ΤΑ ΝΕΟΤΑΞΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΓΛΩΣΣΑΣ
ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
Δημητρίου Νατσιοῦ Δάσκαλου
ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ.
7
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Θὰ προσφύγω, κατ᾿ ἀρχάς, σὲ τρία κείμενα, τὰ ὁποῖα ἀναφέρονται στήν Παιδεία. Κείμενο πρῶτο Διονυσίου Σολωμοῦ. Γράφει ὁ ἐθνικός μας ποιητής σέ γράμμα του στόν Τερτσέτη, τό 1842, τήν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου καί τῆς ἀνάστασης τοῦ Γένους: «Εἶναι εἰκοσιένα χρόνια πού σάν σήμερα ἡ Ἑλλάδα ἔσπασε τίς ἁλυσίδες. Ἡ μέρα αὐτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ εἶναι μέρα γιά χαρά καί δάκρυα. Χαρά γιά τά μελλούμενα, δάκρυα γιά τή σκλαβιά τήν περασμένη. Καί γιά σήμερα τί νά πῶ; Ἡ διαφθορά εἶναι τόσο γενική κι ἔχει ρίζες τόσο βαθιές πού σέ κάνει νά σαστίζεις. Μόνο ὅταν τά αἴτια τῆς διαφθορᾶς ἐξολοθρευτοῦν πέρα γιά πέρα, θά μπορέσουμε νά ἔχουμε μιά ἠθική ἀναγέννηση. Τότε τό μέλλον μας θά εἶναι μεγάλο, ὅταν ὅλα στηριχτοῦν στήν ἠθική, ὅταν θριαμβεύσει ἡ δικαιοσύνη, ὅταν τά γράμματα καλλιεργηθοῦν, ὄχι γιά μάταιη ἐπίδειξη, παρά γιά ὄφελος τοῦ λαοῦ, πού ἔχει ἀνάγκη ἀπό Παιδεία καί ἀπό μόρφωση ἐθνική. Τότε θά ἔχουμε −ἤ μᾶλλον θά ἔχουν τά παιδιά μας− μιάν ἠθική ἀναγέννηση καί τό μέλλον τῆς πατρίδας μας θά εἶναι μεγάλο». Ἤλπιζε ὁ ποιητής ὅτι θἄ ᾿ρθει μιά τέτοια μέρα, ὅμως «ἀπό τότε δέσποζε ἡ ἀπροκάλυπτος περιφρόνησις τῶν πατρίων μας καί τῆς θρησκείας μας ὡς δεῖγμα εὐρωπαϊκῆς προόδου», ὅπως ἔλεγε τό 1855 περίπου ὁ ἀγωνιστής τοῦ ᾿21, συγγραφέας καί βουλευτής Μ. Χουρμούζης. Κείμενο δεύτερο Γεωργίου Σεφέρη, τοῦ τροπαιούχου νομπελίστα ποιητῆ μας. Γράφει τό 1946. «Στά χρόνια μας πρέπει νά μήν τό ξεχνᾶμε. Τό ζήτημα δέν εἶναι πιά ἄν θά γράφουμε καθαρεύουσα ἤ δημοτική. Τό τραγικό ζήτημα εἶναι ἄν θά γράφουμε ἤ ὄχι ἑλληνικά· ἄν θά γράφουμε ἑλληνικά ἤ ἕνα ὁποιοδήποτε ἑλληνόμορφο ἐσπεράντο. Δυστυχῶς ὅλα γίνονται σά νά προτιμοῦμε τό ἐσπεράντο· σά νά θέλουμε νά ξεκάνουμε μέ ὅλα τά μέσα τή γλῶσσα μας». Ναί, αὐτήν τή γλῶσσα, πού «διαβάζουνε οἱ ἀγράμματοι κι ἁγιάζουνε», τήν ἔχουμε σακατέψει σήμερα στά σχολειά μας μέσῳ κυρίως τῶν περιοδικῶν ποικίλης ὕλης πού τό Ὑπουργεῖο διά βίου «ἀμάθειας» τά ὀνομάζει εὐφημιστικῶς βιβλία γλώσσας. Κείμενο τρίτο Ἁγίου Ὄρους. Τό 1984 τό ἡσύχιο καί σιωπηλό «Περιβόλι τῆς Παναγίας μας» κρούει τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου. Γράφουν οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες. «Ἀπό πολλά χρόνια τώρα γίνεται συστηματική προσπάθεια διαρκῶς αὐξανόμενη νά πολεμηθεῖ ἡ πίστη. Νά βγεῖ ἀπό τά ἑλληνικά σχολεῖα ὁ Χριστός. Νά διαστρεβλωθεῖ ἡ ἱστορία μας. Νά εὐτελισθεῖ ἡ σημασία τῶν μεγάλων ἑορτῶν, τῶν Χριστουγέννων καί τοῦ Πάσχα, πού τόσο ζεῖ ὁ λαός μας. Νά παύσει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νά