Της Μαρίας Κορνάρου
Χριστός Ανέστη! Καινουργείται ο Αδάμ. Ανοίγονται πύλες Εδέμ. Άδης καταβέβληται. Ανέστη Χριστός, και ζωήν πολιτεύεται. Χαρίζει πνοή σε όσους στον τάφο κρύβονται και αναμένουν. Ελπίδα σ’όσους πονούν για το χαμό αγαπημένων. Νίκη στους ταπεινούς και αδυνάτους. Μας γνωρίζει την ανθρώπινη φύση εκτός φθοράς και την θεϊκή εν πλήρη δόξει.
Πολλοί στους αιώνες αρνήθηκαν την ανάσταση του Χριστού και πολλοί θέλησαν να την πνίξουν. Το κενό μνήμα ήταν η ματαίωση των κακούργων σχεδίων των Ιουδαίων να απαλλαγούν δια παντός από την διδασκαλία του Κυρίου. Ο κυλισθείς λίθος ήταν η πέτρα που διέλυσε την αυτοκρατορία της χριστοκτόνου Ρώμης. Θανατώνοντας τον επικίνδυνο, μπορεί κανείς μια για πάντα να απαλλαγεί από τα επικίνδυνα λόγια του. Με την ανάσταση αυτό άλλαξε, έγινε η διδασκαλία αιώνια και ο Κύριος αεί ζών, έχων πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί της γης, ως Θεός και πηγή της ζωής που είναι. Αήτττητος και πολεμούμενος επί ματαίω από τους εχθρούς του, ο αναστάς εκ νεκρών Χριστός, ο αληθινός Θεός ημών.
Σε μία από τις εμφανίσεις του μετά την Ανάσταση, ο Κύριος είπε στους μαθητές «ιδού εγώ μεθ’υμών ειμί πάσας τας ημέρας». Ποτέ δε χωρίζεται η μετανοημένη ψυχή από τον Κύριο, αλλά βιώνει πάντοτε μυστικά την παρουσία Του στα κρύφια της, με τρόπο άρρητο και θαυμαστό. Η Ανάσταση είναι αιώνια αλήθεια, κατάσταση του πνεύματος του πιστού που αναζητεί τον Θεό. Είναι η ανόρθωση της αθανάτου ψυχής από το βόρβορο της αμαρτίας στην καθαρότητα της αληθείας, από το σκότος του Άδου στο ανέσπερο φως της Βασιλείας. Εκ θείου έρωτος οι ψυχές κινούνται να ομολογήσουν την Ανάσταση του Χριστού σε όλη την κτίση, στα βουνά και τους κάμπους και τα άστρα που τρέμανε πριν εμπρός στη σταύρωση, στα άλογα κτήνη και τα πετεινά του ουρανού, στους ανθρώπους τους τόσο ευεργετηθέντες, όλοι να μάθουν την ανεκλάλητη χαρά της Αναστάσεως.
