Ελένη Παπαδοπούλου: Είναι πολύ απλό το αφύσικο να γίνει φυσιολογικό. Πρώτα βάζεις το θέμα στο τραπέζι. Πάντα υπάρχουν οι καλοθελητές που θα κάνουν την αρχή. Το τυλίγεις με ένα αμπαλάζ πιασιάρικο, ευαισθητούλικο, να έχει κάτι από «ανθρώπινα δικαιώματα», «ισότητα», «δημοκρατία». Και το δίνεις σε πολιτικούς «προοδευτικούς» και συνεργαζόμενα ΜΜΕ για να ξεκινήσει η προπαγάνδα στην κοινωνία.
Ο Σερβετάλης με τη μετρημένη αντίδρασή του, τη λιτότητα των λόγων του και τη σεμνότητά του έδειξε ότι ηθοποιός σημαίνει φως, ότι ποιεί ήθος. Πώς να του το συγχωρέσουν πολλοί λοιπόν, όταν έχουν συμβιβαστεί με τα σκοτάδια μέσα στα οποία ζούμε και το ίδιο το τέρας δεν τους τρομάζει πια, γιατί απλά του μοιάζουν;
Στη συνέχεια έφτιαξαν ένα εντελώς αδιάφορο σήμα για το γεγονός, από το οποίο απουσίαζαν η σημαία, ο σταυρός και οτιδήποτε θύμιζε Ελληνική Επανάσταση. Συγχρόνως, άρχισε και μια αρθρογραφία της κλειδαρότρυπας, που ανέλαβε να μας πληροφορήσει για διάφορα «πικάντικα» σχετικά με τους ήρωες της Επανάστασης….
Όλο και πιο συχνά ακούμε να λέγεται να συνδεθεί το σχολείο με την αγορά εργασίας, να μειωθούν οι ώρες των ανθρωπιστικών σπουδών και να αυξηθούν οι ώρες των θετικών μαθημάτων.