Κελλὶ ἢ κελί; Ὁ ὁδοστρωτῆρας τῆς ἁπλοποιήσεως προσπαθεῖ νὰ ἐπιβάλλῃ τὴν ἀδικαιολόγητη ἐτυμολογικὰ γραφὴ μὲ ἕνα λ. Στὰ παλαιότερα κείμενα μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις γράφεται μὲ δύο λ. Τὸ κελλὶ εἶναι μεσαιωνικὴ λέξη ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸ ἑλληνιστικὸ κελλίον «δωματιο» μὲ ἀπαλοιφὴ τοῦ -ον. Ἡ προέλευσή του εἶναι λατινικὴ cella «θάλαμος, μικρὸ δωμάτιο». Ἀπὸ τὸν 4ο αἰῶνα ἡ λέξη χρησιμοποιεῖται στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα: «αὐτὸς γὰρ ὁ Ἰσχύρας ἐν αὐτοῖς τοῖς ὑπομνήμασι διελάλησε κατ’ ἐκείνην τὴν ὥραν, ἐν ᾗ Μακάριον ἐληλυθέναι εἰς τὸ κελλίον ἑαυτοῦ διεβεβαιοῦτο, νοσοῦντα τότε κατακεῖσθαι ἑαυτόν, καίτοι τῶν περὶ Εὐσέβιον γράψαι τολμησάντων ἑστάναι τότε τὸν Ἰσχύραν καὶ προσφέρειν, ὅτε Μακάριος ἐπέστη» (Ἀπολογητικός κατὰ Ἀρειανῶν, 37,9 H.G. Opitz, Athanasius Werke, vol. 2.1, Berlin: De Gruyter, 1940: 87-168).
Δείτε ΕΔΩ τα προηγούμενα άρθρα