Ομνύουν μεν στης επιστήμης την οντότητα,
μα ορέγονται ακλόνητη του νου την βεβαιότητα,
Υμνούνε μεν και σέβονται την “διαφορετικότητα”,
αρνούνται δε κι εχθρεύονται προσώπου ετερότητα,
“Δικαίωμά σου”, λένε, “να είσαι ένας άλλος”,
κανένας, όμως, εννοούν, φοβούμενοι το κάλλος,
Κηρύσσουν μεν της άποψης πυκνό πλουραλισμό,
ζητούνε δε της γνώμης μονόδρομο συρμό,
Καύχημα του Συστήματος το πάλαι η ποικιλία,
εξέλιπε μεμιάς και φέρανε στα πάντα ομογνωμία,
Της ενιαίας σκέψης τιμάνε την ορθότητα,
να μην λογίζεται στιγμή του πνεύματος νωθρότητα,
“Πρώτη”, σού λένε, “στην ζωή, είν’ η ελευθερία”,
μα άμετρον τάξιν προτιμούν, άλογον πειθαρχίαν,
Τρέχουνε κι επιβάλλουνε παντού, παντού ψηφιοποίηση,
και “ανεπαισθήτως” χάνεται απ’ την ζωή η ποίηση,
Εκμηδενίζονται σωρό, χρόνος και αποστάσεις,
συνάμα ωστόσο μηδενίζονται χυμοί και παραστάσεις,
“Μα εξέλιξη δεν θέλετε;” ρωτάνε τα θηρία,
“πρόοδο πιότερο γυρεύουμε”, τούς λέμ’ με παρρησία,
“Ωραία και καλή η ορμή, του αύριο η πορεία,
χωρίς όμως τις ρίζες μας μηδέν καρποφορία”.