Η υπογεννητικότητα δεν είναι ένα από τα πολλά ζητήματα στα οποία καλείται κάθε εξουσία να δώσει πειστική απάντηση. Είναι το ζήτημα που πρέπει να αρχίσει να αντιμετωπίζεται από… προχθές, ώστε να αυξηθούν κάπως οι πιθανότητες της εθνικής επιβίωσης. Εθνος χωρίς φυσικό φορέα, τους ανθρώπους του δηλαδή, δεν υπάρχει.
Σίγουρα δεν υπάρχουν πολλοί Ελληνες που φιλοδοξούν να σβηστούμε από τον χάρτη των ζωντανών εθνών και να αποτελέσουμε μια απλή καταχώριση στα ιστορικά βιβλία και στις εγκυκλοπαίδειες. Τα στοιχεία της Κομισιόν που αποκαλύπτουν την πτώση του αριθμού των γεννήσεων σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες αλλά και στην Ελλάδα μάς δείχνουν ότι δεν είναι η οικονομία που επηρεάζει καθοριστικά τους νέους ανθρώπους στη δημιουργία οικογενειών.
Αν αρκούσαν τα χρήματα για να γεννηθούν παιδιά και να επιβιώσουν τα ευρωπαϊκά έθνη, τότε θα βλέπαμε στις δεκαετίες της ακμής τον δείκτη των γεννήσεων να εκτοξεύεται. Όμως, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Στην Ελλάδα τα χρόνια της υλικής ευμάρειας και της υπερκατανάλωσης (τη δεκαετία ᾿80 και μετά την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη, την περίοδο 2002 έως 2010) συνοδεύτηκαν από την πτώση του αριθμού των γεννήσεων.
Αυτό που αποφεύγεται να σχολιαστεί από τις πολιτικές δυνάμεις αλλά και από τους μηχανισμούς παραγωγής κυρίαρχης ιδεολογίας (πανεπιστήμια, διανόηση, ΜΜΕ, συγγραφείς, δημοσιολόγοι) είναι το σάπιο, παρακμιακό αξιακό σύστημα της Δύσης. Είναι αναμφίβολο ότι σε ηθικό, πνευματικό και ιδεολογικό επίπεδο ο δυτικός κόσμος αντιμετωπίζει τεράστια κρίση επειδή εγκατέλειψε τις βασικές πηγές της δυνάμεώς του: τον Θεό και την παράδοση. Οι ευρωπαϊκές ελίτ ασπάστηκαν τον μηδενισμό, τον υλισμό και ταύτισαν την αναψυχή και τη χαρά με την ηδονοθηρία. Την κατηφόρα των λίγων ακολούθησαν οι πολλοί και τώρα αφανιζόμαστε όλοι.