Ἡ ἰδιαίτερη (μοναδική;) ΑΦΘΑΡΣΙΑ τοῦ ί. Λειψάνου τοῦ Ῥώσου Ἁγίου Ἀλεξάνδρου τοῦ Σβίρ (1448—1533)[1].
Τὸ νεκρὸ ἀλλά, χαριτωμένο σῶμα τοῦ μεγάλου Ἀσκητή, δὲν ἔχει χάσει τὸ φυσικό του χρῶμα, οὔτε τὴν ἐλαστικότητά του καὶ διατηρεῖ ἀκόμη καὶ τοὺς μῦς, τὸ λίπος καὶ τὸν ὑποδόριο ἱστό. Τὰ πέλματα διατηροῦν σταγόνες ἀπὸ εὐῶδες μύρο τὸ ὁποῖο συχνά, εἶναι τόσο πολύ, ποὺ σὲ κάποια σημεῖα παρασύρει τὴν ἐπιδερμίδα!
Ὁ Ἡγούμενος μᾶς πληροφορεῖ ὅτι, πρὶν ἀπὸ λίγο καιρό, ὁ Ἅγιος σήκωσε μὲ τὰ χέρια του ἕνα βρέφος ποὺ ἔπεσε ἀπὸ τὴν μητέρα του στὴν Λάρνακα καὶ τὸ ἔβαλε στὴν ἀγκαλιά της, μπρὸς στὰ ἔκπληκτα μάτια Μοναχῶν καὶ Προσκυνητῶν.» (ἐ. Α, σ. 7-8).
Καὶ αὐτά,ἔπειτα ἀπὸ… 477 χρόνια ἀπὸ τὴν ὁσιακὴ Κοίμησή Του (30 Αὐγούστου 1533) !
Ἡ μακρινὴ καταγωγὴ τοῦ Ἁγίου ἦταν Φινλανδική ἀλλά, γεννήθηκε ὡς καρπὸς προσευχῆς τῶν εὐλαβῶν καὶ πολυτέκνων γονέων του στὸ χωριὸ Μαντέρα τῆς Βορειοδυτικῆς Ῥωσίας, καὶ βαπτίσθηκε μὲ τὸ ὄνομα Ἀμώς, ἐπειδὴ γεννήθηκε στὴν Μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου (15 Ἰουνίου).
Ἀπὸ μικρὸς ἦταν ἐγκρατής, ἁπλὸς καὶ φιλόπτωχος, τρεφόμενος μόνο μὲ ψωμί,καὶ προσευχόμενος μὲ ἀγρυπνίες. Κοντὰ στὸν ποταμὸ Σβίρ, ἄκουσε μία φωνή: «Πήγαινε στὴν Μονὴ Βαλαὰμ νὰ ἀγωνισθῆς, καὶ ἀργότερα θὰ ἐπιστρέψεις ἐδῶ καὶ θὰ κτίσεις Μοναστήρι, καὶ πολλοὶ θὰ σωθοῦν ἀπὸ σένα».
Ὅταν ἐπέστρεψε στὸ Σβίρ, ἀξιώθηκε νὰ ἰδεῖ ὀφθαλμοφανῶς τρεῖς ὅμοιους Ἀγγέλους, τὴν Ἁγία Τριάδα, ὅπως ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ ! Ἔκτισε τὴν Μονή Του μὲ Ἱ. Ναὸ τῆς Ἁγίας Τριάδος, καθὼς καὶ Ἱ. Ναὸ τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἔπειτα ἀπὸ ἐμφάνισή Της σὲ αὐτόν. Ὑπηρετοῦσε τοὺς πολλοὺς Μοναχοὺς ποὺ εἶχαν συγκεντρωθῆ μὲ πολλὴ ταπείνωση, καὶ πρίν κοιμηθῆ, ἀφοῦ τοὺς ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ τοὺς προστατεύει στὶς πνευματικὲς καὶ σωματικὲς ἀνάγκες τους, πρόσθεσε:
«Νὰ δέσετε τὸ ἁμαρτωλὸ σῶμα μου ἀπὸ τὰ πόδια μὲ σχοινί, νὰ τὸ ῥίψετε ἐπάνω στὰ βρύα(=μούσκλα) καὶ νὰ τὸ τσαλαπατήσετε μὲ τὰ πόδια σας»!
Τόσο ἦταν ταπεινός γιὰ νὰ ὑψωθῆ ἀπὸ τὸν Ὕψιστο ποὺ λέγει: «Ὅστις ταπεινώσει ἐαυτόν ὑψωθήσεται» (Ματθ. 23, 12. Ἀνάλογο περιστατικὸ ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Βίο τοῦ Ἁγιορείτου Ὁσίου Θεοφίλου τοῦ Μυροβλήτου, 8η Ἰουλίου).
Τὸ ἱ. λείψανο τοῦ ταπεινοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου ἔμεινε ἄφθαρτο, μυροβλύζον, καὶ πηγὴ θαυμάτων, μέχρις ὅτου ἐπικράτησε ὁ ἄθεος Κομμουνισμὸς στὴν Ῥωσία. Τότε τὸ «ἀπήγαγαν» καὶ τὸ ἔκλεισαν στὸ «ἐπιστημονικὸ ἐργαστήριο» τῆς Ἀκαδημίας Πολέμου Πετρουπόλεως, γιὰ… πειραματισμούς, καὶ στὴν συνέχεια τὸ πέταξαν σὲ μιὰ ἀποθήκη..
Ἀλλ’ «οὐ φέρει τὸ μυστήριον τοῦτο ἔρευναν, πίστει μόνῃ τοῦτο δοξάζεται» ! Ἤδη τὸ ἱ. λείψανο ἔχει ἐπιστραφῆ στὴν Ἱ. Μονὴ τοῦ Ἁγίου ἀπὸ τὸ 1998, ὅπου, καὶ πάλι μυροβλύζει, καὶ θαυματουργεῖ, «θαυμαστὸς ὁ θεὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ» (Ψαλμ. 67, 36), «πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».
[1] Ὁ σύντομος καὶ ἐκπληκτικὸς Βίος τοῦ Ἁγίου, δημοσιεύεται στὸ νέο Περιοδικὸ τῆς «Ἑνωμένης Ῥωμηοσύνης» (τεῦχος 3, Σεπτ. 2010, α 7—11).