εἶναι ἡ ψυχή τοῦ Γένους μας. Νά καταντήσουν τά παιδιά εὔκολη λεία κάθε νοητοῦ ἤ φανεροῦ θηρίου». (Περιοδικό «Σύναξη», 1984). Δυστυχῶς ὅλα αὐτά τά βιώνουμε σήμερα στά σχολεῖα μας, πού ἀντί νά εἶναι θεματοφύλακες τῶν τιμαλφῶν ἀξιῶν τοῦ Γένους μας, γυμνάσια πίστεως, ἀρετῆς καί ἀγάπης πρός τήν πατρίδα μας, μεταβλήθηκαν σέ μάνδρες ἀφιλοπατρίας, ἀπιστίας καί ἀγραμματοσύνης. Ἔγραφε ὁ Διονύσιος Σολωμός γιά μόρφωση καί Παιδεία ἐθνική. Ἀκριβῶς αὐτή τή φράση −Παιδεία ἐθνική− φρόντισαν οἱ λακέδες τῆς Νέας Τάξης νά ἐξαλείψουν ἀπό τόν τίτλο τοῦ πιό κρίσιμου καί σημαντικοῦ ὑπουργείου, χωρίς νά μᾶς ἐξηγήσουν τό λόγο. Καί ὅταν μιλᾶμε γιά ἐθνική Παιδεία, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, ἐννοοῦμε τά προσανάμματα πού φώτισαν τήν Οἰκουμένη. «Παιδεία ἐστί οὐ τήν ὑδρίαν πληρῶσαι, ἀλλά ἀνάψαι ψυχήν». Ἡ Παιδεία, λέει ὁ Πλάτων, δέν εἶναι γέμισμα δοχείου −ὁ ἐγκέφαλος τοῦ παιδιοῦ− τά παιδιά δέν εἶναι «ἄδεια κανάτια» (Κόντογλου), ἀλλά ἄναμμα ψυχῆς, εἶναι φῶς, εἶναι μετάληψις ἁγιότητος (Χρυσόστομος) καί Φῶς Χριστοῦ πού φαίνει πᾶσι. «Πρέπει νά στερεώνετε σχολεῖα ἑλληνικά νά φωτίζονται οἱ ἄνθρωποι». (Πατροκοσμᾶς). Τήν περίοδο τῆς τουρκοκρατίας οἱ δάσκαλοι ὀνομάζονται «φωτιστές τοῦ Γένους».
Καί σχολεῖα ἑλληνικά σημαίνει πώς τά σχολεῖα δέν εἶναι ἁπλῶς τόποι προσκτήσεως γνώσεων, ἀλλά κυρίως φροντιστήρια ἐθνικῆς καί χριστιανικῆς ἀγωγῆς, ὅπως ἔλεγε ὁ ἀθάνατος πρῶτος Κυβερνήτης μας Ἰωάννης Καπποδίστριας. Σχολεῖο ἀκόμη σημαίνει δάσκαλος. «Σχολεῖο ἴσον δάσκαλος», βροντοφωνάζει ὁ Παλαμᾶς. «Καλῶν τῶν διδασκάλων, καλοί καί οἱ μαθηταί», ἔλεγε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ἄς τό καταλάβουμε ὅλοι μας αὐτό. Καλό σχολεῖο δέν εἶναι τό ἄριστο κτίριο καί ὁ θαυμάσιος ἐποπτικός ἐξοπλισμός. Τό καλό σχολεῖο τό κάνει ὁ καλός δάσκαλος. Ὅμως σήμερα καταστρέψαμε τόν δάσκαλο ὡς θεμέλιο καί ψυχή τοῦ σχολείου, γιά νά τόν μεταβάλλουμε σέ μίζερο πενταροκυνηγό, σέ συνδικαλιστῆ καί φροντιστῆ, σέ πρότυπο, πολλές φορές, ἰδιοτέλειας καί ἀδιαφορίας, πού ξέρει μόνο νά ἔχει διεκδικήσεις καί νά καταπίνει αὐτολογοκρινόμενος τίς ἀθλιότητες καί τίς προσβολές πού ἐνσταλάζουν στά σχολεῖα οἱ ἀφιλόπατροι καί οἱ ἐκκλησιομάχοι πού νέμονται τήν ἑλληνική ἐκπαίδευση. Ξέρετε τί σημαίνει δάσκαλος; Διαβάζω: «Ἡ ἐχθρική ἀντεπίθεση (ἐνν. τῶν Ἰταλῶν) τοῦ Μαρτίου (1941) ἔχει ἐκδηλωθεῖ. Τό 731 (ἐνν. ὕψωμα στή Βόρειο Ἤπειρο) ἔχει μεταβληθεῖ σέ ἡφαίστειο. Οἱ φαντάροι μας, πεσμένοι μέ τήν κοιλιά στούς λάκκους τῶν ὀβίδων, πυροβολοῦν, χωρίς διακοπή, γιά νά συγκρατήσουν τό ἐχθρικό πεζικό. Ὁ δάσκαλος −ἔτσι ἔχει βαφτίσει τόν διοικητή του ὁ λόχος, γιατί δημοδιδάσκαλος εἶναι τό ἐπάγγελμά του− μέ προβιές καί ἐπιδέσμους, γύρω ἀπό τά κρυοπαγημένα πόδια του, ἀντί γιά παπούτσια, χωρίς νά προφυλάγεται τρέχει ἀπό διμοιρία σέ διμοιρία καί δίνει ὁδηγίες.
