Ἡ Παλάμη ἀνάγεται στὴ ρίζα πελ- «ἁπλώνω». Παλάμη εἶναι τὸ χέρι ποὺ ἁπλώνεται, τὸ χέρι ποὺ δρᾶ, ποὺ ἐνεργεῖ. Χρησιμοποιεῖται μετωνυμικῶς γιὰ νὰ δηλώσῃ τὸ τέχνασμα, τὸ ἔξυπνο σχέδιο· ἀπάλαμος εἶναι ὁ ἀμήχανος. Πέλαγος εἶναι ἡ ἀνοιχτὴ θάλασσα, ἡ θάλασσα ποὺ ἁπλώνεται. Πλάγιος ἀρχικὰ πρέπει νὰ ἦταν αὐτὸς ποὺ ἁπλώνεται ὁριζόντια καὶ ἑπομένως δὲν εἶναι κάθετος, δηλαδὴ δὲν εἶναι ὀρθός. Πλάγιες πτώσεις εἶναι ἡ γενική, ἡ δοτικὴ καὶ ἡ αἰτιατική· ὀνομάστηκαν ἔτσι γιὰ νὰ διακριθοῦν ἀπὸ τὴν ὀνομαστικὴ ποὺ θεωρήθηκε ὀρθή, ἐπειδὴ ἀποτελεῖ τὴν ἀρχὴ τοῦ ὀνόματος ποὺ μεταβάλλεται (πίπτει) στὶς πλάγιες πτώσεις. Πλάγια μέσα εἶναι τὰ μὴ ὀρθά, τὰ παράνομα. Πλάκα (ἀρχ. πλάξ) εἶναι ὁ ἐπίπεδος χῶρος. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ἡ γνωστὴ συνοικία τῆς Ἀθήνας.
Δείτε ΕΔΩ τα προηγούμενα άρθρα