Ἡ μητέρα τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ, ἡ Μαρία, ἦταν ὄντως ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Σεμνή μέ τήν εὐσπλαχνία, τήν αἴσθηση τῆς διαμοιραστικότητος καί τῆς ἀυτομεμψίας, χαρίσματα τά ὁποῖα καλλιέργησε καί στά παιδιά της. Εἶχε ἀπλότητα καί καθαρότητα ψυχῆς. Ἔβλεπε δέ ὁπτασίες συνήθως ὅταν πήγαινε στήν ἐκκλησία εἶτε γιά τήν ἀκολουθία, εἶτε νά περιποιηθεί τόν Ναό.
Απόσπασμα από την εικοστή δευτέρα επιστολή του Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστή. Σε αυτή την επιστολή ο Άγιος λέει του λόγους που φεύγει και έρχεται η Θεία Χάρις καθώς και τη στάση που πρέπει να έχουμε κατά την αναχώρηση της Χάριτος.
Δέν εἶναι ἐγκατάλειψη αὐτό. Ἀλλά, ἐπειδή ἔχεις ἀκόμα μεγάλη ὑπερηφάνεια κοσμική, κενοδοξία πολλή, σέ ἀφήνει ὁ Χριστός μας νά σφάλλεις, νά πέφτεις. Νά μαθαίνεις κάθε μέρα αἰσθητά τήν ἀδυναμία σου καί νά ὑπομένεις τούς φταῖχτες. Νά μήν κατακρίνεις τούς ἀδελφούς, ἐάν σφάλλουν, ἀλλά νά τούς ὑπομένεις.
Η πραγματική αυτή ιστορία που περιγράφει ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος, αφορά μια κοπέλα που επειδή ήθελε να γίνει μοναχή, οι γονείς της την κακοποίησαν.