Κάποτε κοπίασαν οι άνομοι Ιουδαίοι και οι άπιστοι Ρωμαίοι να θέσουν προσκόμματα στην Ανάσταση, έτσι έβαλαν στρατιώτες να φυλούν τον τάφο. Να εμποδίσουν τα ανεμπόδιστα! Ο Χριστός αναστάς τη ιδία εξουσία όχι μόνο εσκύλευσε τα του Άδη βασίλεια, γενόμενος πρωτότοκος εκ των νεκρών, αλλά και κάθε ανθρώπινο εμπόδιο το ξεπέρασε και το συνέτριψε, τον λίθο και την φρουρά και τους αρνητές Του. Ποιος θα σταματούσε τον Παντοδύναμο; Λυσσούν ανά τους αιώνες τα όργανα του σκότους να συγκρατήσουν την Ανάσταση του Χριστού και να την αφανίσουν από προσώπου γης. Πολεμούν την Πίστη, την Εκκλησία, τον Θεό. Πώς θα νικήσουν τον ζώντα εις τους αιώνας Χριστό; Σήμερα ακόμα, παντοιοτρόπως τον διώκουν! Μέχρι και απαγόρευση της λατρείας στον Κύριο επέβαλαν. Αστυνομική φρουρά εγκατέστησαν μπροστά από τους ναούς, μην μπει κανείς μέσα να γιορτάσει την Ανάσταση, αγνοώντας ότι επαναλαμβάνουν την ιστορία και τους λόγους των Γραφών, οι ταλαίπωροι! Όπως οι ασεβείς στρατιώτες που κάτω απ’ το σταυρό κλήρωναν τον άρραφο χιτώνα, όπως οι Ιουδαίοι κατέστρωναν σχέδιο να σταυρώσουν τον Αμνό του Θεού, έκαναν πράξη τις γραφές και ούτε το ήξεραν, ούτε το καταλάβαιναν! Το ίδιο μωροί και τυφλοί οι σημερινοί διώκτες του Χριστού, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι!
Η Εκκλησία μας πολύ πνευματικά απαντά στους πολεμίους της Αναστάσεως ανά τους αιώνας. Σε τροπάριο του Μ. Σαββάτου, απευθυνόμενη στην φρουρά του τάφου του Κυρίου, ούτως ψάλλομεν: «Μάτην φυλάττεις τον λίθον, κουστωδία! Ου γαρ καθέξει τύμβος αυτοζωΐαν.» Μάτην και οι φρουροί του αιώνος τούτου. Μας κράτησαν έξω από τους ναούς. Δεν μας άφησαν να κοινωνήσουμε. Δεν μας διένειμαν το Άγιο Φως. Μάτην! Κακό δικό τους! Η Ανάσταση είναι στις καρδιές μας και η χαρά μας μεγαλύτερη από ποτέ. Ο θάνατος κύκλω κυριεύει και κατασπαράσσει τους βροτούς, και οι πιστοί έτι πλέον διακηρύσσουμε ότι Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος! Αναζητούμε και ποθούμε το Χριστό με μεγαλύτερη από παλαιότερα την ανάγκη για την Σωτηρία που μας χάρισε. Γνωρίζουμε ότι ανέστη, ο ίδιος το είπε της ψυχής μας! Πώς να συγκρατήσουν οι περιπολίες και τα πρόστιμα την άνωθεν αποκάλυψη; Ο μάρτυρας Ιουστίνος ερωτηθείς από τον Ρωμαίο έπαρχο, πώς πιστεύει και «υπονοεί», άνθρωπος ων, ότι εάν τον μαστιγώσουν και τον αποκεφαλίσουν, κατόπιν θα αναστηθεί και θα ανεβεί στους ουρανούς, ούτως απεκρίνατο: «Ουχ υπονοώ, αλλ’ επίσταμαι και πεπληροφόρημαι.» Αυτή είναι η γνώση της Αναστάσεως και η βεβαιότητα που παρέχει ο Χριστός στους δικούς του, και ο φρικτότερος και τρομερότερος των διωκτών δεν μπορεί με τίποτα να την εμποδίσει, δεν μπορεί να τη σβήσει και να την αρνηθεί! Όσο την κυνηγά, τόσο αυτή φουντώνει στις καρδιές και σε πιο πολλούς ανθρώπους μεταδίδεται, σαν πυρκαγιά τρεφόμενη απ’ τους ανέμους της δόξης του μαρτυρίου και της Χάριτος του Χριστού.
Χριστός Ανέστη! Μάταια φυλάξανε και φέτος τον τάφο του Αναστάντος. Φωνάξαμε την Ανάσταση από τα μπαλκόνια μας. Ζήσαμε την Ανάσταση στις ψυχές μας. Ανάψαμε τις λαμπάδες μας απ’ το ανέσπερο φως της Αναστάσεως. Ας καίει πάντοτε εν ταις καρδίαις ημών.