Μήν πυροβολεῖτε στά στραβά, παιδιά! Μήν ξοδεύετε ἀσκόπως τίς χειροβομβίδες σας, τούς λέει. Κι ὅταν ὁ ταγματάρχης του φωνάζει νά μήν ἐκθέτει τόσο τόν ἑαυτό του, ὁ δάσκαλος τοῦ ἀπαντάει: Φοβᾶμαι μήπως χάσουμε τό ὕψωμα. Καί τί θά δικαιολογηθῶ ὕστερα ἐγώ στούς μαθητές μου, ἅμα γυρίσω στό σχολεῖο;». (Χρ. Ζαλοκώστα, «Πίνδος», ἐκδόσεις «Ἑστία», σελ. 194. Τέτοιοι δάσκαλοι ἀνάγκασαν λογοτέχνη τῆς ἐποχῆς νά πεῖ: «Βγάλτε τό στεφάνι τῆς νίκης ἀπό τά κεφάλια τῶν στρατιωτῶν μας καί φορέστε τα στά κεφάλια τῶν δασκάλων τους». Καί αὐτό τό σχολεῖο, τό ρωμαίϊκο, μέ τέτοιους δασκάλους, πού ξεσκόλιζαν παιδιά μέ ἦθος καί γνώσεις, παιδιά πού, ὅταν οἱ περιστάσεις τό ἀπαιτοῦσαν, πολεμοῦσαν ὄρθια στῆς ἱστορίας τό διάσελο, γιατί ντρέπονταν νά ντροπιαστοῦν, βαστοῦσε ὁ ταπεινός δάσκαλος ὥς τήν ἐποχή πού ἄρχισαν οἱ προοδευμένοι θολοκουλτουριάρηδες (οἱ ἐθνοαποδομητές) τούς ἐγκληματικούς πειραματισμούς, τήν προσαρμογή στή Νέα Ἐποχή, τόν ἐξευρωπαϊσμό τους, δηλαδή τόν ἀφελληνισμό μας. Καί τό πέτυχαν. Τόσος πνευματικός ὑποσιτισμός, τόσες ἀκαθαρσίες Δύσης καί Ἀνατολῆς ξεβράστηκαν καί ξεβράζονται στά σχολειά μας, ὥστε «ἄν μᾶς ἔλεγε κανένας αὐτήνη τήν λευτεριά ὁπού θά γευόμαστε, θά περικαλούσαμε τόν Θεόν νά μᾶς ἀφήση εἰς τούς Τούρκους ἄλλα τόσα χρόνια, ὅσο νά γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι, τί θά εἰπῆ πατρίδα, τί θά εἰπῆ θρησκεία, τί θά εἰπῆ φιλοτιμία, ἀρετή καί τιμιότης», λέει ὁ βαρύς λόγος τοῦ πατριδοφύλακα στρατηγοῦ Μακρυγιάννη. Κι ἄν αὐτά φαίνονται ὑπερβολικά, θά ἀναφερθῶ σέ κάποιες προσωπικές μου ἐκτιμήσεις ἀπό τήν ἐμπειρία μου, ὡς μάχιμος δάσκαλος. Διδάσκω σέ ἕνα ἀπό τά ἐννιακόσια πανελλαδικῶς σχολεῖα πού λειτουργοῦν μέ τό νέο πρόγραμμα. Στά σχολεῖα αὐτά ὅλοι οἱ μαθητές, ἀπό τήν Α΄ ὡς τήν ΣΤ΄ κάνουν καθημερινά 7ωρα. Τό πείραμα θά ἐπεκταθεῖ σ᾿ ὅλη τήν Ἐπικράτεια, γι᾿ αὐτό καί ὁ καϋμός τοῦ Ὑπουργείου νά κλείσει τά ὀλιγοθέσια καί νά γίνουν πολυδύναμα σχολικά κέντρα. Τί εἶναι αὐτά τά «Νέα Σχολεῖα;». Πάντα οἱ διά βίου χαλαστές βαφτίζουν τίς ἐπικίνδυνες «κενοτομίες» τους μέ τό ἐπίθετο «νέος». Ἀλλά «οὐδέν καινόν, τά πάντα κενά», κατά τόν ἀείχλωρο λόγο τοῦ Μ. Χάκκα. Θά περιοριστῶ στίς δύο πρῶτες τάξεις. Στίς Α΄ καί Β΄ τάξεις διδάσκονται ἀπό τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2010, ἐκτός τῶν «παραδοσιακῶν» μαθημάτων 2 ὧρες Ἀγγλική Γλῶσσα, 2 ὧρες Πληροφορική (Τ.