ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Περιοδικού Ε.ΡΩ. Τεύχος 37 , Ιανουάριος-Μάρτιος 2019
Η Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη ἔχει ὡς καταστατικό σκοπό τήν προβολή καί τήν μελέτη τῶν ἀξιῶν καί τῆς παραδόσεως τοῦ γένους μας. Ὁ ἐναγκαλισμός τοῦ γένους μας μέ τήν χριστιανική πίστη ἐμεγαλούργησε ἀνά τούς αἰώνας σέ πολλούς τομεῖς καί δημιούργησε τήν Ἑλληνοχριστιανική παράδοση, κύριος ἐκφραστής τῆς ὁποίας ἦταν τό Βυζάντιο. Οἱ Τέχνες τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ἐκχριστιανίσθηκαν, γι᾿ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία τίς εἰσήγαγε στόν Ναό. Μία ἀπό αὐτές τίς τέχνες εἶναι καί ἡ Ψαλτική Τέχνη, ἡ ὁποία εἶναι συμβατή μέ τήν ἁπλότητα τοῦ Εὐαγγελίου καί ἀποτελεῖ συνέχεια τῆς Ἑλληνικῆς μουσικῆς.
Γιά ἔγγραφη ἀποτύπωση τῆς Ψαλτικῆς Τέχνης εἶναι ἀπαραίτητη ἡ γνώση τῆς Βυζαντινῆς μουσικῆς. Τό βυζαντινό μέλος ἀποβλέπει στό νά ἐνσταλλάξη στήν ψυχή τοῦ πιστοῦ τήν ἐμπειρία τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί νά καταστήση ἱκανό τόν πιστό νά εἰσχωρήση στά βαθειά νοήματα τῆς βυζαντινῆς ὑμνογραφίας. Ἤδη ἀπό τά μέσα τοῦ ΙΘ΄ αἰῶνος ἀπασχόλησε σοβαρά τούς μουσικολόγους καί τούς εἰδικούς ἐπιστήμονες τό ζήτημα τῆς Βυζαντινῆς μουσικῆς. Τά τελευταῖα πενήντα χρόνια ἡ βυζαντινή μουσικολογία παρουσίασε ἀλματώδη πρόοδο καί οἱ ἐρευνητές ἐπιστήμονες ἔφεραν στό φῶς πλειάδα σπουδαίων ἔργων βυζαντινῆς καί μεταβυζαντινῆς περιόδου σπουδαίων μουσικῶν. Ἔτσι σήμερα ἔχουμε στήν διάθεσή μας πλῆθος ἔργων τῶν παλαιῶν μαϊστόρων, διδασκάλων, πρωτοψαλτῶν, μελωδῶν, πού ἀποδεικνύουν τήν πρόοδο καί τήν ἀνάπτυξη πού εἶχε ἡ Βυζαντινή μουσική τόσο κατά τούς βυζαντινούς καί κυρίως κατά τούς μεταβυζαντινούς αἰῶνες, ὅσο καί κατά τήν περίοδο τῆς τουρκοκρατίας.
Αὐτή λοιπόν τήν μακραίωνη μουσική παράδοση ἐπιθυμεῖ νά προβάλλη ἡ Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη καί γι᾿ αὐτό ἀφιερώνει τό παρόν τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ Ἐρῶ στήν Βυζαντινή μουσική. Τό ἔργο τῶν συγχρόνων μουσικολόγων, πρωτοψαλτῶν, μουσικοδιδασκάλων καί ἐρευνητῶν τῆς Βυζαντινῆς μουσικῆς θά παρουσιάσουμε στό περιοδικό αὐτό, ἔτσι ὥστε, ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι νά διαπιστώσουμε ὅτι ἡ Βυζαντινή μουσική εἶναι κυρίως μουσικός λόγος καί ὅτι ἡ Ψαλτική Τέχνη πειθαρχεῖ στούς αὐστηρούς κανόνες τῆς λατρευτικῆς μελωδίας καί ὅτι παρά τήν ἀλματώδη πρόοδο τῆς Βυζαντινῆς μουσικῆς ἀπό τά ἔργα τῶν Πατέρων μας προκύπτει ὅτι ἡ Ψαλτική Τέχνη ἐξακολουθεῖ νά παραμένη λιτή καί ἄκρως σεμνοπρεπής. Ἡ ψαλμωδία ἦταν ἀνέκαθεν ὁμόφωνο ἀπό χοροῦ ἐκτελούμενο ἄσμα μέ τήν συμμετοχή πολλῶν φωνῶν πού ψάλλουν ὅμως στόν ἴδιο τόνο. Ἔτσι ἡ μελωδία εἶναι προσωπική, ἡ ἁρμονία εἶναι ὁμαδική.