Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης (†)
Μία μητέρα τριών παιδιών, χήρα, από το Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, πήγε να προσκυνήσει με πόθο τον τάφο του οσίου Γεωργίου, ύστερα από μελέτη του βίου του, που την έκανε να τον έχει μεγάλη ευλάβεια. Μαζί της είχε και την κόρη της Δόμνα, που προσκύνησε κι εκείνη και πήρε μαζί της λίγο λάδι από το καντήλι του τάφου του.
Όταν πήγε σπίτι της, σταύρωσε με το λάδι ένα μεγάλο λίπωμα, που είχε στον λαιμό της, παρακαλώντας τον όσιο Γέροντα: «Σε παρακαλώ, μη με αφήσεις να χειρουργηθώ». Σε μία εβδομάδα το λίπωμα εξαφανίσθηκε τελείως.
Ένας καθηγητής από το Δοξάτο Δράμας είχε σοβαρό πρόβλημα με το αυτί του. Είχε σπάσει το τύμπανο του αυτιού και πονούσε φοβερά. Ο ιατρός που τον εξέτασε του έδωσε παυσίπονα φάρμακα και του συνέστησε να τον ξαναεπισκεφθεί. Το ίδιο βράδυ είδε στον ύπνο του ένα Γέροντα και του είπε: «Να έλθεις στο σπίτι μου στην Ανάληψη». Ρώτησε σχετικά και τον έστειλαν στο μοναστήρι της Σίψας.
Όταν προσκύνησε στον τάφο του οσίου Γεωργίου και είδε το πρόσωπο της φωτογραφίας αναγνώρισε αμέσως τον Γέροντα που τον επισκέφθηκε στον ύπνο του. Πήρε λάδι από το καντήλι του και σταύρωσε το αυτί του και οι πόνοι υποχώρησαν εντελώς. Όταν πήγε ξανά στον ιατρό, διαπίστωσε μ’ έκπληξη ότι το τύμπανο του αυτιού του δεν είχε καμία βλάβη. Ο ιαθείς επέστρεψε πάλι στη μονή με τη σύζυγό του για να ευχαριστήσουν τον όσιο για το θαύμα του.
Άλλη κυρία από τη Δράμα αναφέρει ότι είχαν σπεύσει στη μονή την Κυριακή μετά την ανακομιδή των τιμίων λειψάνων του οσίου. Μετά τη Θεία Λειτουργία προσκύνησαν τη λάρνακα που περιείχε τον ατίμητο θησαυρό, τα ιερά λείψανα του αγίου Γέροντος. Είχε παρατηρήσει ότι ήταν υπόλευκα και το σχολίασε με τον σύζυγό της και την κόρη της. Τη δεύτερη φορά όμως που προσκύνησαν, μετά από κάποιες εβδομάδες, το χρώμα των λειψάνων ήταν αυτό που είναι, του «αγνού κεριού».
Την επομένη ημέρα του πρώτου προσκυνήματός της, στο γραφείο της εργασίας της, με μία συνηθισμένη κίνηση που έκανε του κεφαλιού της, ένιωσε πως κάτι έγινε, επανήλθε κάποιο νεύρο, ίσως κάποιο κοκκαλάκι, στη σωστή θέση του. Από τη στιγμή εκείνη μπορούσε να στρέφει το κεφάλι της, χωρίς πόνο στο πίσω μέρος του λαιμού της, πρόβλημα που το είχε είκοσι χρόνια περίπου. Ευχαρίστησε τον όσιο μέσα από την καρδιά της.
Τον παρακαλεί πάντοτε να τη συντρέχει. Με ιδιαίτερη χαρά ομολογεί ότι πρέπει να συνειδητοποιηθεί από όλους και να το πιστέψουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους ότι ο άγιος Γέροντας επιτελεί θαύματα. Είναι θαυματουργός, όπως τόσοι άγιοι της Εκκλησίας μας. Βέβαια απορεί ακόμη πώς έκρινε σ’ εκείνη την ανάξια να δείξει τη θαυματουργική του δύναμη…
Από το βιβλίο: (†) Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας. Έκδοσις Ι. Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμα 2016, σελ. 351, 352, 384 (αποσπάσματα).