Ἀπὸ τὸν Βασίλειο Χ. Στεργιούλη
Τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Δ’ Κυριακῆς τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς προβάλλει τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας ἀπὸ τὸν Χριστό, ἑνὸς δαιμονισμένου παιδιοῦ.
Ἡ περιγραφὴ τῆς κατάστασής του ἀπὸ τὸν πατέρα του εἶναι συγκλονιστική. Ἀναφέρει στὸν Χριστὸ ὅτι ἔχει «πνεῦμα ἄλαλον» (βουβὸ) καὶ ὅπου τὸν πιάσει, τὸν ρίχνει κάτω καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τὰ δόντια καὶ γίνεται ξερός.
Πιστοποιεῖται αὐτὴ ἡ περιγραφὴ καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι μόλις εἶδε τὸν Χριστὸ τὸ πονηρὸ πνεῦμα, συντάραξε τὸν νέο καὶ ἔπεσε στὴν γῆ καὶ κυλιόταν καὶ ἄφριζε.
Μὲ τὴν ἐπέμβαση ὅμως τοῦ Χριστοῦ τὸ δαιμόνιο ἔφυγε ἀπὸ αὐτόν, ἀφοῦ φώναξε καὶ τὸν σπάραξε δυνατὰ καὶ τὸν ἄφησε κάτω σὰν νεκρό. Ὁ Χριστὸς ὅμως τὸν ἔπιασε ἀπὸ τὸ χέρι, τὸν σήκωσε ἐπάνω καὶ στάθηκε ὄρθιος.
*
Στὸ πρόσωπο τοῦ δαιμονισμένου παιδιοῦ, καθρεπτίζεται ἡ εἰκόνα τῆς ἀπομακρυσμένης ἀπὸ τὸν Θεὸ κοινωνίας μας. Καὶ ἡ ταλαιπωρία,τῆς μακρυὰ ἀπὸ τὸν Χριστὸ νεολαίας μας. Πολλοὶ νέοι εἶναι νευρικοὶ καὶ εὐέξαπτοι μὲ τὴν πιὸ μικρὴ ἀφορμή. Δὲν δέχονται τὶς συμβουλὲς τῶν γονέων. Ἐκρήγνυνται εὔκολα καὶ ἀντιμετωπίζουν τὸ σπίτι σὰν ξενοδοχεῖο ὕπνου καὶ φαγητοῦ. Ἐπηρεασμένοι ἀπὸ ὑλιστικὲς καὶ ἄθεες ἰδεολογίες , ἀκολουθοῦν τὸν βίο τῶν ἡδονῶν. Ἐξαθλιώνονται ψυχοσωματικὰ καὶ καταλήγουν στὸν ψεύτικο παράδεισο τῶν ναρκωτικῶν καὶ τῆς τοξικομανίας. Ἤ στὰ δίχτυα τοῦ σατανισμοῦ καὶ τῆς παραθρησκείας. Δὲν ἀναπνέουν τὸν καθαρὸ ἀέρα τῆς ἐλευθερίας τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ. Ἀσφυκτιοῦν. Κλονίζονται νευρικὰ καὶ τελικὰ καταρρέουν ψυχοσωματικά. Καταντοῦν ἀνίκανοι νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν ζωή. Πέφτουν στὴν θάλασσα τῆς ἀπόγνωσης καὶ τῆς αὐτοκαταστροφῆς ἤ τῆς μανίας καταστροφῆς τῶν πάντων.
