Γεωργίου Ἰ. Βιλλιώτη
Νικηφόρος Βρεττάκος – Ἔξοδος
Παίρνω καὶ βγάζω περίπατο τὴν ψυχή μου
κάθε ποὺ ἀρχίζει νὰ σκληραίνῃ τὸ χαμόγελό της.
Μοῦ τὸ λέει: πεθύμησα τὴ βροχή,
τὸν ἥλιο πάνω ἀπ’ τὰ βουνὰ ἢ ἀνάμεσα ἀπ’ τὰ σύννεφα
καὶ τὸν ἀγέρα ποὺ γεννιέται ἀδιάκοπα στὰ δάση
ὅλος ἀρώματα καὶ οὐσίες, γάλα καὶ μουσική.
Τὴν ὁδηγῶ σὰν ἕνα ἐλάφι κάθε ποὺ διψᾶ
μπρὸς στὸν τρεχούμενο λαμπρὸ μαστὸ τῆς αἰωνιότητας,
ἀνανεώνει τὸ αἷμα – φῶς μέσα της κ’ ἐπιστρέφει
στὴ ζωὴ πάλι, μ’ ἕναν
καινούριο τόνο ἀθανασίας στὸ χαμόγελό της.
(Ἀπογευματινὸ Ἡλιοτρόπιο, 1976)