερο απ’ την απαίτηση μιας μηδενιστικής ελίτ – άρχουσας βέβαια στα βάθρα του δημόσιου λόγου – για παντελή κατοχή έως και των εσχατιών (!) της ελληνικής επικράτειας;…
Στην ουσία, πρόκειται για την αξίωση της ολοσχερούς αντιδημοκρατικότητας. Ως αποτόκου, μάλιστα, μιας βαθύτατα αριστοκρατικής/ολιγαρχικής κατανόησης της σχέσης μεταξύ «πρωτοπορίας» και «ουραγών».
Ας αναχθούμε στη συνολική εικόνα, ωστόσο: Διατρέχουμε κυρίως την εποχή μιας Πέρα ως Πέρα διάψευσης της ιδρυτικής επαγγελίας του Διαφωτισμού – ότι ανατρέποντας το παρελθόν (ιδιαίτερα μάλιστα : τον πυρήνα της Ιερότητας) επρόκειτο να πλάσουμε έναν, υπετίθετο, καλύτερο κόσμο.
Αντί παραδοχής όμως (από την πλευρά των διανοουμένων μας) της συντριπτικής τούτης αποτυχίας, έχουμε ίσα-ίσα… αποκαλυπτήρια: Πως το ζήτημα δεν ήταν ένας καλύτερος κόσμος – μόνο ζήτημα ήταν ένα σύμπαν του οποίου να είναι, εκείνοι, οι πλάστες!
Η επίταση λοιπόν της επίθεσης εναντίον του παρελθόντος («φταίει η πατριαρχία») της οποίας γινόμαστε μάρτυρες, είναι ωμά ένας αντιπερισπασμός. Προκειμένου να μην [εισέτι] διακρίνουμε ότι έχει ήδη… τελειωθεί – σε όλα ανεξαιρέτως τα πεδία συνύπαρξης – η μήτρα ενός ολοσχερώς δυσμενέστερου ζην.
Πως έχει κιόλας, λέω, εισβάλει ένα οσημέρες – εκασταχού – σκοτεινότερο μέλλον.
Με θεμέλιο επίπεδό του, την… κοσμογονία των νευρόσπαστων υποστάσεων – αναγνωρίσιμων “διά γυμνού οφθαλμού” απ’ την ανθρωποφαγική τους ρητορική – η οποία βλέπουμε να μας αυτοσυστήνεται… υπερήφανη, παρελαύνοντας μέσα ακόμα κι από τα έδρανα του ελληνοφώνου Κοινοβουλίου!
Δεν είναι περιττό, ίσως, να επισημάνω πόσο αβυσσαλέα κοιτάσματα Ενοχής θαρρεί πως αποσιωπά, τούτη η καταδρομή ενοχοποιητικών επιθέτων (από «μεσαιωνικός» ή «ακροδεξιός», μέχρι και… «ψεκασμένος» ή… «δόλιος») εναντίον καθενός που αρνείται να προσχωρήσει στην παγίωση, εμπρός μας, της αλογίας.
Αλλά και πόσο εκφοβισμένη πιστοποιείται η βιοτή όσων (με… σφαλιστά ακόμη βλέφαρα… «αφυπνισθέντων») προσυπογράφουν την ιδεολογική της καθηγεσία.