Π.Ε. =Τεχνολογίες τῆς Πληροφορίας καί τῶν Ἐπικοινωνιῶν), 5 ὧρες Αἰσθητική Ἀγωγή (ἡ ὁποία περιλαμβάνει ἀντικείμενα, ὅπως Εἰκαστικά, Μουσική, Θεατρική Ἀγωγή). Ἡ Γυμναστική (Φυσική Ἀγωγή) αὐξήθηκε στίς 4 ὧρες. Ἄλλες 3 ὧρες εἶναι ἀφιερωμένες στήν Εὐέλικτη Ζώνη. Τί εἶναι αὐτή; Σύμφωνα μέ τό Διαθεματικό Ἑνιαῖο Πλαίσιο Προγραμμάτων Σπουδῶν (Δ.Ε.Π.Π.Σ.) καί τό Ἀναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδῶν (Α.Π.Σ.) Φ.Ε.Κ. 303/3−3−2003 τ. Β΄, στά πλαίσια τῆς Εὐέλικτης Ζώνης «θά πραγματοποιοῦνται διαθεματικές δραστηριότητες καί σχέδια ἐργασίας … Ἡ Εὐέλικτη Ζώνη μπορεῖ νά λειτουργήσει ὡς φίλτρο ἀπό τό ὁποῖο θά περνοῦν τά διάφορα καινοτόμα ἐκπαιδευτικά προγράμματα». Νά δοκιμάζονται, δηλαδή, οἱ πειραματισμοί καί νά καθιερώνονται, ἄν πετύχει τό φιλτράρισμα. Διαθεματικότητα τώρα, ἄλλο νεφελῶδες πρᾶγμα κι αὐτό, σημαίνει ὅτι μποροῦν τά μαθήματα νά συσχετίζονται, νά ἐπικαλύπτονται (ὁριζόντιος ἄξονας παροχῆς γνώσεων). Πιό ἁπλά, διδάσκεις Ἱστορία ΣΤ΄ Δημοτικοῦ τήν Ἔξοδο τοῦ Μεσολογγίου. Μπορεῖς, πλήν τοῦ ἱστορικοῦ γεγονότος, νά ἐπεκταθεῖς σέ γεωγραφικά στοιχεῖα, νά προσφύγεις σέ εἰκαστικές ἀπεικονίσεις, σέ θεατρική ἀγωγή καί σέ ὅ,τι ἄλλο σοῦ κατέβει στό κεφάλι. Νά περιφέρεις τή διδασκαλία γύρω ἀπό τό ἱστορικό γεγονός, ἀλλά νά μήν ἐμβαθύνεις. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα, τσιμπολογήματα. Λίγη ἱστορία, λίγη γεωγραφία, λίγη λαογραφία, λίγο θέατρο καί στό τέλος τίποτε. Ἔχασες τά πάντα καί κυρίως τό πρότυπο τοῦ ἡρωϊσμοῦ καί τῆς αὐτοθυσίας, πού πρέπει νά ἐνσταλλάξεις στούς μαθητές μέσῳ τοῦ συγκεκριμένου μαθήματος. Μέ ξεροκόμματα γνώσεων δέν χορταίνεις. Ἐπιφέρεις σύγχυση καί ἀμάθεια. Γι᾿ αὐτό μιλᾶμε πλέον γιά δραστηριότητες καί ὄχι γιά διδασκαλία. (Νά στήνεις, ἀκόμη τά μαθητούδια στό Διαδίκτυο νά χαζεύουν τίς εἰκόνες καί νά καταστρέφεις τή μαγεία τῆς προσωπικῆς ἐπαφῆς, τήν συγκίνηση τῆς διήγησης, νά μετατοπίζεται τό κῦρος τῆς διδασκαλίας ἀπό τό πρόσωπο τοῦ δασκάλου στό ἄψυχο ἐργαλεῖο. Νά μεταβάλλεις τήν τάξη σέ Internet καφέ ἤ τό σχολεῖο σέ ΚΕΠ). Ἄν προσθέσουμε τίς παραπάνω ὧρες τῶν «νέων» ἤ ἐπαυξημένων ἀντικειμένων, προκύπτουν 16 ὧρες ἑβδομαδιαίως ἀφιερωμένες σέ «διασκεδαστικές» − ψυχαγωγικές