Μετάφραση για την ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ
Οι υπέρμαχοι των εκτεταμένων μεταρρυθμίσεων για το φύλο ισχυρίζονται συχνά ότι θέλουν απλώς να ανοίξουν το δρόμο για την ανεκτικότητα, την ευτυχία και την αυθεντική ζωή. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο καταστροφική.
Πρέπει να επιτρέπεται στις τρανς «γυναίκες» να αγωνίζονται σε γυναικεία αθλήματα; Πρέπει ένας άνδρας βιαστής που προσδιορίζεται ως γυναίκα να οδηγηθεί σε γυναικεία φυλακή; Τι ορίζεται ως γυναίκα, τέλος πάντων;
Είναι εκπληκτικό το πόσο γρήγορα αυτό το θέμα δημοσιοποιήθηκε και έγινε πολιτική ορθότητα στην ΕΕ και αλλού. Όσον αφορά το debate για τους trans, δεν υπάρχει χώρος για διαφορετικές απόψεις. Οποιαδήποτε διαφωνία θεωρείται «προσβλητική δήλωση», για την οποία οι άνθρωποι εξευτελίζονται και ακυρώνονται.
Η τακτική της φίμωσης και του εξευτελισμού είναι μια αποτελεσματική απάντηση στη διαφωνία. Αυτό συμβαίνει επειδή η συζήτηση δεν αποτελεί επιλογή για τους σκληροπυρηνικούς υποστηρικτές του φύλου. Αντίθετα, οι υποστηρικτές των εκτεταμένων μεταρρυθμίσεων για το φύλο ισχυρίζονται συχνά ότι θέλουν απλώς να ανοίξουν το δρόμο για την ανεκτικότητα, την ευτυχία και την αυθεντική ζωή. Αυτή η ρητορική τους επιτρέπει να συγκαλύπτουν τις πολιτικές που προτείνουν ως προσπάθειες να κάνουν την κοινωνία πιο έντιμη και δίκαιη. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο καταστροφική. Οι αλλαγές στις έννοιες που σχετίζονται με το φύλο έχουν σοβαρές επιπτώσεις στα δικαιώματα των γυναικών και άλλων ομάδων, καθώς και στην εκπαίδευση, την υγειονομική περίθαλψη και τον τρόπο που η κοινωνία αντιμετωπίζει τα παιδιά.
Παρά τις σημαντικές επιπτώσεις των προτάσεων – για παράδειγμα, πολιτικές που διευκολύνουν την αλλαγή φύλου, ακόμη και για ανηλίκους χωρίς τη γονική συναίνεση, διευκολύνοντας την πρόσβαση σε θεραπείες και χειρουργικές επεμβάσεις, αλλαγές και αστυνόμευση των λέξεων – οι εκκλήσεις για συζήτηση και συμβιβασμό αντιμετωπίστηκαν με κατηγορίες για φανατισμό και μισαλλοδοξία.
Αυτή η άκαμπτη στρατηγική δείχνει ότι πολλές από αυτές τις απαιτήσεις δεν κατάφεραν να κερδίσουν τη λαϊκή υποστήριξη. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο επειδή αυτοί που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν τη «διαφορετικότητα» των φύλων αποκλείονται από τις τακτικές εκφοβισμού των ακτιβιστών. Υπάρχουν επίσης πολλοί άνθρωποι που διαφωνούν με αυτό που κρύβεται πίσω από την ιδεολογία του φύλου και πιστεύουν ότι δεν έχει θέση στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή. Οι καρδιές και το μυαλό αυτών των διαφωνούντων είναι ακριβώς το πρόβλημα που οι ακτιβιστές επιδιώκουν να επιλύσουν μέσω της καταναγκαστικής χάραξης πολιτικής. Γιατί να πείσουμε τους ανθρώπους για μια εσωτερική έμφυλη ουσία όταν η πολιτική μπορεί απλώς να διακηρύξει ότι έτσι είναι;
Ως αποτέλεσμα, το φύλο είναι ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα, εν μέρει επειδή δεν αφορά το να επιτρέπεται στους ανθρώπους να ζουν ελεύθερα την ιδιωτική τους ζωή. Αντίθετα, οι ακτιβιστές θέλουν να ξεριζώσουν τις παραδοσιακές αξίες της κοινωνίας προς όφελος των νέων και να τις επιβάλλουν στο κοινό, η πλειονότητα του οποίου απορρίπτει τη θεωρία για το φύλου. Εξαιτίας αυτού, πολλοί ακτιβιστές χρησιμοποιούν συγκαλυμμένες και ύπουλες μεθόδους για να προωθήσουν την ατζέντα τους και να κατακτήσουν αποτελεσματικά τη δημόσια πολιτική. Η κοινή γνώμη δεν θεωρείται ως κάτι που πρέπει να αντιμετωπιστεί, αλλά να μεταρρυθμιστεί, με νομοθετική ισχύ εάν είναι απαραίτητο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην εφαρμογή αυτών των αλλαγών πολιτικής λειτουργώντας χωρίς διαφάνεια και λογοδοσία.
Κρυφή μεταρρύθμιση
Μέρος της αποτελεσματικότητας του κινήματος για το φύλο έγκειται στο ότι οι ακτιβιστές βασίστηκαν στα υπάρχοντα κινήματα, εκμεταλλευόμενοι τη δημοτικότητα της νομοθεσίας για την ισότητα των γυναικών και τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Αυτό όχι μόνο βοηθά στη λογοκρισία της δημόσιας συζήτησης – στην τελική, πώς θα μπορούσε κάποιος αξιοπρεπής άνθρωπος να είναι ενάντια στην ισότητα; – αλλά επιτρέπει επίσης στους ακτιβιστές να εισχωρήσουν κρυφά στην πολιτική. Αυτή η στρατηγική περιλάμβανε συνδυασμό πολιτικών, όπως ο αυτοπροσδιορισμός του φύλου με πιο ευρέως αποδεκτά ζητήματα, όπως ο γάμος ομοφυλοφίλων. Τα ευρωπαϊκά δικαστήρια έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της εθνικής νομοθεσίας, με τις ομάδες υπεράσπισης να αξιοποιούν πολιτικές ευκαιρίες για να καθορίσουν την ατζέντα πριν προλάβει να αυξηθεί η αντιπολίτευση.
Για παράδειγμα, οι ισχυρισμοί για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων βοήθησαν τους ακτιβιστές των τρανς να δώσουν προτεραιότητα στις πολιτικές τους με λίγη συζήτηση ή γνώση του κοινού. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, πολλές οργανώσεις για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων διεύρυναν το πεδίο των δραστηριοτήτων τους για να συμπεριλάβουν τη θεωρία για το φύλο. Αυτές οι ομάδες βρήκαν συμμάχους, ιδιαίτερα στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, για την αλλαγή της εθνικής νομοθεσίας σε διάφορες χώρες.
Για παράδειγμα, η ILGA Europe (International Lesbian, Gay, Bisexual, Trans and Intersex Association) άρχισε να στοχεύει ευρωπαϊκούς θεσμούς το 1979 και χρησιμοποίησε την ατζέντα της ΕΕ για την ισότητα για να εφαρμόσει πολιτικές συμπάθειας προς τους γκέι και τις λεσβίες. Επέκτειναν τις προσπάθειές τους για να συμπεριλάβουν την ταυτότητα φύλου στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Η ομάδα υπεράσπισης των LGBT του Ηνωμένου Βασιλείου, Stonewall, έκανε αρκετές προσφυγές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο τη δεκαετία του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 που πίεσαν να συμπεριλάβει την αλλαγή φύλου και συναφή ζητήματα στην υπάρχουσα νομοθεσία.
