Γράφει ο Jeffrey A. Tucker, ιδρυτής του Brownstone Institute και συγγραφέας
Πολλοί από εμάς που έχουμε μια φιλελεύθερη νοοτροπία θεωρούμε ότι τα συμφέροντα των επιχειρήσεων είναι σε αντίθεση με εκείνα της κυβέρνησης. Αυτό ισχύει γενικά για επιχειρήσεις συγκεκριμένου μεγέθους. Οι κανονισμοί και οι φόροι που αντιμετωπίζει κάποιος όταν διευθύνει μια επιχείρηση στη «χώρα των ελεύθερων» είναι εντελώς σοκαριστικοί, όπως μπορεί να σας πει οποιοσδήποτε ιδιοκτήτης μικρής επιχείρησης. Ακόμη και η απόκτηση του νομικού δικαιώματος να πληρώσει έναν εργαζόμενο είναι ένα επίπονο εγχείρημα.
Αλλά τα πράγματα αλλάζουν για κάθε μεγάλη επιχείρηση, ειδικά για τους ηγέτες του κλάδου. Εδώ το πρόβλημα της “αμοιβαίας σύλληψης” – οι επιχειρήσεις που εμπλέκονται βαθιά σε ρυθμιστικούς οργανισμούς σε σημείο που δεν είναι ξεκάθαρο ποιο είναι το χέρι και ποιο το γάντι – είναι διάχυτο. Είναι ένα ζήτημα από τα τέλη του 19ου αιώνα, όπως γνωρίζουν οι ιστορικοί. Όσο μεγαλύτερη είναι η κυβέρνηση, τόσο μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα αυτών των συμπράξεων κυβέρνησης-επιχειρήσεων.
Είναι πάντα χειρότερο σε έναν πόλεμο, όταν οι ευκαιρίες για εκβιασμό από φαινομενικά ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι τεράστιες. Αυτό περιλαμβάνει τον πόλεμο κατά του ιού, ο οποίος ήταν βάναυσος για τις μικρές επιχειρήσεις, αλλά μια υπέροχη ανταμοιβή για τις μεγάλες επιχειρήσεις των μέσων ενημέρωσης.
Σπάνια το βιώνουμε αυτό με τόσο άμεσο τρόπο όπως κάναμε κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Μείναμε έκπληκτοι όταν είδαμε μεγάλες εταιρείες που ελέγχουν σε τεράστιο βαθμό τις ψηφιακές επικοινωνίες να λογοκρίνουν ανοιχτά για λογαριασμό του CDC και του ΠΟΥ. Το ξέρουμε επειδή το είπαν, και το λένε ακόμα. Ίσως θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι οι διαχειριστές αυτών των εταιρειών ήταν τόσο μπερδεμένοι με την επιστήμη όσο και οι πολιτικοί. Ίσως θεώρησαν ότι έκαναν το χρέος τους ως πολίτες.
Ένας θησαυρός από email που έλαβε η America First Legal λέει μια πολύ πιο ανησυχητική ιστορία. Η αλληλογραφία των 286 σελίδων αποκαλύπτει μια ζεστή και καθημερινή σχέση εργασίας μεταξύ ανθρώπων σε θέσεις ελέγχου μεταξύ Twitter, Facebook, Google, CDC, NIH και ΠΟΥ. Μοιράστηκαν στρατηγικές, διαφημιστικές ιδέες και μηνύματα. Μίλησαν για επιχορηγήσεις και προνόμια ο ένας για τον άλλον, όλα σχεδιασμένα για να συντρίψουν και να αποκλείσουν τις αντίθετες απόψεις. Έκαναν συναντήσεις και μοιράστηκαν αμοιβαίες φιλοφρονήσεις.
Έγιναν φιλαράκια.
Σε μια σελίδα, το CDC επισήμανε αναρτήσεις που δεν του άρεσαν και το Twitter απάντησε. Αυτή ήταν μια περίοδος κατά την οποία άνθρωποι στοχοποιούνταν για αποκλεισμό από το Twitter. Ποτέ δεν ήταν ξεκάθαρο γιατί κάποιες αναρτήσεις δημοσιεύονταν και κάποιες αλλες έδιναν αφορμές για αποκλεισμό. Τώρα ξέρουμε γιατί: το CDC ουσιαστικά δημιούργησε μια λίστα με “στόχους”.
Μεταξύ αυτών που στοχοποιήθηκαν ήταν η Naomi Wolf, η οποία, από όσο γνωρίζω, ήταν η πρώτη που αποκάλυψε τη σχέση μεταξύ του εμβολιασμού και των διαταραχών στην έμμηνο ρύση. Επειδή μίλησε για αυτό το θέμα, αποκλείστηκε οριστικά από το Twitter. Αυτό το άμεσο χτύπημα παραγγέλθηκε από το ίδιο το CDC.
Τώρα, θα πείτε (ό,τι κι αν πιστεύετε για τις επίμαχες αναρτήσεις) ότι αυτό αποτελεί παραβίαση της Πρώτης Τροπολογίας του Συντάγματος! Είναι εντάξει για το Twitter να έχει τους δικούς του όρους χρήσης και να αποκλείει τους ανθρώπους όπως νομίζει. Είναι κάτι εντελώς άλλο όταν η εταιρεία ενεργεί με τις προτροπές των γραφειοκρατών του βαθέος κράτους που ενοχλούνται που κάποιος πιστεύει στο δικαίωμα στην άσκηση της ελευθερίας του λόγου. Σίγουρα θα υπάρξουν χρόνια δικαστικών αμφισβητήσεων αυτής της πρακτικής, όπως θα έπρεπε.
Αυτό που έχουμε εδώ είναι μια κυβέρνηση που έχει βαθιά επίγνωση των νομικών ορίων της δικής της ικανότητας να φιμώνει όσους διαφωνούν και, ως εκ τούτου, να στηρίζεται στις ιδιωτικές επιχειρήσεις για να φέρουν κάτι τέτοιο εις πέρας. Αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι δεν χρειάστηκε να τους το ζητήσει και τόσο πολύ. Είναι τραγικό ότι υπήρξαν άνθρωποι υψηλά ιστάμενοι σε αυτές τις εταιρείες που ήταν πολύ ενθουσιασμένοι που έκαναν τα χατίρια της κυβέρνησης. Όλα αυτά είχαν να κάνουν με την καταστολή της ανθρώπινης ελευθερίας, και με την φίμωση εκείνων που ανησυχούσαν ότι αυτό μπορεί να μην ήταν καλή ιδέα.
Μοιάζει με φεουδαρχία
Από τότε που διάβασα αυτά τα email, έχω εντυπωσιαστεί από την περίεργη φιλικότητα όλων των email. Υπάρχει προφανής απουσία της υποτιθέμενης σύγκρουσης μεταξύ επιχείρησης και κυβέρνησης που χαρακτηρίζει τις περισσότερες συζητήσεις μεταξύ αριστερών, δεξιών και φιλελεύθερων. Πράγματι, φαίνονται όλοι άκρως συνεργάσιμοι και γεμάτοι αμοιβαία κολακεία, λες και το να κάνεις αυτές τις συνδέσεις και να σχεδιάσεις τα μηνύματα ισοδυναμούσε με μια σταθερή και επαγγελματική δουλειά. Η έλλειψη αυτογνωσίας είναι εμφανής.
Η σχέση μεταξύ της Big Tech – και όλων των επίδοξων ρεπόρτερ και επιχειρήσεων – είναι ξεκάθαρα πολύπλοκη και έξω από κάθε ιδεολογική κατηγοριοποίηση. Είναι επίσης διεφθαρμένη, εκμεταλλεύεται τα συμφέροντα του λαού και έρχεται σε αντίθεση με τις αξίες του Διαφωτισμού. Πώς μπορεί η ελευθερία να έχει μια ευκαιρία όταν συμπιέζεται τόσο βίαια μεταξύ των διαφόρων ομάδων συμφερόντων, που ασκούν έλεγχο και είναι οι ισχυροί στην κοινωνία;
Αυτοί πιστεύουν ότι είναι οι άρχοντες και εμείς οι χωρικοί.
