Η Αγία Κόρη δεν είναι επίσημα ανακηρυγμένη αγία από την Εκκλησία. Τα στοιχεία που γνωρίζουμε για εκείνη είναι ελάχιστα. Ακόμα και τ’ όνομά της είναι άγνωστο (Κόρη = κορίτσι). Οι παραδόσεις που σώζονται σχετικά με τη ζωή της είναι πολλές και αλληλοσυγκρουόμενες στις λεπτομέρειες. Παρακάτω θα αναφέρουμε μόνο τα βασικά βιογραφικά στοιχεία που είναι κοινώς αποδεκτά.
Η Αγία Κόρη έζησε την εποχή της Τουρκοκρατίας και συγκεκριμένα επί Αλή πασά (1788 – 1822) σ’ ένα χωριό των Ιωαννίνων. Διακρινόταν για την σωματική της ομορφιά αλλά κυρίως για την ψυχική. Ζούσε με σεμνότητα, ευσέβεια και εγκράτεια.
Κάποτε, ένας άνθρωπος από το περιβάλλον του Αλή την είδε και εξεπλάγη από την ομορφιά της. Αμέσως την πρόδωσε στον Αλή πασά. Ο πασάς αμέσως έστειλε απόσπασμα να την συλλάβει για να την κατατάξουν στο χαρέμι. Όμως ένας Έλληνας που ανήκε στο απόσπασμα και γνώριζε την αγία, την ειδοποίησε κρυφά πως θέλουν να τη συλλάβουν και πως έπρεπε αμέσως να φύγει. Εκείνη αμέσως πήρε την εικόνα της Παναγίας της Βρεφοκρατούσας και έφυγε.
Έκανε ένα επίπονο και κοπιαστικό ταξίδι. Ακολουθώντας μονοπάτια που χρησιμοποιούσαν οι ηπειρώτες υλοτόμοι έφθασε σ’ ένα χωριό του Ολύμπου. Την παλιά Βροντού του Νομού Πιερίας. Για περισσότερη ασφάλεια δεν παρέμεινε στο χωριό, αλλά αναζήτησε κρησφύγετο στο δάσος. Για κατοικία διάλεξε μια σπηλιά.
Η ζωή της ήταν γεμάτη υπομονή στους κόπους, τις θλίψεις και τις κακουχίες που υπέμενε για την αγάπη του Χριστού. Εκείνος, ευλογούσε τον αγώνα της. Ενδυνάμωνε το ταλαιπωρημένο από την άσκηση σώμα της και χαρίτωνε την αγνή ψυχή της.
Κατά μια παράδοση, ο ηγούμενος της ιστορικής μονής Πέτρας Ολύμπου έβλεπε ένα σταυρό πάνω από το τη σπηλιά που ζούσε η Αγία. Χωρίς να χάσει χρόνο πηγαίνει προς τα εκεί να εξακριβώσει τη σημασία του θαυμαστού σημείου. Ο Θεός οδήγησε τα βήματά του ηγουμένου στη σπηλιά της Αγίας, όπου και την συνάντησε. Εκείνη του ζήτησε να κοινωνήσει. Είχε πόθο να μεταλάβει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, τα εφόδια για την μαρτυρική της πορεία. Τη στιγμή που κοινωνούσε ακούσθηκε μια βοή. Άνοιξε ο βράχος και βγήκε αγίασμα.
Λίγο καιρό αργότερα, κάποιος κτηνοτρόφος τη βρήκε νεκρή μέσα στη σπηλιά. Ο τόπος ανέβλυζε ευωδία. Ήταν ένα δείγμα της ευαρέσκειας του Θεού για την οσιακή ζωή της νεαρής ασκήτριας που υπέμεινε μεγάλη κακουχία για να μην χάσει τον ασύλητο πλούτο της αγνότητας. Μιας ασκήτριας, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και νεομάρτυς.
Το ταλαιπωρημένο σώμα της ετάφη κοντά στο ασκητήριό της από τους κατοίκους της περιοχής. Αμέσως μετά την κοίμησή της καθιερώθηκε στην συνείδηση των πιστών ως αγία. Γι’ αυτό στο σπήλαιό της έκτισαν προσκυνητάρι προς τιμήν της. Κάτω από το προσκυνητάρι άρχισε να αναβλύζει αγίασμα που θεράπευε και θεραπεύει ψυχικές και σωματικές ασθένειες.
Παλαιότερα οι πιστοί που πήγαιναν να προσκυνήσουν τη χάρη της τηρούσαν κάποιες συνήθειες: Όταν επισκέπτονταν το προσκυνητάρι ήταν αμίλητοι. Επίσης δεν πήγαιναν δυο φορές την ίδια μέρα. Επειδή η αγία ήταν παρθένος, ποτέ δεν πήγαιναν ταυτόχρονα άνδρας και γυναίκα.
Ημέρα μνήμης της δεν έχει καθιερωθεί.
Απολυτίκιον. Ήχος Δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως θύμα ευπρόσδεκτον, την παρθενίαν την σην, Χριστώ προσεκύνησας, ανδρειοτάτη ψυχή, μισούσα τα πρόσκαιρα. Όθεν Αγία Κόρη, αναβλύζεις ιάσεις, πάσι τοις προσιούσι, τω αγίω σου τάφω, και πίνουσιν εν πίστει εκ του σου αγιάσματος.
Μεγαλυνάριον.
Χαίρε Αγία Κόρη νύμφη Χριστού, χαίρε του Ολύμπου και Ιωαννίνων θείος βλαστός. Χαίρε η τας νόσους και όμματα θεραπεύεις και πάσης βλάβης σώζεις ως καλλιπάρθενος.