«…Κατὰ τὴν στιγμὴν αὐτὴ καθ’ ἥν τὸ πρῶτον ἀνέρχομαι τὸν θρόνο τοῦτον, ἡ σκέψις μου στρέφεται… πρὸς τοὺς ἀλύτρωτους ἀδελφούς μας τῆς Βορείου Ἠπείρου, τοὺς στενάζοντας ὑπὸ τὸν ζυγὸν τῆς πικρᾶς δουλείας, διὰ νὰ τοὺς διαβεβαιώσωμεν ὅτι, ὄχι μόνον αἱ προσευχαί μας θὰ τοὺς συνοδεύουν καθημερινῶς, ἀλλὰ καὶ πᾶν τὸ δυνατὸν θὰ πράξωμεν, ὅπως λυτρωθοῦν τῶν δεσμῶν τῆς δουλείας καὶ συντόμως νὰ ἐπανέλθουν εἰς τοὺς κόλπους τῆς Μητέρας Ἑλλάδος».
Μητροπολίτης Σεβαστιανός, 29 Ἰουνίου 1967, Δελβινάκι, Λόγος κατὰ τὴν ἐνθρόνισή του
Σήμερα, ποὺ ὅλοι χαιρόμαστε γιὰ τὴν νίκη τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὴν Χειμάρρα, μὲ τὴν ἐκλογὴ τοῦ ὑποψηφίου δημάρχου καὶ φυλακισμένου ἀπὸ τὸ ἀλβανικὸ κατοχικὸ κράτος, Διονύση-Φρέντυ Μπελέρη, νὰ μὴν ξεχνᾶμε τὸν ἀκούραστο πρωτεργάτη τῆς ἀπελευθέρωσης τῆς Βορείου Ἠπείρου, Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης (1967-1994), Σεβαστιανό.
Ὁ μακαριστὸς Σεβαστιανὸς ἦταν ἕνας φωτισμένος ἱεράρχης, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ σπανίζουν δραματικὰ στὶς μέρες μας, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ ἀνέλαβε τὸ μητροπολιτικό του ἀξίωμα ἀφιερώθηκε, μὲ ἔργο πλούσιο καὶ πολύπλευρο, στὴν ἀπελευθέρωση τῶν ἀλύτρωτων ἀδελφῶν μας, ποὺ στέναζαν κάτω ἀπὸ τὴν στυγνὴ καταπίεση τοῦ σταλινικοῦ καθεστῶτος τῆς Ἀλβανίας, ποὺ εἶχε κλείσει τὶς ἐκκλησιὲς καὶ ἔχει ἀνοίξει τὶς φυλακὲς-κάτεργα γιὰ νὰ λυγίσει τοὺς Ἕλληνες πατριῶτες.
Ὁ ἀγῶνας του, ἄν καὶ ἀδικαίωτος, ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένει ἐπίκαιρος, ὅσο οἱ Ἕλληνες τῆς Βορείου Ἠπείρου συνεχίζουν νὰ παραμένουν ἀλύτρωτοι ἀλλὰ καὶ ἐγκαταλελειμμένοι ἀπὸ τὸ ἀνθελληνικὸ κράτος τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Ἡ ραγδαῖα ὑποχώρηση τοῦ ἄλλοτε κραταιοῦ κινήματος γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Βορείου Ἠπείρου ποὺ δημιούργησε ὁ Σεβαστιανὸς ἀποτελεῖ δείκτη τῆς προδοσίας τῆς ἀστικῆς Δεξιᾶς καὶ ἄλλο ἕνα δεῖγμα τῆς ἐξαχρείωσης τῆς νεοελληνικῆς κοινωνίας.
Ὑπενθυμίζουμε δύο πράγματα, ποὺ ἀποτέλεσαν καίρια πλήγματα στὴν προσπάθεια ἐνσωμάτωσης τῆς Βορείου Ἠπείρου στὴν Μητέρα Πατρίδα, ἀπὸ τὴν πρώτη κατάληψή της ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ στρατὸ στὸν Α΄ Βαλκανικὸ Πόλεμο.
– Τὴν ἄρση τῆς ἐμπολέμου κατάστασης τῆς Ἑλλάδας μὲ τὴν Ἀλβανία (καὶ ὄχι τὸ ἀντίστροφο), τὸ 1987, ἐπὶ ὑπουργίας ἐξωτερικῶν Καρόλου Παπούλια καὶ πρωθυπουργίας Ἀνδρέα Παπανδρέου, ποὺ σήμαινε τὴν σιωπηρὴ καὶ ἀνομολόγητη παραίτηση τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὴν διεκδίκηση τῆς Αὐτονομίας τῆς Βορείου Ἠπείρου (Πρωτόκολλο τῆς Κέρκυρας, 1914), σύμφωνα μὲ τὸ διεθνὲς δίκαιο, καὶ ἀπὸ τὴν διεκδίκηση ἐδαφῶν.
-Τὴν ὑπογραφὴ τὸ 1998 τοῦ Ἑλληνοαλβανικοῦ Συμφώνου Φιλίας, ποὺ ἀναγνώρισε ἀμοιβαία τὴν συμβολὴ τῆς «ἑλληνικῆς μειονότητας» στὴν Ἀλβανία καὶ τῶν «Ἀλβανῶν ἐργαζομένων» στὴν Ἑλλάδα (!) καὶ πάλι ἐπὶ κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ.
Ἐμεῖς ἀνήκουμε σὲ αὐτοὺς ποὺ ὄχι μόνο δὲν ξεχάσαμε τίποτα ἀλλὰ θέλουμε νὰ συνεχίσουμε αὐτὸν τὸν ἀγῶνα γιὰ νὰ φέρουμε τὴν Βόρειο Ἤπειρο στὴν Ἑλλάδα, ὁ ὁποῖος τὰ τελευταῖα τριάντα καὶ πλέον χρόνια, ἐξαιτίας τῆς ἐξωτερικῆς καὶ ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας (διάβαζε Πανσυμμοριτισμός), ἔχει καταστεῖ πλέον διπλός.