Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου,
«Ἁγιορείται Πατέρες καὶ Ἁγιορείτικα» σελ. 54-55
ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Κάποτε, στην Σπηλιὰ τοὺ Ἁγίου Ἀθανασίου ἤταν ἔνας Γέροντας μὲ δύο ὑποτακτικούς. Ο ένας ήταν Ιερομόναχος και ο άλλος Ιεροδιάκονος. Μια μέρα, λοιπόν, πήγαν οἲ ὑποτακτικοὶ τοὺ σ’ ἔνα ἐξωκκλήσι, για νὰ λειτουργήσουν. Ο Ἱερεύς ὄμως φθονοῦσε πολὺ τον Διάκο, γιατὶ τον ζήλευε, ἐπειδὴ o Διάκος ἤταν πιο ἔξυπνος καὶ ἐπιτήδειος φυσικὰ σὲ ὅλα· ἀλλὰ καὶ o Διάκος δεν βοηθοῦσε μὲ τον ἐγωιστικὸ τοὺ τρόπο. Ο Ἱερεύς εἶχε προετοιμασθὴ μεν ἐξωτερικά, διαβάζοντας την θεία Μετάληψη καὶ κάνοντας ὄλα τὰ σχετικὰ τυπικά, δυστυχώς ὅμως, τὸ κυριότερο, την ἐσωτερικὴ προετοιμασία, δεν το έκανε: το να εξομολογηθή ταπεινα, για να διώξη τον φθόνο και την ζήλεια απ’ την καρδιά του, τα οποία δεν φεύγουν με το να αλλάξουμε τα ρούχα μας και να λούσουμε το κεφάλι.
Ἔτσι, λοιπόν, μὲ την ἐξωτερικὴ αὐτὴ προετοιμασία προχώρησε στὸ φοβερὸ Θυσιαστήριο, για νὰ λειτουργήση. Μόλις ἄρχισε νὰ προσκομίζη, τὶ συνέβη ὅμως; Ἀκούστηκε ξαφνικὰ ἔνας μεγάλος κρότος, καὶ εἶδε νὰ φεύγη τὸ Ἅγιο Δισκάριο ἀπὸ την Προσκομιδή και να εξαφανίζεται! Επόμενο ήταν να μη μπορέσουν πια να λειτουργήσουν. Εάν δεν τους εμπόδιζε o Καλός Θεός μὲ αὐτόν τον τρόπο, καὶ λειτουργοῦσε o Ἱερεύς μὲ την ψυχικὴ κατάσταση στην οποία βρισκόταν, μου λέει ο λογισμός ότι θα πάθαινε μεγάλο κακό. Αὐτὴ την γνώμη εἶχε καὶ o Πάπα-Βαρλαάμ της Βίγλας, o ὁποίος καὶ μοὺ διηγήθηκε το περιστατικο αυτο.