Στο διχασμό ο κόσμος κόβεται στα δυο.
Αλλού εσύ κι αλλού εγώ,
πώς να βρεθούμε στην ζωή, σ’ όλα τα πρέπει και τα μη,
κάτω απ’ του φόβου τη σκεπή δε συμφωνούμε.
Ο διχασμός ένας μεγάλος χαλασμός,
κατεδαφίζει σα σεισμός το σκεπτικό μας.
Μες στα κελιά και δεν αλλάζουμε μυαλά,
κλειστήκαμε για τα καλά στον πανικό μας.
Κοιμηθήκαμε τον ύπνο τον βαθύ κι έχει έρθει το κακό για να μας βρεί και του στρώσαμε το κόκκινο χαλί.
Χωριστήκαμε στα δύο σαν το ανοιχτό βιβλίο.
Μαύρη, μελανή σελίδα, μαύροι κι οι καινούριοι νόμοι,
πόσο θα κρατήσει ακόμη.
Το αίμα που ‘χει χυθεί για να’μαστε εγώ κι εσύ ελεύθεροι
δεν μετριέται.
Είναι σαν την φωτιά, υπέρ Πίστεως και Πατρίδος,
απ’ τις φλέβες κυλά, δεν ξεχνιέται.
Τούτη η νέα εποχή καταιγίδα,βροχή,
το ποτάμι ξεχείλισε.
Άνθρωπε μη σωπαίνεις,στο καβούκι μην μπαίνεις,
για όλα αυτά που σε πνίγουνε ΜΙΛΗΣΕ.
Λεωνίδας Μπαλάφας