Ἐγώ, ποὺ στὴ ζωή μου δὲν εἶχα κλάψει ποτέ, ἔπεσα στὴν ἁγία Λάρνακα καὶ ἔκλαιγα σὰν μωρὸ παιδί: “Δὲν εἶμαι ἕτοιμος γιὰ νὰ πεθάνω! Ἅγιοί μου, σᾶς παρακαλῶ, βοηθεῖστε με, σῶστε με, χαρίστε μου χρόνο γιὰ νὰ ζήσω κι ἐγὼ σᾶς ὑπόσχομαι θὰ ἀλλάξω πορεία, θὰ μετανοιώσω, θὰ κάνω νέα ἀρχή!”
Ἀμέσως τῆς ἔκανα ἐπάλειψη μὲ τὸ λαδάκι καὶ ἔβαλα μερικοὺς κόκκους ἀπὸ τὸ χῶμα τοῦ Μάρτυρα. Μέσα στοὺς πόνους της ἡ κορούλα μου ζητοῦσε τὴν βοήθεια τῶν Ἁγίων μέχρι ποὺ μᾶς πῆρε καὶ τὶς δύο ὁ ὕπνος. Τὸ πρωὶ ξύπνησα μὲ τὶς χαρούμενες φωνὲς τοῦ παιδιοῦ μου: “Μαμά, βλέπω! Μαμά, εἶμαι καλά!”.
Σταύρωσε τὸ παιδὶ μὲ τὸ λάδι τῶν Ἁγίων καὶ ἐπειδὴ εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ καθαρὴ προσευχὴ τῶν μικρῶν παιδιῶν μὲ τὶς ἄδολες καὶ ἀθῶες ψυχές τους κάνει θαύματα βρίσκοντας ἀνταπόκριση ἀπὸ τὸν φιλεύσπλαχνο Θεὸ καὶ τοὺς Ἁγίους Του, τὸν παρότρυνε νὰ ζητήσει κι ὁ ἴδιος τὴ βοήθειά Τους, πρὶν μπεῖ στὸ χειρουργεῖο.