……συνέχεια απο το 2ο Μέρος
Στήν κοίμηση τῆς Θεοτόκου συνέβησαν τά πιό παράδοξα, μέ τά ὁποῖα τίμησε ὁ Υἱός τήν Παναγία Μητέρα Του. Ὁ θάνατος τῆς Παρθένου ἔγινε «παλινζωΐας μυστήριον»[1] καί «θνητότητα ἀείζωον»[2]. Ἡ Παναγία ἔγινε «ἀπαρχή τῆς ἀφθαρσίας»[3] καί ὁ τάφος της πηγή τῶν ἰαμά- των καί πάντων τῶν ἀγαθῶν γιά τούς πιστούς. Τό τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς της εἶναι ἡ ἀρχή τῆς μεγαλωσύνης της. Μέ τήν μετάστασή της στούς οὐρανούς, ἡ Θεοτόκος «λαμβάνει ἀρχή τῆς δεύτερης ὕπαρξής της ἀπό Αὐτόν πού τῆς ἔδωσε τήν ἀρχή τῆς προηγούμενης ὕπαρξης. Αὐτή ἔδωσε τήν ἀρχή τῆς δεύτερης, τῆς σωματικῆς ὕπαρξης, σ᾿ Ἐκεῖνον πού δέν εἶχε χρονική ἀρχή ἡ προηγούμενη ἀθάνατη ὕπαρξή Του, ἄν καί εἶχε ἀρχή τόν Πατέρα Του ὡς αἰτία τῆς θεϊκῆς Του ὕπαρξης»[4].
Τόσο τίμησε ὁ Υἱός τήν πανάξια Μητέρα Του, ὥστε κατ᾿ ἐξαίρεση, πρίν τήν κοινή ἀνάσταση, τήν ἀνέστησε, καί ὁλόσωμη τήν μετέθεσε στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅπου βρίσκεται καί ὁ Ἴδιος. «Τώρα, ἔχοντας καί τόν οὐρανό κατάλληλο κατοικητήριο ὡς ταιριαστό της βασίλειο, στόν ὁποῖο μετατέθηκε σήμερα ἀπό τήν γῆ, στάθηκε καί στά δεξιά τοῦ Παμβασιλέως μέ διάχρυσο ἱματισμό ντυμένη καί στολισμένη, ὅπως λέγεται γι᾿ αὐτήν ἀπό τόν ψαλμωδό προφήτη[5]. Ὡς ἱματισμό διάχρυσο πρέπει νά ἐννοήσης τό διαυγές σῶμα της, στολισμένο μέ τίς παντοειδεῖς ἀρετές· διότι μόνο αὐτή κατέχει τώρα μαζί μέ τό θεοδόξαστο σῶμα καί μέ τόν Υἱό τόν οὐράνιο χῶρο. Δέν μποροῦσε πραγματικά γῆ καί τάφος καί θάνατος νά κρατῆ ἕως τό τέλος τό ζωαρχικό καί θεοδόχο σῶμα της καί ἀγαπητό ἐνδιαίτημα οὐρανοῦ καί τοῦ οὐρανοῦ τῶν οὐρανῶν… Ἀναλήφθηκε ἀπό τήν γῆ πρός τόν οὐρανό τό σῶμα, πού ὄχι μόνο ἔλαβε μέσα του τόν ἴδιο τόν προαιώνιο καί μονογενῆ Υἱό τοῦ Θεοῦ,… ἀλλά καί φάνηκε γεννητικό γι᾿ αὐτόν»[6].
Ἡ Μετάσταση τῆς Θεοτόκου πιστεύεται καί ἑορτάζεται ἀπό τούς πιστούς ὅλων τῶν αἰώνων. Δέν εἶναι δογματικῶς κατοχυρωμένη, οὔτε ἀναφέρεται ἀπό Οἰκουμενική Σύνοδο, διότι «ἡ Ἐκκλησία δίδει καί μορφολογικῶς τόν χαρακτήρα δόγματος σέ μία ἤδη ὑπάρχουσα ἀλήθεια τῆς πίστεως, μόνον ὅταν δι᾿ ἐξωτερικῆς ἀνάγκης δίδεται σέ αὐτήν ἀφορμή πρός τοῦτο»[7]. Γιά τήν Μετάσταση τῆς Θεοτόκου δέν δόθηκε ποτέ τέτοια ἀφορμή, διότι οὐδέποτε ἀμφισβητήθηκε.
Στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, πρό τῆς κοινῆς ἀναστάσεως, βρίσκονται μέ ἀναστημένα τά σώματά τους μόνο ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία Μητέρα Του, ὁ νέος Ἀδάμ καί ἡ νέα Εὔα, ὅπως στόν παράδεισο ἦταν ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα. Ἡ Θεοτόκος παρίσταται στά δεξιά τοῦ Υἱοῦ της καί «ἀπολαμβάνει τοῦ κάλλους Του. Κατατρυφᾶ τῆς ἀκενώτου χαρᾶς καί τῆς ἀγήρω μακαριότητος· ἐκεῖ εἶναι ὁ χείμαρρος τῆς αἰωνίου τρυφῆς, ἐκεῖ εἶναι οἱ λειμῶνες τῆς ἀφθαρσίας, οἱ πηγές τῆς αἰώνιας ζωῆς, τά ρεῖθρα τοῦ φωτός, πού πηγάζουν ἀπό τόν Θεό, οἱ ποταμοί τῆς ἀείζωης φωτοχυσίας, ἡ περιοχή ὅλων τῶν ἀγαθῶν, ἡ φανέρωση τῶν κρυφῶν πού τότε μόνο (στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ) θά βλέπωνται, τό ἔσχατο τέλος πέρα ἀπό τό ὁποῖο δέν ὑπάρχει παντελῶς τίποτε. Ἐκεῖ προσκυνεῖται ὁ Πατήρ καί δοξάζεται ὁ Υἱός καί ἀνυμνεῖται τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἡ ἑνιαία φύση τῆς Τριαδικῆς Θεότητος»[8].
Ἡ μετάσταση τῆς Θεοτόκου εἶναι ἀνάσταση τοῦ σώματός της καί μετάθεση στούς οὐρανούς. Δέν εἶναι ἴδια μέ τήν μετάθεση τοῦ προφήτου Ἠλία «ὡς εἰς τόν οὐρανόν», οὔτε μέ τήν ἁρπαγή τοῦ ἀποστόλου Παύλου στόν Παράδεισο, διότι ἡ πανάμωμη Θεομήτωρ σύσσωμη ἔφθασε ὥς τόν βασιλικό θρόνο τοῦ Υἱοῦ Της, στέκεται στά δεξιά Του, τόν βλέπει καί συνδοξάζεται μέ τόν βασιλέα τῆς δόξης καί δικό της Υἱό[9]. Τό ἀμίαντο σῶμα τῆς Παναγίας βλέπει τήν δόξα τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ της[10].
…συνεχίζεται…
- 15. Ἁγ. Θεοδώρου Στουδίτου, Ἐγκώμιον εἰς τήν Κοίμησιν, PG 99, 728C.
- 16. Βλ. Ἁγ. Ἀνδρέου Κρήτης, Λόγ. Α΄, Εἰς τήν Κοίμησιν τῆς ὑπεραγίας Θεο- τόκου, PG 97, 1069C.
- 17. Ἁγ. Δαμασκηνοῦ, Λόγ. Γ΄, Εἰς τήν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου, ΕΠΕ 9, σ. 416.
- 18. Αὐτόθι, σ. 325–327.
- 19. Ψαλμ. μδ΄, 9.
- 20. Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ὁμ. ΛΖ΄, Εἰς τήν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου…, ΕΠΕ 10, σ. 447–449 καί PG 151, 465BD.
- 21. Καλογήρου Ἰωάν., Μαρία, Ἡ Ἀειπάρθενος Θεοτόκος, σ. 72, ὑποσημείωση 3.
- 22. Ἁγ. Ἀνδρέου Κρήτης, Λόγ. Γ΄, Εἰς τήν Κοίμησιν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, PG 97, 1101A.
- 23. Βλ. Ἁγ. Δαμασκηνοῦ, Λόγ. Α΄, Εἰς τήν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου, ΕΠΕ 9, σ. 265.
- 24. Βλ. Ἁγ. Γερμανοῦ Κωνσταντινουπόλεως, Ὁμ. Γ΄, Εἰς τήν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου, PG 98, 361A.
* (Ἀπό τό ὑπό ἔκδοση βιβλίο Η ΘΕΟΓΕΝΝΗΤΡΙΑ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ).
Η ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (ΜΕΡΟΣ 1ο)
Η ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (ΜΕΡΟΣ 2ο)