«Ἡ πίστις εἰς τὸν Χριστὸν εἶναι ὁ νέος παράδεισος μέσα εἰς τὸν ὁποῖον ἐπρόβαλεν ὁ Θεὸς τὸ σωτήριον ἰατρικόν, δηλαδὴ τὴν μετάνοιαν, διὰ νὰ ἠμποροῦν ἐκεῖνοι ὁποῦ ἐξέπεσαν ἀπὸ τὴν αἰώνιον ζωὴν διὰ τὴν ἀμέλειαν τους νὰ ξαναγυρίσουν πάλιν διὰ μέσου τῆς μετανοίας εἰς τὴν αἰώνιον ζωὴν μὲ δόξαν λαμπροτέραν καὶ ἐνδοξωτέραν. Διότι, ἐὰν δὲν ἤθελε οἰκονομήση ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς τοῦτο, νὰ μᾶς δώση δηλαδὴ τὴν μετάνοιαν, δὲν ἤθελε νὰ σωθῆ κανένας ἄνθρωπος».
«Ἐκεῖνος ὁποὺ μετανοεῖ διὰ τὰς κακίας του, ἂν εὑρεθῆ ἀνελεήμων ἢ ἀσυμπαθὴς καὶ ἄσπλαχνος ἢ νὰ ἀποδίδη κακὸν ἀντὶ κακοῦ καὶ νὰ μὴ συγχωρῆ τὸν ἐχθρό του, δὲν θέλει ὠφεληθῆ ἀπὸ τὴν μετάνοιαν».
«Τὸ νὰ ζητῆ τις πάντοτε μετάνοιαν καὶ κατάνυξιν καὶ νὰ μὴν προτιμᾶ τὸν ἑαυτό του εἰς κανένα πρᾶγμα, καὶ τὸ νὰ μὴ κάμη παντελῶς τὸ θέλημα τῆς σαρκός, αὐτὰ φέρνουν τὸν ἄνθρωπον ὀγλήγορα εἰς προκοπὴν καὶ καθαρότητα καὶ ἀπάθειαν καὶ τὸν κάνουν ἄξιον νὰ λάβη τὴν χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος».
Εκδοτικό Σημείωμα Περιοδικού Ε.ΡΩ. Τεύχος 6