Γράφει ο Ευγένιος Μπαϊραμίδης, γενικός χειρουργός
Ζούμε στον κόσμο της απόλυτης αντιστροφής. Οι λαγοί του συστήματος εξουσίας έχουν την τιμητική τους. Καταθέτουν σκληρές απόψεις σφυγμομετρώντας την αντίδραση του κόσμου, υποτίθεται ότι τιμωρούνται με επιδερμικά χαϊδέματα και επανέρχονται ως λευκές περιστερές μετά από λίγο. Όλα τα θαύματα άλλωστε κρατούν τρεις μέρες στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.
Ένα τηλεφώνημα συγνώμης δίνει επιπλέον επικοινωνιακούς πόντους στο απόλυτο αφεντικό. Κάποιος «πνευματικός» άνθρωπος ανέφερε κατ΄ουσίαν ότι η ζωή καρκινοπαθών ανθρώπων τελικού σταδίου πρέπει να συνδέεται με το οικονομικό όφελος. Έτσι είναι θεμιτό να τραβιέται η γραμμή κόβοντας το νήμα της ζωής τους, εξοικονομώντας οικονομικό όφελος. Με λίγα λόγια ο ΙΑΤΡΟΣ ΘΕΟΣ θα έχει τον απόλυτο έλεγχο της ζωής χωρίς να δίνει λογαριασμό στον ΑΝΘΡΩΠΟ.
Θα θυμίσω επίσης απόψεις όπως, «για ένα τρένο θα χάσουμε τις εκλογές», όπως να πληρώνουν τα έξοδα νοσηλείας τους αυτοί που δεν δέχονται να εισάγουν δραστική ουσία στο σώμα τους, όπως να κόβεται η σύνταξη στους αμετανόητους, όπως τέλος, στη σειρά και με το ζόρι σαν τα ζώα να τσιμπιούνται όλοι.
Οι χαρακτηρισμοί δε από το απόλυτο αφεντικό όπως ψέκες, τζαμπατζήδες, τσαρλατάνοι, κομπογιαννίτες και άλλα κοσμητικά επίθετα ήταν στην καθ’ ημέρα πράξη. Το πρόταγμα σε όλα αυτά ήταν ένα, η απόλυτη υποβίβαση του ανθρώπου και της ανθρώπινης ζωής αρκεί να μην έχει επικοινωνιακό κόστος.
Όλοι αυτοί που καμόνονταν ότι διαφυλάσσουν την δημόσια υγεία το μόνο που ήθελαν να διαφυλάξουν, ήταν η κρυφή ατζέντα, πίσω από τις ωραιότερες των λέξεων, του υποβιβασμού του ανθρώπου και της κρίσης του. Του υποβιβασμού της ανθρώπινης ζωής και της σύνδεσης αυτής με το οικονομικό όφελος. Συνισταμένη όλων αυτών των διατυπώσεων αποτελεί ένα λιμάνι (Πόρτο) και ένα άλμα (σάλτο) διότι εκεί βρέθηκε το πιο γόνιμο έδαφος να καλλιεργηθούν οι πιο φασιστικές απόψεις τις οποίες εξέφραζαν ανερυθρίαστα, οι ημέτεροι ά(χ)ριστοι φίλοι.
Το γόνιμο αυτό έδαφος ΣΚΑΕΙ από τα φίμωτρα στην δημοκρατία, την αντίθετη άποψη και την ακραία διαφήμιση των α(χ)ρίστων. Όμως όπως έλεγε, ο σοφός λαός μας, κάποτε υπήρξε και τέτοιος, «δείξε μου τον φίλο σου να σου πώ ποιός είσαι».
Τα επικοινωνιακά παιχνίδια θα τελειώσουν και τότε θα αναδειχθεί η πιο ζοφερή και συνάμα σκληρή πραγματικότητα. Ο φασισμός δεν έχει χρώμα γένος φύλο φυλή ή ιδεολογία. Είναι τρόπος ζωής και σκέψης. Είναι απλά η υποτίμηση του ανθρώπου και της ζωής του στο επίπεδο του ζώου, πολλές φορές δε και κάτω από αυτό. Είναι η διάκριση των ανθρώπων σε αυτούς που αξίζουν να ζουν και σε αυτούς, που η ζωή τους δεν έχει κανένα νόημα.
Οι δυνατοί λύκοι και τα αδύναμα πρόβατα. Αυτό όμως που θεωρείται αδύναμο γίνεται απόλυτα δυνατό όταν εκλείψει ο ΦΟΒΟΣ. Ο άνθρωπος όταν αψηφά τον θάνατο γίνεται αίφνης ο απόλυτα κυρίαρχος, ο απόλυτα αδούλωτος. Δεν τον κρατάνε δέσμιο ούτε τα υλικά αγαθά ούτε η δόξα ούτε η ηδονή και το πάθος.
Ζει απόλυτα ελεύθερος, χωρίς να ενδιαφέρεται για τη γνώμη των άλλων, των πολλών, με την μοναδική αγωνία να φτάσει έτοιμος απέναντι στον Δημιουργό, Κύριο ημών Ιησού Χριστό, για να κριθεί με την απόλυτη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, και να εισέλθει πια στην πραγματική και αιώνια ζωή.
Η προσφερόμενη “Ζωή” με μόνο πρόταγμα την υλική της διάσταση και την ταυτόχρονη απαίτηση για πλήρη υποταγή, μου προκαλεί αποτροπιασμό και αηδία. Ευχαριστώ κύριοι, κατά καιρούς Άριστοι, δεν θα πάρω. Προτιμώ το «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν αράτω τον Σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». Παρά το «τι φάγωμεν ή τί πίωμεν αύριο γαρ αποθνήσκομεν».
ΥΓ: Καλό είναι οι ορθόδοξοι να ζουν για τον Χριστό και όχι από τον Χριστό.
Επίσης μια πράξη, ένα έργο, αντιστοιχεί σε χιλιάδες λεκτικούς προσδιορισμούς και κενά χωρίς βίωμα λόγια.
Όταν επαίρεσαι για τα πιστεύω σου, αυτά ακολουθούνται από τρεις σημαντικές, αρετές της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ: ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ, ΑΓΑΠΗ, ΔΙΑΚΡΙΣΗ.