Σὲ παλαιότερα κυρίως κείμενα, τῆς καθαρεύουσας, ἀλλὰ καὶ τῆς δημοτικῆς, συναντᾶμε τοὺς τύπους: ἀγαθώτερος, σοφώτερος. Ξενίζει αὐτὴ ἡ γραφὴ στὸν σημερινὸ ἀναγνώστη ποὺ ἔμαθε στὸ σχολεῖο ὅτι ὁ συγκριτικὸς βαθμὸς τῶν παραθετικῶν γράφεται πάντοτε μὲ ο. Σύμφωνα μὲ τοὺς παλαιότερους κανόνες ὀρθογραφίας ὅταν ἡ παραλήγουσα τῶν ἐπιθέτων εἶναι βραχεῖα, τότε τὸ ο τρέπεται σὲ ω:
νέος→νεώτερος
σοφός→σοφώτερος
τίμιος→τιμιώτερος
ἱκανός→ἱκανώτερος
ἅγιος→ἁγιώτερος
φιλικός→φιλικώτερος
Τὰ ἐπίθετα ποὺ λήγουν σὲ –ιος, -ικος, -ιμος καὶ -ινος ἔχουν τὸ δίχρονο τῆς παραλήγουσας (ι) βραχύ.
Δείτε ΕΔΩ τα προηγούμενα άρθρα