Γεωργίου Ἰ. Βιλλιώτη
Τὸ αἴνιγμα τῆς ἡμέρας
Τί σχέση ἔχει τὸ χόρτο μὲ τὸ χορταίνω καὶ τὸ ἀγγλικὸ garden;
Τὸ «χόρτο» προέρχονται ἀπὸ τὴν ἀρχαία λέξη «χόρτος» ποὺ μᾶς εἶναι οἰκεῖο ἀπὸ τὸ ὑπέροχο χωρίο τοῦ 102ου Ψαλμοῦ τοῦ Δαβὶδ: «ἄνθρωπος, ὡσεὶ χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ· ὡσεὶ ἄνθος τοῦ ἀγροῦ, οὕτως ἐξανθήσει» (ρβ΄ 15). Ὁ χόρτος ἦταν τὸ κλειστὸ μέρος, τόπος περιφραγμένος τόπος βοσκῆς «αὐλῆς ἐν χόρτοισι» (Ὁμήρου Ἰλιάδα 2) καὶ ἐν γένει κάθε τόπος ὅπου ἐκτρέφονται ζῶα. Χόρτος συνεκδοχικὰ εἶναι καὶ ἡ ζωοτροφή, ἰδίως, λέγεται γιὰ βοοειδῆ ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὸ σῖτος (τροφὴ γιὰ τὸν ἄνθρωπο). Μὲ τὴν λέξη «χόρτος» συνδέεται τὸ λατινικὸ hortus «περίκλειστος κῆπος» ἀπὸ τὸ ὁποῖο προῆλθε τὸ γερμανικὸ Garten καὶ τὸ ἀγγλικὸ garden).
Εἶναι λοιπὸν εὐεξήγητο πὼς τὸ ρῆμα «χορτάζω» «ταΐζω ζῶα» κατέληξε νὰ σημαίνῃ «χορταίνω».