Ἡ ευθύνη βέβαια γιὰ τὴν κατάντια τους, βαρύνει πρωτίστως ἐμᾶς ὡς ἄτομα, οἰκογένεια καὶ κοινωνία. Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ κυρίως ὑπεύθυνοι γι’ αὐτούς. Γιατὶ ἐμεῖς τοὺς στρώσαμε τὸ τραπέζι. Δὲν φροντίσαμε τόσο γιὰ τὴν πνευματική τους θωράκιση καὶ ὑποστήριξη, ὅσο γιὰ τὴν ὑλική. Ἀγωνιοῦμε γιὰ τὴν σωματική τους διάπλαση καὶ ὑγεία. Γιὰ τὸ σωματικό τους βάρος. Καὶ ὄχι γιὰ νὰ τοὺς διδάξουμε μὲ λόγια καὶ κυρίως μὲ ἔργα, ἀρχὲς καὶ ἀξίες. Νὰ τοὺς θωρακίσουμε πνευματικὰ καὶ ἠθικὰ γιὰ νὰ μὴν ἐκκλίνουν στὸ πολύμορφο κακό. Νὰ μὴν παρασυρθοῦν ἀπὸ τὰ ποικίλα ἀρνητικὰ ἐρεθίσματα τῆς ἐποχῆς. Δὲν δώσαμε βαρύτητα στὴν ψυχοπνευματική τους ἀνάπτυξη καὶ εὐρωστία. Δὲν φροντίσαμε νὰ τοὺς συνδέσουμε μὲ τὸν Μεγάλο Παιδαγωγὸ Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία. Τὸ θεραπευτήριο τῶν ψυχῶν μὲ τὴν ἁγιαστικὴ χάρη τῶν μυστηρίων. Τὸ ὁμολογοῦν κορυφαῖοι ψυχίατροι, ψυχολόγοι καὶ ψυχοθεραπευτές (Κρέτσμερ, Νόρθριτς κ.α.). Τὴν ἀναγκαιότητα καὶ χρησιμότητα τῆς χριστιανικῆς διαπαιδαγώγησης παραδέχονται καὶ αὐτοὶ οἱ «πατριάρχες» τῆς ἀπιστίας, ποὺ χρησιμοποίησαν τὸ Εὐαγγέλιο γιὰ τὴν ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν τους.
Τὴν ἀξία τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς ἀγωγῆς ὁμολογοῦν μετανοιωμένοι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς νέους ποὺ παραστράτησαν καὶ ἔπεσαν στὰ δίχτυα τῆς παραθρησκείας, τοῦ σατανισμοῦ, τῶν ναρκωτικῶν καὶ ἄλλων θρησκευτικῶν, φιλοσοφικῶν καὶ κοινωνικοπολιτικῶν ἑτεροδιδασκαλιῶν. Πρόσφατη σχετικὴ ὁμολογία ναρκομανοῦς νέου καταγράφεται στὸ τελευταῖο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σάμου «Μεταμόρφωση». Ἔγινε αὐτὴ στὴν Θεσσαλονίκη, στὴν παραλία τῆς πόλης, κοντὰ στὸν ἱερὸ ναὸ τῶν Ἁγίων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου, φωτιστῶν τῶν Σλάβων. Ἐκεῖ ὁ ναρκομανὴς νέος πλησίασε πιστὸ χριστιανὸ καὶ ζήτησε νὰ τοῦ ἀγοράσει μιὰ ρόκα ( καλαμποκιοῦ), ποὺ ἔψηνε ὑπαίθριος μικροπωλητής, γιὰ νὰ κορέσει τὴν πεῖνα του. Καί, σὰν τὴν πῆρε, τοῦ ἐκμυστηρεύθηκε, φιλικά: «Φίλε, μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό, ἔτσι καταντᾶς ! Ὅμως προσπαθῶ ἐδῶ καὶ καιρὸ νὰ κόψω