Πριγκίπισσα του Βόσπορου τη λένε,
την έκαναν τραγούδι οι λαοί.
Την έχουν φυλαχτό όποτε κλαίνε,
εικόνα κι ευλογία οι Ρωμιοί.
Με όραμα και πίστη ο Κωνσταντίνος
έστησε Βασιλεύουσα τρανή.
Κι ο ήρωας, συνονόματος κι εκείνος,
πέφτοντας μας την άφησε ορφανή.
(R)
Η Πόλη που δεν έζησα
με ζει τόσους αιώνες.
Την ύπαρξή μου έχτισα
στις άγιες της κολόνες!
Η Πόλη που δεν έζησα
μου γνέφει αγαπημένη.
Στα όνειρα την έκλεισα,
για να με περιμένει!
Την έλλογη τη Δύση γεφυρώνει
με τη γλυκιά και λάγνα Ανατολή.
Τη δόξα και τη χάρη της υψώνει
σαν αφθαρσίας ιερή στολή.
Το Πέραν, το Φανάρι, φως μου τα ’χω
σε κάδρο των παππούδων ζωγραφιά.
Στ’ αυτιά μου αντιλαλεί «Τη Υπερμάχω»
στο δάκρυ αχνοφέγγει η Αγιά Σοφιά!