Δεκατέσσερα χρόνια πριν. Ήταν η πολλοστή φορά που επισκεπτόμουν το συγκεκριμένο μοναστήρι στο Άγιον Όρος.
Αυτή τη φορά με τους δύο κουμπάρους μου που έμπαιναν για πρώτη φορά. Το βράδυ εμφανίζεται ο πνευματικός αρχοντάρης και απευθύνεται προς το μέρος μας λέγοντας:
-Ήρθε ο μπόγιας! Μήπως κάποιος από σας θέλει να εξομολογηθεί;
Δέχτηκαν και οι δύο συνοδοί μου μιας και δεν είχαν έξω πνευματικό. Την επόμενη μέρα φεύγοντας μου λέει ο ένας από τους δύο:
-Ξέρεις έχω μια ιδιαιτερότητα σχετικά με την υγεία μου και αισθάνομαι πως αντί να με αναπαύσει με αδίκησε κιόλας με την αυστηρότητά του.
Πέρασαν επτά χρόνια από τότε. Ξαναβρεθήκαμε οι τρείς στο ίδιο μοναστήρι. Εμφανίζεται και πάλι ο αρχοντάρης:
-Καλώς τον Μιχάλη, τους κυρίους δεν τους ξέρω. Πρώτη φορά ερχόσαστε;;
-Όχι πάτερ ξαναήρθαμε και μάλιστα εξομολογηθήκαμε σε σας.
-Συγνώμη παιδιά περνάν κάθε μέρα 50 με 100 άνθρωποι από την μονή. Δεν σας θυμάμαι.
Περνάει πρώτος στο μπαλκόνι για εξομολόγηση, βγαίνει σε μισή ώρα και μου λέει:
-Μόλις φόρεσε το πετραχήλι και κάθισε απέναντι μου με προσφώνησε με το όνομά μου και μου είπε:
-Σε αδίκησα την άλλη φορά. Ήμουν πολύ αυστηρός. Έτρεξα το πρωί στο λιμάνι να σε προλάβω αλλά το πλοίο είχε φύγει…
Μπήκε και ο δεύτερος και επίσης απευθύνθηκε σ’ αυτόν:
-Σε θυμήθηκα… είσαι ο τάδε από το τάδε μέρος…
(Όσοι φίλοι επισκέπτονται τακτικά τον Άθωνα κατάλαβαν αμέσως για ποιόν μιλάω. […] Αν συνέταξα αυτή την μαρτυρία το έκανα για να δείξω την δύναμη που κρύβει το πετραχήλι και όχι να διαφημίσω τον συγκεκριμένο πνευματικό που εκτιμώ ιδιαίτερα.)