Επειδή λοιπόν λείψανε από την εκκλησία μας ιερωμένοι που έχουν φωτιά μέσα τους, η Εκκλησία αυτή δὲν μπορεί παρὰ να βραδυπορεί, ασυγκίνητη κι αδιάφορη γιὰ όσα θα έπρεπε να τὴν ενδιαφέρουν ζωηρά, αδιάφορη γιὰ ότι τὸ ποίμνιό της σκανδαλίζεται καὶ δοκιμάζεται σκληρὰ η πίστη του απὸ τα καμώματα μερικών ιερωμένων, αδιάφορων γιὰ τὴν παραμόρφωση τής ιεράς παραδόσεως, αδιάφορη γιὰ τὰ τέκνα της ποὺ τὴν αρνούνται, γιὰ να πυκνώσουν τὶς τάξεις των διαφόρων αιρετικών, μὲ κίνδυνο αυτή η αιμορραγία της να καταντήσει θανάσιμη γι᾿ αυτήν.
Η Εκκλησία του Χριστού πρέπει να υπηρετείται καὶ να φυλάγεται απὸ ψυχές ηρωικές ποὺ να είναι έτοιμες όχι μόνον γιὰ θυσίες υλικὲς καὶ σωματικές, αλλὰ καὶ γιὰ πνευματικές, ποὺ είναι ίσως πιὸ δύσκολες.
Τέτοιες θυσίες είναι το να ταπεινώνεται ο ένας μπροστὰ στὸν άλλον, τὸ νὰ μὴ λογαριάζει τὸ συμφέρον του, τὸ να βάζη τὸ καλὸ καὶ τὴν προκοπὴ της Εκκλησίας απάνω απὸ τὴ δική του, τὸ να θυσιάζεται ως καλὸς ποιμήν γιὰ τὰ πρόβατα τοῦ Χριστού κ.τ.λ.
Όλα αυτά δὲν μπορεί να τα έχει ένας ιερωμένος, αν δὲν έχει πίστη φλογερὴ καὶ ατράνταχτη καὶ θερμουργὸ κι αν δεν πιστεύη ότι «οὐκ έχει μένουσαν πόλιν, αλλὰ τὴν μέλλουσαν επιζητεῖ».
[Φώτης Κόντογλου απὸ τὸ Ασάλευτο Θεμέλιο, Ακρίτας 1996]