Εδώ είναι ένα παράδειγμα του τί εννοώ. Την περασμένη εβδομάδα, ο Anthony Fauci καταδέχθηκε να εμφανιστεί στην εκπομπή Rising, υπό την αιγίδα του The Hill. Ήταν σε αυτή τη συνέντευξη που ο Fauci είπε ότι αν έπρεπε να το ξανακάνει, θα είχε πιέσει για «πιο αυστηρούς περιορισμούς». Υποστήριξε επίσης ότι «δεν συνιστούσε κανέναν εγκλεισμό», κάτι που είναι αφόρητα αναληθές .
Αυτό που είναι πιο ενδιαφέρον είναι το σκηνικό της προετοιμασίας για τη συνέντευξη. Κορυφαία ρεπόρτερ για την εκπομπή είναι η Kim Iversen, η οποία θα της άρεσε πολύ η ευκαιρία να θέσει ερωτήματα στον Fauci με βάση τα εκτενή ρεπορτάζ και τις γνώσεις της για όλα τα πράγματα σχετικά με τον Covid. Την τελευταία στιγμή την εμπόδισαν να συμμετάσχει.
Οι υπόλοιποι δύο ρεπόρτερ γνώριζαν ξεκάθαρα την ανάγκη της εταιρείας να αντιμετωπίσει τον Fauci με το μαλακό. Γιατί; Γνωρίζουμε από τα εκτεταμένα email του ότι είναι υπερβολικά επικεντρωμένος στην επιμέλεια των εμφανίσεών του στα μέσα ενημέρωσης. Δεν θέλει άβολες ερωτήσεις. Απορρίπτει τα περισσότερα αιτήματα και είναι έτσι σε θέση να αποσπάσει παραχωρήσεις από τους οικοδεσπότες. Οι οικοδεσπότες τον θέλουν στην εκπομπή για να κερδίσουν σε τηλεθέαση και αξιοπιστία.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε την εμφάνισή του εδώ και να κρίνετε μόνοι σας για το πώς πήγε ερήμην της κας Iversen.
Η κα Iversen είναι μια σπάνια περίπτωση ρεπόρτερ που δεν ενδιαφέρεται να παίξει το παιχνίδι τους. Μετά από όλα αυτά, εγκατέλειψε την εκπομπή με βάση την πεποίθησή της ότι αν δεν μπορεί να αναφέρει την αλήθεια, δεν έχει νόημα να μείνει σε μια εταιρεία. Σαφώς, κατά την άποψή της, η The Hill ενδιαφερόταν περισσότερο για τη διατήρηση καλών σχέσεων με παράγοντες του βαθέος κράτους παρά για την ανάδειξη της αλήθειας. Έτσι αποχώρησε, και ο Θεός να την ευλογεί για αυτό.
Αυτή δεν είναι παρά μια μικρή ματιά στο πολύ βαθύτερο πρόβλημα, που είναι η συμβιωτική σχέση μεταξύ του διοικητικού κράτους, της Big Tech και των Big Media. Δουλεύουν μαζί για να σφυρηλατήσουν ενα αφήγημα και να επιμείνουν σε αυτό. Το ξέρουμε τώρα καλύτερα από ποτέ. Αυτό περιλαμβάνει τον αποκλεισμό των αντίθετων φωνών και την επιμέλεια περιεχομένου με τρόπο που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.
Πριν από δύο εβδομάδες έγραψα το εξής:
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, ενώ οι δημοσιογράφοι μπορούν συχνά να κυνηγούν εκλεγμένους πολιτικούς και τους διορισμένους τους, από το Watergate μέχρι το Russiagate και κάθε «γκέιτ» στο ενδιάμεσο, τείνουν τελικά στο να προσεγγίζουν τους μεγάλους διοικητικούς γραφειοκράτες που κατέχουν την πραγματική εξουσία στις σύγχρονες δημοκρατίες. Ο Τύπος και το βαθύ κράτος ζουν ο ένας από τον άλλον. Το τί σημαίνει αυτό είναι δυσοίωνο να το σκεφτεί κανείς: αυτό που διαβάζετε στις εφημερίδες και ακούτε στην τηλεόραση από τις κυρίαρχες πηγές της βιομηχανίας των ΜΜΕ δεν είναι τίποτα άλλο από μια αναμετάδοση των προτεραιοτήτων και της προπαγάνδας του βαθέος κράτους. Το πρόβλημα διογκώνεται για πάνω από εκατό χρόνια και τώρα είναι μια πηγή τεράστιας διαφθοράς από όλες τις πλευρές.