δραστηριότητες. Δηλαδή ἀπό τά 6 χρόνια τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου, τά μισά καί πλέον δαπανῶνται (ἤ σπαταλῶνται) σέ «ἀνάπτυξη δεξιοτήτων», σέ καταιγισμό ἀντικειμένων, εἰς βάρος τῆς κύριας ἀποστολῆς τοῦ σχολείου πού εἶναι νά φωτίζει τή συνείδηση καί νά προσφέρει τά ὑλικά τῆς ἐλευθερίας. Αὐτό εἶναι τό Νέο ἤ Ψηφιακό Σχολεῖο. Καί ἐπειδή ἀκριβῶς παύει νά εἶναι σχολεῖο μάθησης καί διάπλασης χαρακτῆρα, ὑποστηλώνεται μέ πομφολυγώδη καί ἠχηρά ἐπίθετα: νέο, ψηφιακό, διαδραστικό καί λοιπά ἀερογεμῆ λεξίδια. Σχολεῖο πού μιλάει γιά ἀνταγωνισμό, γιά κοινωνικό κανιβαλισμό καί ὄχι γιά προορισμό καί ἦθος. Ποιές εἶναι ὅμως οἱ ἐντυπώσεις ἀπό τό πείραμα; Πρῶτον: Τό ὡράριο, τά πενθήμερα ἑπτάωρα, ἐξαντλοῦν σωματικά καί ἐξοντώνουν ψυχολογικά τούς μικρούς μαθητές, ὅλων τῶν τάξεων τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου. Τό νά καθηλώνεις ὅμως στά θρανία, ἀπό τίς 8 τό πρωΐ ὥς τίς 2 τό μεσημέρι, 6χρονα καί 7χρονα παιδιά, εἶναι τοὐλάχιστον ἀντιπαιδαγωγικό. Ἡ σωματική κούραση ἀφαιρεῖ τή ζωντάνια καί τή δροσιά τῆς ἡλικίας καί ἀκυρώνει τήν ἐκπαιδευτική διαδικασία. Μετά τό 5ωρο τά παιδιά ἀτονοῦν, καταβάλλονται, κουράζονται, ἀδιαφοροῦν. Μέ τέτοιους ἀπαράδεκτους, φρενήρεις ρυθμούς στό τέλος θά ἀπηυδήσουν καί θά βαρεθοῦν τό σχολεῖο. Δεύτερον: Ὑποβαθμίζεται, λόγῳ πληθώρας διδακτικῶν ἀντικειμένων, τό μάθημα τῆς γλώσσας, τό σημαντικό καί σπουδαιότερο γι᾿ αὐτήν τήν ἡλικία. «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ λόγος, λέει μιά παλιά ἱστορία ὅσο καί ὁ κόσμος, στήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος εἶχε τήν ἐξουσία νά ὀνομάσει τά ζῶα καί τά ἄλλα πλάσματα. Τή δυνατότητα, δηλαδή, νά ἀποκαλεῖ, νά δίνει ζωή». Ἡ γλῶσσα εἶναι ζωή. Τό νά μαθαίνεις, ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, νά γράφεις, νά διαβάζεις καί νά μιλᾶς σωστά, σημαίνει ὅτι μαθαίνεις νά σκέφτεσαι σωστά. («Λόγος καί διάνοια ταὐτόν», λέει ὁ Πλάτων, στόν Σοφιστή 263ε). Στήν ἐξοπλιστική αὐτή ἡλικία κυρίως ὀφείλει τό σχολεῖο νά καλλιεργεῖ τή γλῶσσα, πρᾶγμα πού δέν γίνεται ἄν συνυπολογιστεῖ καί ἡ ἀβάσταχτη ἐλαφρότητα τῶν σχολικῶν ἐγχειριδίων. Μιά ἀπό τίς σημαντικότερες συνέπειες αὐτῆς τῆς γλωσσικῆς ἀνεπάρκειας εἶναι ὅτι προτρέπει, ὁδηγεῖ σέ πράξεις βίας, πού θά μποροῦσαν νά ἀποφευχθοῦν μέ τόν λόγο. Πολλά παιδιά φτάνουν στήν ἐξαλλοσύνη καί τήν ἀπελπισία γιατί δέν μποροῦν νά ἐκφραστοῦν. Δέν ἔχουν τίς λέξεις. «Πάρε τίς λέξεις μου, δῶσ᾿ μου τό χέρι σου», γράφει χαριτωμένα ὁ ποιητικός λόγος. Τρίτον: Καταργεῖται ἡ εὐλογημένη σχέση δασκάλου καί μαθητῆ. Αὐτός ὁ ὄμορφος δεσμός χτίζεται καθημερινά μέσα στήν τάξη καί προϋποθέτει ἦθος, ἐλευθερία καί σοφία ἀπό τή μία, ἄσκηση, ὑπακοή, σεβασμό καί ἀγάπη ἀπό τήν ἄλλη. Δάσκαλος καί μαθητής εἶναι κατάκτηση πού θά ἔπρεπε νά προσέχουμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ καί νά μήν τή θυσιάζουμε σέ ἀνόητους πειραματισμούς. Πότε νά προλάβει «νά δεθεῖ» τό πρωτάκι μέ τή δασκάλα του, ὅταν μπαινοβγαίνουν λαχανιασμένοι καί ἀσθμαίνοντες 7-8 ἐκπαιδευτικοί εἰδικοτήτων;
Τέταρτον: Πληροφορική καί Ἀγγλικά ἀπό τήν Α΄ Δημοτικοῦ. Αἰτιολόγησε ἡ διά βίου ὑπουργός (ὁ σκληρότερος πυρῆνας τῆς Νέας Τάξης) τήν πρόωρη εἰσαγωγή τους, γιά νά γίνει τό σχολεῖο ἀνταγωνιστικό; Καί αὐτή καί ὁ ἐντολοδόχος της εἶναι ἐπικίνδυνοι καί ὕποπτοι. Τί θά πεῖ ὅτι μέσῳ τῆς χρήσης τῶν ἠλεκτρονικῶν ὑπολογιστῶν, «θά πάρουν τά παιδιά τῆς σημερινῆς γενιᾶς αὐτό πού χρειάζονται, ὥστε νά ἀντιμετωπίσουν τό αὔριο», ὅπως δήλωσε σέ παλιότερη συνέντευξή του ὁ Γ.Α.Π. Ποιό εἶναι αὐτό τό «αὐτό;». Ἀπό πότε ἡ διαδικτυακή ἀποχαύνωση εἶναι αὐτό πού χρειάζονται τά παιδιά; Μιά παραπομπή. Στό βιβλίο «Ἡ ἀνολοκλήρωτη ἐπανάσταση» τοῦ Μ. Δερτούζου (μακαρίτη πιά), ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε καθηγητής στό ΜΙΤ, ἐπιστήμονας παγκόσμιας ἐμβέλειας καί αὐθεντία στούς ὑπολογιστές, διαβάζουμε: «Σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο, ἀγέλες πολιτικῶν, ὁδηγούμενες ἀπό αὐτούς τῶν Η.Π.Α., ἐπαναλαμβάνουν το ἀκατάληπτο δόγμα τοῦ συρμοῦ ὅτι ἑκατομμύρια παιδιῶν σέ χιλιάδες σχολεῖα πρέπει νά εἶναι διασυνδεδεμένα. Μπορεῖτε νά αἰσθανθεῖτε τή ζέση τους. Δέν εἶναι τόσο ὑπεύθυνο καί μοντέρνο νά θέσουμε τή νέα τεχνολογία στήν ὑπηρεσία τοῦ εὐγενικότερου κοινωνικοῦ στόχου τῆς ἐκπαίδευσης τῶν παιδιῶν μας; Ὄχι ἀκριβῶς. Μετά ἀπό 35 χρόνια πειραματισμῶν μέ τούς ὑπολογιστές σέ διάφορους τομεῖς τῆς ἐκπαίδευσης δέν ἔχει βρεθεῖ ἀκόμη ἀπάντηση στό κεντρικό ἐρώτημα: «Οἱ ὑπολογιστές εἶναι πράγματι ἀποτελεσματικοί στήν ἐκπαίδευση;». Τά στοιχεῖα ἀπό πολυάριθμες μελέτες πάνω στό ἄν οἱ ὑπολογιστές βελτιώνουν τήν οὐσιαστική μαθησιακή διαδικασία εἶναι συντριπτικά ἐκκρεμῆ… Ἄς ἀσχοληθοῦμε ἁπλῶς μέ μιά στατιστική ἀπό τό σωρό τῶν στοιχείων. Οἱ Ἀμερικανοί μαθητές γυμνασίου καί λυκείου κατατάσσονται σταθερά ἀπό δωδέκατοι μέχρι δέκατοι ὄγδοοι, διεθνῶς, στίς ἱκανότητες πού ἐμφανίζουν στά μαθηματικά καί στή φυσική, ἐνῶ οἱ Ἀσιᾶτες μαθητές ἔρχονται πρῶτοι. Καί ὅμως οἱ Ἀμερικανοί μαθητές ἔχουν πολύ μεγαλύτερη πρόσβαση σέ ὑπολογιστές ἀπ᾿ ὅ,τι οἱ ἀντίστοιχοι Ἀσιᾶτες. Τί εἶναι αὐτό πού κάνουν οἱ Ἀσιᾶτες ἐκπαιδευτικοί χωρίς τήν τεχνολογία, πού καλό θά ἦταν νά μιμηθοῦν οἱ Ἀμερικανοί ἐκπαιδευτικοί; Ἕνας λόγος πού οἱ ἀπόψεις συνεχίζουν νά εἶναι διχασμένες ἔχει ἄμεση σχέση μέ αὐτό πού κάνουν καλύτερα οἱ ἄνθρωποι − δάσκαλοι. Δηλαδή νά ἀνάβουν τή φλόγα στήν ψυχή τοῦ μαθητῆ, νά τόν στηρίζουν, νά ἀποτελοῦν πρότυπο. Κανένα ἀπό αὐτά τά χαρακτηριστικά δέν μεταφέρεται εὔκολα μέσῳ τῆς πληροφορικῆς». (Ἐκδ. «Λιβάνη», σελ. 243−244). Τί λέει στό τέλος ὁ σοφός καθηγητής; Σχολεῖο ἴσον δάσκαλος καί τό τοῦ Πλάτωνος: «Παιδεία ἐστί οὐ τήν ὑδρίαν πληρῶσαι, ἀλλά ἀνάψαι αὐτήν». Ἄν στήσουμε 6χρονα καί 7χρονα παιδιά μπροστά σέ ὑπολογιστή, θά μιλᾶμε γιά πλήρη ἐξάρτηση, γιά ἀδιανόητη καταστροφή τῆς παιδικῆς ἡλικίας. Παρῆλθαν 10 χρόνια ἀπό τότε πού γράφτηκε τό βιβλίο καί ἤδη στήν Ἀμερική −«ἄν θέλεις νά δεῖς τήν Ἑλλάδα τοῦ μέλλοντος ἐπισκέψου τήν σημερινή Ἀμερική»− ὑπάρχει τρομερή ἀνησυχία γιά τόν διαδικτυακό ἐθισμό ἤ «ἠλεκτρονική μορφίνη», ὅπως ὀνομάζεται. Ὡς πότε θά ἀνεχόμαστε τούς μαθητευόμενους μάγους νά πειραματίζονται μέ τά παιδιά μας, μέ ἀνομολόγητο σκοπό τήν κατασκευή τοῦ χωρίς μνήμη, πίστη καί πατρίδα καταναλωτῆ τηλεοπτικῶν καί διαδικτυακῶν σκουπιδιῶν; Εἶναι δυνατόν, πρίν ἀκόμη προσλάβουν οἱ μαθητές, τά πρωτάκια, τούς μηχανισμούς ἐκμάθησης καί οἰκείωσης τῆς μητρικῆς τους γλώσσας, νά βραχυκυκλώνονται μέ τήν ἐκμάθηση μιᾶς ξένης γλώσσας; Πέμπτον: Ἐδῶ συμβαίνει μιά καταστρεπτική παρεξήγηση. Τό σχολεῖο δέν εἶναι χῶρος πειραμάτων, ἐξουδετέρωσης κοινωνικῶν ἀνισοτήτων, ἐνσωμάτωσης μεταναστῶν καί ἄλλων κρανιοκενῶν ἰδεολογημάτων καρυκευμένων μέ εὔηχα ἐπίθετα. Τό σχολεῖο δέν πρέπει νά καινοτομεῖ, ἀλλά νά συντηρεῖ −μέ τήν ἁπλή καί πρωταρχική σημασία τοῦ ὅρου− πρωτίστως. Νά διαφυλάττει ὅ,τι παρέδωσε ἡ πεῖρα τῶν προγόνων καί νά τά