Γράφει ο Αναστάσιος Ομ. Πολυχρονιάδης
δρ. pd. Θεολογίας ΑΠΘ
Είδα ένα όνειρο…
Χάθηκαν τα κλειδιά της Εκκλησίας…
Ψάξαμε παντού..
Ο εφημέριος έτρεξε στο σπίτι του…
Ο νεωκόρος στο αυτοκινήτό του…
Ο ψάλτης στη βιβλιοθήκη του…
Κάποιοι ενορίτες «χτένισαν» κυριολεκτικά τον αυλόγυρο…
Άλλοι ανέβηκαν στο καμπαναριό…
Κάποιοι είδαν στο ενοριακό…
Άλλοι τηλεφώνησαν στη Μητρόπολη…
Στα γύρω μαγαζιά…
Μα τα κλειδιά άφαντα…
Τότε, σκέφθηκαν την ανάρτηση σχετικής ανακοίνωσης στο διαδίκτυο…
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης…
Μα τα κλειδιά πουθενά…
Όσο και αν έψαξαν…
Όσο και αν έτρεξαν…
Όσες δυνάμεις και αν κατέβαλαν…
Κάποια στιγμή χτύπησε ένα κινητό…
Το νούμερο ήταν στρόγγυλο…
Συνήθης ένδειξη επίσημου φορέα…
Μια φωνή ακούστηκε από την άλλη άκρη του καλωδίου…
Ήταν το τηλεφωνικό κέντρο Υπερ-Υπουργείου…
Καταρχάς, μας είπαν να μην ανησυχούμε…
Γιατί εκεί παραδόθηκαν τα κλειδιά…
Κατά δεύτερον, μας ανακοίνωσαν ότι από εδώ και μπρος, εκείνοι θα ανοιγοκλείνουν την Εκκλησία…
Όποτε, εκείνοι νομίζουν και κρίνουν…
Ρωτήσαμε, εάν άλλαξε κάτι στο Σύνταγμα και στον Καταστατικό Χάρτη και δεν το πήραμε είδηση…
Εάν η Σύνοδος δεν μας ενημέρωσε σχετικά…
Μήπως ξέχασαν…
Μας είπαν ότι δεν έχουν νόημα οι πολλές ερωτήσεις…
Και ότι στη «δημοκρατία» δεν υπάρχουν αδιέξοδα…
Κλείνοντας, μας έδωσαν μια συμβουλή «ποιμαντικής» φύσεως…
Να μη γίνομαστε συνωμοσιολόγοι…
Αλλά να υπακούμε, χωρίς δεύτερη σκέψη, στους Σωτήρη-ους κανόνες μερίδας ειδικών, όσον αφορά την Εκκλησία…
Ξύπνησα, τότε, ταραγμένος…
Κλείνοντας το ξυπνητήρι…
Κάνοντας c-lockdown…