Το παρατήρησα πριν από τις πρόσφατες αποκαλύψεις της άμεσης σχέσης μεταξύ των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των φορέων επιβολής του Covid. Είστε ευπρόσδεκτοι να δείτε τα email εδώ και να σχηματίσετε τη δική σας άποψη. Αυτό που βλέπουμε εδώ δεν είναι ένταση, πολύ λιγότερο σύγκρουση, αλλά ενότητα. Ενότητα σε τι; Η ισχυρή μου εντύπωση είναι ότι πρόκειται για ενότητα στην εξουσία. Ξέρουν ότι την έχουν, είναι ενθουσιασμένοι που την ασκούν και είναι χαρούμενοι που έρχονται σε επαφή με άλλους του ίδιου τύπου.
Ελλείψει μιας καλύτερης φράσης, θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτή τη βαθιά «ταξική συνείδηση» του 1% των διαχειριστών τεχνολογίας και των γραφειοκρατών διευθυντών στην κυβέρνηση. Η διάκριση μεταξύ των δύο δεν είναι πλέον σαφής, κάτι που θα πρέπει να προκαλεί σύγχυση για οποιαδήποτε πολιτική κοσμοθεωρία που θέτει μια εγγενή σύγκρουση μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού.
Μπορούμε να προσθέσουμε σε αυτή την ταξική παρατήρηση κάτι ακόμα πιο χειροπιαστό. Το Ίδρυμα Bill & Melinda Gates, το οποίο άσκησε τεράστια επιρροή στην αντιμετώπιση της πανδημίας, έχει επίσης χρηματοδοτήσει σχεδόν όλους τους χώρους των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης με ποσά ύψους 315 εκατομμυρίων δολαρίων, οι λεπτομέρειες των οποίων αναφέρονται εδώ.
Από αυτό μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι δεν είναι μόνο τάξη αλλά και χρήματα: πιο συγκεκριμένα, τα δύο πάνε μαζί. Καθιστά ακόμη πιο προσβλητικό το γεγονός ότι αυτή η φιλανθρωπική αυτοκρατορία που προώθησε τα lockdown και χρηματοδότησε τις αυτοκρατορίες των μέσων που έλεγχαν το αφήγημα, χτίστηκε με τον παλιό τρόπο: φτιάχνοντας και πουλώντας υπολογιστές και λογισμικό.
Υπάρχει ένα “απόκρυφο” απόφθεγμα που αποδίδεται στον Βλαντιμίρ Λένιν: προέβλεψε πώς οι καπιταλιστές θα πουλούσαν το σκοινί από το οποίο τελικά θα τους κρεμούσαν. Μάλλον δεν το είπε ποτέ αυτό. Η αλήθεια των καιρών μας είναι εξίσου ζοφερή. Οι ελευθερίες που μας αφαιρέθηκαν κατέστησαν δυνατές τις περιουσίες που οδήγησαν στην προώθηση της δουλείας και της φτώχειας σε όλο τον κόσμο.
Το χειρότερο είναι ότι υπάρχει μια συνεχιζόμενη πλοκή που κάνει πολύ δύσκολο ακόμη και να παραπονεθεί κανείς γι’ αυτό. Αν δεν λάβετε υπόψη τα σωστά κανάλια, πηγές μέσων ενημέρωσης, ερευνητικά ινστιτούτα και δημοσιογράφους, μπορεί να πιστέψετε ότι δεν είστε παρά αυτό που σας θεωρούν: ένας χωρικός χωρίς δικαιώματα, ελεύθερος μόνο να κάνει και να λέει αυτό που του επιτρέπουν. Και καθόλου περισσότερο.