τὰ ναρκωτικὰ γιὰ νὰ μὴν Τὸν στεναχωρῶ ! Δὲν ξέρω ἄν θὰ τὰ καταφέρω, ἀλλὰ ἐπειδὴ μᾶλλον δὲν θὰ ζήσω πολύ, θέλω, ὅταν πάω μπροστά Του, νὰ ἔχω νὰ Τοῦ δείξω τὸν ἀγώνα μου μήπως καὶ μὲ λυπηθεῖ !» Καὶ συνέχισε «Πάω κάθε πρωὶ ἀπέναντι (στὸν Ἱ. Ναὸ τῶν Ἁγίων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου) καὶ μὲ κοιτοῦν ὅλοι καλὰ-καλὰ ἐπειδὴ νομίζουν ὅτι θέλω λεφτά. Ὅμως ἐγὼ πηγαίνω μπροστὰ στὴν εἰκόνα γιὰ νὰ ζητήσω βοήθεια νὰ κόψω τὰ ναρκωτικά. Δὲν ἀνάβω κερί, ἐπειδὴ δὲν ἔχω λεφτὰ νὰ πάρω! Καὶ κάθε βράδυ πάλι πηγαίνω καὶ λέω «δὲν τὰ κατάφερα συγγνώμη!» Ἤ λέω «σήμερα κάπως τὸ πάλεψα,εὐχαριστῶ»
Αὐτὴ ἡ ἐκ βαθέων ἐξαγόρευσις καταδεικνύει πόσο ἔχουν τὴν ἀνάγκη οἱ νέοι μας σήμερα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ προφυλαχθοῦν ἀπὸ τὸ πολύμορφο κακό. Ἀπὸ τὰ ἀρνητικὰ ἐρεθίσματα καὶ τὶς προκλήσεις τῆς ἐποχῆς. Καὶ ἐνισχυμένοι «μετὰ τῆς τοῦ βαπτίσματος συμμαχίας» καὶ τῶν ἄλλων μυστηρίων, νὰ ἐξέλθουν νικητὲς στὸν προσωπικό τους ἀγώνα. Ὅπως τονίζει ὁ ποιητὴς «τίποτε πιὸ ἰσχυρό, τίποτε πιὸ δυνατὸ ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὴν Ἁγία του Ἐκκλησία»
Ἡ σχέση μὲ τὸν Χριστό, ὅταν εἶναι πραγματικὴ καὶ εἰλικρινής, εἶναι ἡ πιὸ συγκλονιστική. Καὶ εἶναι ἡ μόνη δύναμη ἀντίστασης στὸ πολύμορφο κακό. Γι’ αυτὸ εἶναι ἐγκληματικὴ ἡ ὅποια ἀδιαφορία στὸ θέμα αὐτό. Τόσο ἀπὸ τὴν οἰκογένεια, ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν πολιτεία, ποὺ χειρίζεται τὸ μεγάλο θέμα τῆς ἐθνικῆς μας παιδείας. Δὲν ὑπάρχει ἀνώτερη κοσμοθεωρία καὶ βιοθεωρία ἀπὸ αὐτὴν τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Οὔτε ἀνώτερη καὶ ἀποτελεσματικότερη δύναμη καὶ ἐνίσχυση γιὰ τὴν δημιουργία χαρακτήρων καὶ ὁλοκληρωμένων προσωπικοτήτων.
Εἶναι κρίμα τὸ ὅτι σήμερα τὸ μεγάλο κεφάλαιο τῆς ὀρθοδόξου ἀγωγῆς παραθεωρεῖται καὶ πολεμεῖται. Δὲν ὁδηγοῦνται τὰ παιδιά μας στὴν βίωση τοῦ μυστηρίου τῆς πίστεως. Στὸ νὰ συνδεθοῦν ἀληθινά.
Ἄς ευχηθοῦμε νὰ κατανοήσουμε τὴν μεγάλη μας εὐθύνη ἔναντι Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Νὰ αἰσθανθοῦμε τὴν ἀνάγκη νὰ ὁδηγήσουμε τὰ παιδιὰ στὸν Χριστὸ καὶ στὴν Ἐκκλησία. Νὰ ἐφαρμόσουμε τὴν προσταγὴ τοῦ Χριστοῦ «φέρετε αὐτὸν πρὸς με».