Ἐκεῖνο τόν καιρό ἔπεσε φοβερό θανατικό στή γῆ. Οἱ ἄνθρωποι πέθαιναν ξαφνικά καί μέ φρικτό τρόπο. Ἕνας φίλος τοῦ Ὁσίου, πού λεγόταν Γρηγόριος, ἦρθε στό κελλί του καί τόν ρώτησε:
– Σέ παρακαλῶ, πάτερ, πές μου, πῶς ἔγινε καί μᾶς βρῆκε τοῦτο τό κακό;
-Ἦταν φυσικό, παιδί μου, ἀποκρίθηκε ὁ δίκαιος χωρίς δισταγμό. Πικραίνομαι τόσο πολύ τόν ἀθάνατο Θεό, παραβαίνοντας συνέχεια τό νόμο Του. Γι’ αὐτό μᾶς ἔστειλε τοῦτο δερπάνι, πού μᾶς θερίζει.
Εἶναι γραμμένο ὅτι “ἁμαρτία θάνατον κατεργάζεται”. Νά, χθές εἶδα ἕναν ἄνδρα φοβερό, πού ἀπειλοῦσε τῆ γῆ καί τῆς ἔλεγε: “Ὅλους τούς ἀκόλαστους πού ζοῦνε πάνω σου, ὄλους τούς μέθυσους καί τούς κοιλιόδουλους, ὅλους τούς φιλάργυρους καί τούς τοκογλύφους, ὅλους τούς ψεῦτες καί τούς συκοφάντες, μά προπαντός ὅλους τούς σοδομίτες, που δέν μετανοοῦν, ἐγώ θά τούς ἐξολοθρεύσω!…
“Ἄν λοιπόν, παιδάκι μου, δέν εἴχαμε παροργίσει τόν Πλάστη καί προστάτη μας, δέν θά παθαίναμε ὅ,τι πάθαμε”. Ἀλλά ποῦ ν’ ἀκούσεις καί πόσα ἄλλα χειρότερα εἶπε! Δέν θά τ’ ἀντέξεις…Ἀπείλησε πώς θά μᾶς θερίσει μέ δρεπάνι καί θά μᾶς περάσει ἀπό λεπίδι, γιατί δέν βλέπει νά ἔχουμε καθόλου μετάνοια, οὔτε τήν παραμικρή διόρθωση.
Ἡ δοξασμένη Του Μητέρα στεκόταν δίπλα Του περίλυπη καί Τόν ἱκέτευε ν’ ἀναβάλει τήν τιμωρία. Τό ἴδιο κι ἕνας ἱεράρχης-δέν μπόρεσα νά καταλάβω ποιός, μόνο θυμᾶμαι πώς ἦταν λευκότριχος καί λίγο φαλακρός. Ἀλλά μάταια.
“Μήπως ἐσεῖς εἶστε πιό σπλαχνικοί ἀπό μένα;”, τούς ἔλεγε. “Μήπως πονᾶτε περισσότερο;…Δέν βλέπετε τί κακό γίνεται; Ὅλοι σχεδόν περιφρονοῦν τόν ἅγιο νόμο μου! Κανείς δέν μέ σέβεται”….
-Πραγματικά, πάτερ, εἶπε ὀ Γρηγόριος, ὀ λαός ἀποδεκατίστηκε. Οἱ πιό πολλοί βασανίζονται στό κρεβάτι τοῦ πόνου…Πές μου ὅμως, ποιά εἶναι ἡ κύρια αἰτία τοῦ θανατικοῦ αὐτοῦ, ἀλλά καί ὅλων γενικά τῶν ἀσθενειῶν;
-Παιδί μου Γρηγόριε, ἀποκρίθηκε ὁ γέροντας, γι’ αὐτούς πού ἀρρωσταίνουν βαριά εἶναι γραμμένο τό”κατέβαλες αὐτούς ἐν τῷ ἐπαρθῆναι”, ἐνῶ γιά τούς ὑγιεῖς ἐναρέτους τό “ὁ ἰώμενος τους συντετριμμένους τήν καρδίαν”. Ἀκοῦς; “…τούς συντετριμμένους τήν καρδίαν”! Τούς ταπεινούς δηλαδή! Σκέψου, λοιπόν: Ἄν ὁ Θεός δέν λυπήθηκε οὔτε τόν ἀπόστολο Παῦλο, τόν μεγάλο φωστῆρα, ἀλλά τοῦ ἔδωσε ἀρρώστια ἁγιαστική, “ἄγγελον σατᾶν, ἵνα αὐτόν κολαφίζῃ”, κι ἔτσι νά μήν ὑπερηφανεύεται γιά τό πλῆθος τῶν ἀποκαλύψεων πού τοῦ ἔγιναν, πῶς δέν θά δώσει ἐξουσία στό σατανᾶ νά χτυπήσει μέ τήν ἀρρώστια κι ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς, ὥσπου νά γίνουμε ταπεινοί; Γιατί δέν φτάνει πού εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ἀλλά τό παίρνουμε καί πάνω μας! Ἀλλά τί λέει ἡ Γραφή; Ὅτι “τό ἐν ἀνθρώποις ὑψηλόν βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ”.
Από το βιβλίο “ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ – Ὅσιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντιανῆς”
Εκδόσεις: ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