Ολίγον μετά την χειροτονίαν μου, γενομένην τη 9η Νοεμβρίου 1956, έλαβον επιστολήν του πολυσεβάστου και πολυφιλήτου μοι π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου, δι’ ής συνέχαιρεν, ηύχετο και ηρώτα διά τα περαιτέρω, δηλαδή πως σκοπεύω να εργασθώ εν τη Εκκλησία ως Κληρικός. Απήντησα ότι σκοπός μου και απόφασις μου είνε, να αποφύγω τας επισήμους θέσεις και τα αξιώματα και να εργασθώ έκ τινος μικράς και ταπεινής και αφανούς σκοπιάς. Και συνέχιζον: «Δεν ποθώ ει μη να ζήσω και να αποθάνω ως απλούς Πρεσβύτερος (σημ: ήμην ακόμη Διάκονος), μακράν επισήμων θέσεων και αξιωμάτων, αρκούμενος εις την συντροφίαν του Κυρίου μου, των βιβλίων μου, των στοχασμών μου και ολίγων εκλεκτών ψυχών. Ευχήθητε ίνα μη παρεκκλίνω εκ της γραμμής ταύτης». Λαμβάνω μίαν συνταρακτικήν επιστολήν-απάντησιν, έχουσαν ούτω (την επισυνάπτω και εν φωτοτυπία):
Πάτραι 11.12.56.
Λίαν μοι ηγαπημένε π.Επιφάνιε και εν Κυρίω γνήσιον τέκνον, εφ’ όσον η αγάπη σου με προσαγορεύει «Γέροντα».
Ίσχυε, ενδυναμού και κατευοδού εν τω κράτει της ισχύος του Καλέσαντός σε εις το έργον του Ευαγγελίου Του, Σωτήρος ημών Χριστού.
Πάντα μεν, όσα μοι γράφεις εν τη από 7 οδ. πεφιλημένη επιστολή σου ηύφραναν και εχαροποίησαν την καρδίαν μου, ιδιαίτερα όμως τα: «Δεν ποθώ ει μη να ζήσω… αρκούμενος εις την συντροφίαν του Κυρίου μου, των βιβλίων μου…», αλλά και ο πόθος σου «ίνα μη παρεκκλίνης εκ της γραμμής ταύτης».
Βαθύτατα συνεκινήθην και εδάκρυσα αναγνούς ταύτα, διότι τοιούτος ήτο και ο πόθος μου και η ολόθερμός μου δέησις, όταν ηράσθην το μοναχικόν ένδυμα και την Θεολογίαν. Δυστυχώς όμως παρεσύρθην αθελήτως και κατεσπατάλησα πολυτιμότατον χρόνον με τας ερεσχελείας της Διοικήσεως – αφρόνως πιστεύσας εις επανόρθωσιν και διόρθωσιν! Ω! Πόσον επλανήθην ο μωρός και τάλας εγώ!- Ετεοκλή μου και νυν τη χάριτι του Κυρίου μου Επιφάνιέ μου, πρόσεχε, μη αποπλανηθής ή παρασυρθής! Φύλαξον την καλήν παρακαταθήκην, την ιερωσύνην και σπουδήν των Πατερικών συγγραμμάτων, προς την μελέτην και σπουδήν των οποίων «προσκέκλησαι». Μη αποστής από της απ’ αυτών εκβλυζούσης χάριτος, ίνα διά συγγραφών και μελετών πληρώσης ή μάλλον αναπληρώσης τον Νόμον της Χάριτος.
Πατρικώς και στοργικώς.
αρχιμ. Γερβάσιος>>!!!
Πηγή: «ΠΕΡΙ ΑΠΟΦΥΓΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΙΕΡΩΣΥΝΗΣ…» γ. Επιφανίου Ι. Θεοδωροπούλου.
Αρχιμ. Αθανασίου Γ. Παπασταύρου