Στη Μάλτα, οι διασυνδέσεις μεταξύ ευρωπαϊκών ομάδων υπεράσπισης, όπως η TGEU (Transgender Europe) και οι ομάδες εθνικού επιπέδου εκμεταλλεύτηκαν την αυξανόμενη αποδοχή των ομοφυλόφιλων και των λεσβιών για να επιφέρουν αλλαγές πολιτικής σχετικά με την ταυτότητα του φύλου χωρίς να προκαλέσουν σημαντική συζήτηση. Κατά συνέπεια, η νομοθεσία περί φύλου στη Μάλτα ήταν από τις πιο προηγμένες από νωρίς. Ήταν αυτή η εκτεταμένη προσέγγιση που προωθήθηκε στο ευρωπαϊκό επίπεδο, υπό την επίβλεψη της υπουργού της Μάλτας Helena Dalli, η οποία έγινε Ευρωπαϊκή Επίτροπος για την ισότητα το 2019. Της ανατέθηκε η ανάπτυξη μιας «στρατηγικής για το φύλο», οι σπόροι της οποίας φυτεύτηκαν όταν ίδρυσε ένα γνωμοδοτικό συμβούλιο LGBTIQ στη Μάλτα το 2013.
Ενώ αυτές οι προσπάθειες ήταν επιτυχείς στην τοποθέτηση της ταυτότητας φύλου στην ευρωπαϊκή ατζέντα, οι αδιαφανείς διαδικασίες λήψης αποφάσεων των υπευθύνων χάραξης πολιτικής υπονομεύουν τη νομιμότητα των θεσμών μας και αυξάνουν τον κίνδυνο να υπάρχουν αντιδράσεις από τον ευρύτερο πληθυσμό. Παρά την απειλή αυτή, η απόκρυψη θετικών ρητρών για το φύλο στην πολιτική ισότητας είναι αναμφισβήτητη. Έκθεση του 2019 από την λόμπι ομάδα LGBTIQ IGLYO (η Διεθνής Οργάνωση για Λεσβίες, Ομοφυλόφιλους, Αμφιφυλόφιλους, Τρανσέξουαλ, Κίερ και Ίντερσεξ Νέων και Φοιτητών) σε συνεργασία με την Thomson Reuters και τη δικηγορική εταιρεία Dentons με τίτλο «Μόνο ενήλικές; Καλές πρακτικές στη νομική αναγνώριση φύλου για τη νεολαία», συμβουλεύει ρητά τους λομπίστες να συνδέσουν τις εκστρατείες με πιο δημοφιλείς πλατφόρμες, για να παρέχουν ένα «πέπλο προστασίας» για μη δημοφιλείς απόψεις. Στην ενότητα για τα διδάγματα που αντλήθηκαν από το Ηνωμένο Βασίλειο, η έκθεση συμβούλευε επίσης τους λομπίστες «να αποφεύγουν την υπερβολική κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης».
Εκτός από τη στόχευση στους νομοθέτες, οι ακτιβιστές έχουν επίσης διεισδύσει στα σχολικά συστήματα μέσω της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, προκειμένου να διαμορφώσουν τις καρδιές και το μυαλό της επόμενης γενιάς. Ωστόσο, η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση οποιουδήποτε είδους είναι επί μακρόν ένα επίμαχο ζήτημα. Υπήρχαν συζητήσεις για δεκαετίες σχετικά με το τι πρέπει να είναι το πρόγραμμα σπουδών και εάν και πώς πρέπει να διδάσκεται. Λόγω της προσοχής που συγκεντρώνει αυτό το θέμα από τους ανήσυχους γονείς, η στρατηγική των ακτιβιστών απέτυχε. Ήταν σε μεγάλο βαθμό μέσω της εισαγωγής της θεωρίας του φύλου στις σχολικές τάξεις που η ατζέντα έφτασε στο κοινό και προκάλεσε σκληρή αντίσταση σε πολλές χώρες.
