Βρῶμα ἢ βρόμα; Ὁ καθηγητὴς Γ. Μπαμπινιώτης γράφει βρόμα, παράγωγο τοῦ βρομῶ, τὸ ὁποῖο παράγεται ἀπὸ τὸ βρόμος καὶ αὐτὸ ἀπὸ τὸ ρῆμα βρέμω. Ἡ σωστή τους γραφὴ εἶναι μὲ ο, θεωρεῖ ὁ καθηγητής . Ἡ σημασιολογικὴ μεταβολὴ «θορυβῶ»→«μυρίζω ἄσχημα» ὀφείλεται στὸ γεγονὸς ὅτι ὁρισμένοι χαρακτηριστικοὶ κρότοι χαρακτηρίζονται ἀπὸ δυσοσμία. Ὁμόρριζα: βροντή, μουρμουρίζω (Γ. Μπαμπινιώτη, Ἐτυμολογικὸ Λεξικὸ τῆς Νέας Ἑλληνικῆς Γλώσσας, Κέντρο Λεξικολογίας, 2009, σελ. 279-280). Ἐν τούτοις ἡ λέξη «βρόμα» δὲν ἀπαντᾶ στὴν ἀρχαία καὶ βυζαντινὴ γραμματεία. Ἀπαντᾶ σὲ λίγα κείμενα μετὰ τὴν Ἅλωση, ὅπως στὸ Χρονικὸ τῶν Σερρῶν ἢ στὸν Πόλεμο τῆς Τρωάδος. Ἀκόμα καὶ ἂν ἡ ἐτυμολόγηση τῆς λέξης εἶναι σωστή, ἡ λέξη καλῶς γράφεται μὲ ω, διότι ἔτσι ἔχει ἐντυπωθῆ ὀπτικὰ στὴ συνείδηση τῶν ἀνθρώπων. Σὲ ὅλα τὰ παλαιότερα καὶ νεώτερα λεξικὰ (μὲ ἐξαίρεση τὸ Λεξικὸ Μπαμπινιώτη καὶ τὸ Μεγάλο Ἠλεκτρονικὸ Λεξικὸ Νεοελληνικῆς Γλώσσας τοῦ Πατάκη) ἡ λέξη γράφεται μὲ ω. Δεδομένου ὅτι ἡ λέξη βρόμα δὲν ἀπαντᾶται στὰ ἀρχαῖα κείμενα καὶ ὅτι ἡ ἐτυμολογία της εἶναι ἀμφίβολη (κατὰ τὴ γνώμη μας προέρχεται ἀπὸ τὸ βρῶμα «τὸ φαγητό»· τὸ φαγητό, ἂν δὲν συντηρηθῆ, μυρίζει) συνεχίζουμε νὰ γράφουμε βρῶμα. Οἰκεία μᾶς εἶναι ἡ φράση ἀπὸ τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία «σκωλήκων βρῶμα καὶ δυσωδία».
Δείτε ΕΔΩ τα προηγούμενα άρθρα