Γεωργίου Ἰ. Βιλλιώτη
Ἠρώων χώματα
ΗΡΩΩΝ ΧΩΜΑΤΑ
Τοῦ Μιχάλη Βασίλα
Ἐδῶ ποὺ ἀνταμωθήκαμε, δυὸ λόγια ἂς μοιραστοῦμε
γιὰ τοῦτα τὰ ἅγια χώματα, ποὺ τώρα περπατοῦμε.
Αὐτὰ ποὺ δοξαστήκανε, γιὰ πάντα, στοὺς αἰῶνες,
μὲ ἁγνῶν ἡρώων αἵματα, λείψανα καὶ ἀγῶνες.
Ἀπὸ τῆς Πίνδου τὶς κορφές, ὣς πέρα στὴ Χειμάρρα,
κανείς τους δὲν φοβήθηκε, δὲν ἔνιωσε τρομάρα.
Σ’ ὁλόκληρη τὴν Ἤπειρο νικᾶνε οἱ Εὐζῶνοι
καὶ εἶναι ἐκεῖ ἡ Παναγιά, γιὰ νὰ τοὺς δυναμώνῃ.
Μιὰ ἰαχὴ ἀκούγεται, σείεται τὸ Καλπάκι
καὶ τοῦ ἐχθροῦ τὸ ἠθικὸ σπάζει σὰν τὸ κλαράκι.
“Ἀέρα” ἀκοῦν στὶς ρεματιές, παγώνουν ἀπὸ τρόμο,
γιατί ζητοῦν τὸ ἄδικο, κόντρα στὸν θεῖο νόμο.
Τὰ ὅπλα τώρα ἐσίγησαν, μὰ οἱ πληγὲς δὲν κλεῖσαν.
Τοῦ κόσμου αὐτοῦ οἱ δυνατοί, ἀλλιῶς τὰ συμφωνῆσαν.
Μὰ θά ‘ρθῃ ἡ δικαίωση, τὸ θέλει ὁ Θεός μας,
νὰ ξαναγίνῃ ὁλόκληρος ὁ ἐθνικὸς κορμός μας.
Ἡ Βόρειος ἡ Ἤπειρος, ἡ ἀδερφὴ ἡ μικρή μας,
θὰ ἔρθῃ πάλι ἡ στιγμὴ νὰ ἑνωθῇ μαζί μας.
Ποτὲ δὲν τὴν ξεχάσαμε, δὲν σβήνει ἀπ’ τὸ μυαλό μας.
Κοινὸ εἶναι τὸ γένος μας, κομμάτι εἶναι δικό μας.
Ὥς τότε στέκει σὰν φρουρός, στὰ σύνορα, προσέχει,
δεσπότης ὁ Σεβαστιανός, ποὺ ὅμοιο δὲν ἔχει.
Ἀπ’ την Μολυβδοσκέπαστο, μονή, πού ‘ναι θαμμένος,
“Χριστὸς Ἀνέστη” φώναζε, νὰ ἀκούῃ ὅλο τὸ γένος.
Κι ἐπάνω ἀπὸ τὴν Κόνιτσα, εἰς τὴν μονὴ Στομίου,
δεσπόζει ἀκόμη ἡ μορφὴ τοῦ Ἁγίου Παϊσίου.
Σὰν εὔοσμο θυμίαμα, ἐπάνω ἀπ’ τὸ φαράγγι,
Ἡ προσευχή του ἔπαιρνε τοὺς πονηροὺς φαλάγγι.
Σὲ τέτοια παραδείγματα, ἐμεῖς τῆς Ρωμηοσύνης,
ἀκόλουθοι νὰ γίνουμε, μὲ αἴσθημα εὐθύνης.
Κι ἅμα φαντάζει δύσκολος ὁ δρόμος ποὺ εἶναι ἐμπρός μας,
προστάτης, φίλος καὶ ὁδηγὸς θὰ εἶναι Ὁ Χριστός μας.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΗΣ ΓΩΝΙΑΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