Καθώς οι συνέπειες της πολιτικής για το φύλο έχουν γίνει εμφανείς, οι προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις, συμπεριλαμβανομένου αυτού που έγινε γνωστό ως «αυτοπροσδιορισμός του φύλου», έχουν πυροδοτήσει ανησυχία στις γυναικείες ομάδες, οι οποίες πιστεύουν ότι παραβιάζονται τα δικαιώματα και τα συμφέροντά τους. Για παράδειγμα, η οργάνωση, Standing for Women, ήρθε αντιμέτωπη με σφοδρές αντιδράσεις τόσο στο διαδίκτυο όσο και σε δημόσιες συγκεντρώσεις. Η ιδρυτής του, Kellie-Jay Keen-Minshull (επίσης γνωστή ως Posie Parker), έχει αποκλειστεί από διάφορες πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης. Της έριξαν ακόμη και χυμό ντομάτας σε προγραμματισμένη δημόσια ομιλία στη Νέα Ζηλανδία, στην οποία οι αντιδιαδηλώσεις κατέληξαν σε βιαιοπραγίες. Τα πλακάτ και οι ομιλίες σε συγκεντρώσεις που υποστηρίζουν τη «γροθιά σε ένα TERF» και ακόμη και το «όπλισε τα τρανς παιδιά» αποκαλύπτουν πόσο θερμή έχει γίνει αυτή η περίεργη «συζήτηση».
Καταναγκαστική μεταρρύθμιση
Το γεγονός ότι οι ακτιβιστές έχουν στραφεί σε αυτό που ο κοινωνιολόγος Τζόζεφ Γκάσφιλντ ονόμασε καταναγκαστική μεταρρύθμιση ταιριάζει καλά στην προσέγγιση της ΕΕ για τη χάραξη πολιτικών. Σήμερα, οι «ευρωπαϊκές αξίες» αποφασίζονται και επιβάλλονται από την κορυφή προς τα κάτω από μια ελίτ που έχει καχυποψία για την ικανότητα του λαού να είναι επαρκώς «προοδευτικός». Στην ΕΕ, οι ακτιβιστές έχουν βρεθεί να χτυπούν σε ανοιχτές πόρτες.
Σε συγκρούσεις για τις αξίες, τρία αποτελέσματα είναι πιθανά: συναίνεση, διαπραγματεύσεις ή αγώνας εξουσίας. Όπως σημειώνεται σε ολόκληρο το άρθρο, οι ακτιβιστές επέλεξαν το τελευταίο, χρησιμοποιώντας ωμή εξουσία για να προωθήσουν την ατζέντα τους. Αν και αυτή η προσέγγιση έχει επιτύχει αλλαγές πολιτικής, έχει και τις παγίδες της. Η προσπάθεια παράκαμψης της συζήτησης και επιβολής των επιθυμητών αποτελεσμάτων μέσω δυναμικών τακτικών είναι απίθανο να πετύχει μακροπρόθεσμα. Επιπλέον, δεν παράγει καλή πολιτική σε εξαιρετικά περίπλοκες κοινωνίες όπως η δική μας, στις οποίες υπάρχουν πολλές αντικρουόμενες αξίες και ομάδες.
Σε αυτή τη σύγκρουση αναδύονται θεμελιώδεις εντάσεις, μεταξύ των οποίων βρίσκεται και ο αγώνας για τη διατήρηση της παράδοσης που δίνει νόημα και κατεύθυνση στη ζωή των ανθρώπων. Οι Συντηρητικοί στη Δύση θεωρούν πολύ αγαπητή την ελευθερία, το παραδοσιακό ηθικό πλαίσιο, τη γνησιότητα των θεσμών μας και το ίδιο το οικοδόμημα της δυτικής κουλτούρας και κοινωνίας. Αυτές οι αξίες απειλούνται σήμερα μέσω της διάβρωσης της πολιτικής νομιμότητας, η οποία προωθείται από ριζοσπάστες ακτιβιστές και επιτρέπεται από τους νομοθέτες και τα δικαστήριά μας. Οι Συντηρητικοί πρέπει να συμμετάσχουν ενεργά για να αντιμετωπίσουν την ανάληψη θεσμών από το λόμπι του φύλου και να διεκδικήσουν εκ νέου την ελευθερία και τη δημοκρατία για μια ακμάζουσα Ευρώπη.3