παραδίδει, αὐτό σημαίνει Παράδοση, στούς νεότερους καί ὄχι ὅ,τι γυαλίζει στόν κάθε συμπλεγματικό καί ἄσχετο νά βαφτίζεται καινοτομία καί νά διοχετεύεται στό σχολεῖο. Ἕκτον: Ἄφησα τελευταῖα τά βιβλία τῆς γλώσσας, τά ὁποῖα εἶναι τά σημαντικότερα καί, ἀπό πλευρᾶς συγγραφῆς, τά δυσκολότερα. Γεφυρώνουν τήν προσχολική ἡλικία μέ τήν σχολική φάση τῆς παιδικῆς καί σημαδεύουν τόν ψυχικό μας κόσμο ἐφ᾿ ὅρου ζωῆς. Ὁ δάσκαλος καί τό ἀναγνωστικό −ὅπως τό λέγαμε παλιά− ἀποτελοῦν γιά τό μικρό μαθητή ἐνσάρκωση τῆς κοινωνίας στήν ὁποία τό σχολεῖο τόν ὁδηγεῖ. Στό σχολεῖο τό παιδί καλεῖται γιά πρώτη φορά νά ἐργασθεῖ ὑπεύθυνα, νά συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ ζωή δέν εἶναι μόνο ἀνέμελο παιχνίδι, ἀλλά κυρίως κόπος προσφορᾶς καί ὅτι ἐν τέλει στή θυσία τῆς προσφορᾶς, βρίσκεται ἡ πιό μόνιμη, ἡ πιό μεγάλη χαρά. Στά νέα βιβλία γλώσσας τοῦ Δημοτικοῦ καί τοῦ Γυμνασίου (ἀπό τό 2006) ἔχουμε γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία ὑποχώρηση τοῦ λογοτεχνικοῦ κειμένου κατά 70% καί τήν εἰσαγωγή νέων κειμενικῶν εἰδῶν, ὅπως: συνταγές μαγειρικῆς, μικρές ἀγγελίες, διαφημίσεις, ἀφίσες, ὁδηγίες χρήσης συσκευῶν, κόμικς, ἄρθρα ἀπό ἐφημερίδες καί περιοδικά. Στό Γυμνάσιο κυριαρχεῖ ἡ πρόωρη σεξουαλικότητα, τά ἀνούσια κείμενα, ἀντιρατσιστικές ὑστερίες, τό ἰδεολόγημα τῆς πολυπολιτισμικότητας, κείμενα ἀπαισιόδοξα, καταθλιπτικά, πού ἐξωραΐζουν τόν καταναλωτισμό, κείμενα χωρίς ἀξίες καί ἰδανικά, πού προβάλλουν τήν ἀτομικότητα καί βάλλουν εὐθέως κατά τῆς πίστης καί τῆς πατρίδας μας. Τό ἐπιχείρημα τῶν ἁρμοδίων εἶναι ἡ προσαρμογή στή σύγχρονη, νέα ἐποχή. Καί ἀφοῦ οἱ σύγχρονοι θεοί εἶναι ὁ καταναλωτισμός καί ἡ ἀνταγωνιστικότητα, γιατί τό σχολεῖο νά ἀντισταθεῖ; Ὁ λαός μας ὅμως ἔλεγε: «κάλλιο γνώση παρά γρόσι». Τώρα ἡ γνώση ὑποκλίνεται στήν πληροφορία, στό ἐφήμερο, στό ἄχρηστο, γιά νά καταλήξουμε σ᾿ ἕναν νέο τύπο ἀνθρώπου: στόν μορφωμένο βάρβαρο. Μιά ἁπλή περιδιάβαση στά βιβλία γλώσσας Δημοτικοῦ καί Γυμνασίου, τά περιοδικά ποικίλης ὕλης, ἀποκαλύπτει γιατί τά βιβλία αὐτά βάλλουν κατά τῆς ἑλληνοσώτειρας Ἐκκλησίας μας, κατά τῆς Πατρίδας μας καί συνιστοῦν προπαιδεία καταναλωτισμοῦ.
«Ὅταν μοῦ πειράζουν τήν Πατρίδα καί θρησκεία μου, θά μιλήσω, θά ᾿νεργήσω κι ὅ,τι θέλουν ἄς μοῦ κάμουν».
στρατηγός_Μακρυγιάννης._