Συνέντευξη με τη παιδοψυχίατρο Dr. Miriam Grossman, MD
The Public Discourse
17 Αυγούστου 2023
Από την Devorah Goldman και τη Miriam Grossman
«Για τη συγγραφή του βιβλίου μου έγινε αφορμή μια σειρά επικίνδυνων ιδεών που μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε τώρα. Ξεκινώντας με τις ύπουλες θεωρίες του John Money, οι ιδέες αυτές προσχώρησαν στους τομείς της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής και τελικά διείσδυσαν και στο εκπαιδευτικό και νομικό μας σύστημα, διαφθείροντας πολλά από τα πιο ισχυρά ακαδημαϊκά ιδρύματα της χώρας»
Miriam Grossman, Παιδοψυχίατρος
Το σημερινό δοκίμιο είναι η συνέντευξη της συντάκτριας Devorah Goldman , από τη Miriam Grossman, MD, ψυχίατρο παιδιών και εφήβων. Το νέο της βιβλίο “Dr. Grossman, Lost in Trans Nation: A Child Psychiatrist’s Guide Out of the Madness”, διερευνά τις ιδέες που οδήγησαν στα σημερινά ιατρικά πρωτόκολλα για τη δυσφορία φύλου, περιγράφει το τρόπο που αυτά τα πρωτόκολλα έχουν καταστρέψει τις οικογένειες και τους τρόπους που οι γονείς μπορούν να προστατεύσουν τα παιδιά τους.
D.G.: Dr. Grossman, σας ευχαριστώ πολύ που δεχθήκατε και μιλήσατε μαζί μου. Η εμφάνισή σας στο ντοκιμαντέρ του 2022 «What Is a Woman?», του σχολιαστή της Daily Wire, Matt Walsh, ήταν εντυπωσιακή, όπως και το νέο σας βιβλίο. Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Miriam Grossman: Ανησύχησα ως παιδοψυχίατρος. Θέλουμε οι άνθρωποι, ειδικά οι νέοι, να έχουν μια σταθερή αίσθηση ταυτότητας. Όταν δεν έχεις σταθερή ταυτότητα, αυτό είναι μειονεξία. Μέρος του ρόλου του ψυχιάτρου είναι να βοηθά τους ανθρώπους να αναπτύξουν και να διατηρήσουν αυτή τη σταθερότητα, η οποία μπορεί να δοκιμαστεί με πολλούς τρόπους.
Άρα, στην πραγματικότητα, αντιμετωπίζουμε αυτό το ζήτημα: μια κρίση ταυτότητας. Είναι γνωστό ότι κάποιοι άνδρες που έχουν φτάσει τα σαράντα ή όπου αλλού βιώνουν μια «κρίση μέσης ηλικίας» και χάνουν τον εαυτό τους. Τι συμβαίνει εκεί; Προσπαθούν να απαντήσουν σε ερωτήματα όπως: «Ποιος είμαι; Πού ανήκω; Πού πηγαίνω στη ζωή;» Αυτό το λέμε κρίση. Είναι με τον τρόπο του ένα πραγματικό πρόβλημα, μια νόμιμη πρόκληση για μια σταθερή ταυτότητα, άλλοτε με χιουμοριστικές και άλλοτε με καταστροφικές συνέπειες για τη ζωή και την οικογένεια. Αυτή η ιδέα – ότι η σταθερή ταυτότητα είναι ένα κρίσιμο εφαλτήριο για την επιτυχία – είναι θεμελιώδης για την ανάπτυξη τόσο του παιδιού όσο και του ενήλικα.
Αλλά τώρα φτάσαμε, το δικό μου επάγγελμα της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας, να υποστηρίζει ένα παράξενο σύστημα πεποιθήσεων που προσπαθεί να εμβολιάσει με «κάτι περίεργο» τον πυρήνα της ανθρώπινής μας ύπαρξης. Είμαστε ή αρσενικό ή θηλυκό. – Τι μπορούσε να είναι πιο βασικό για την ταυτότητά μας; Ωστόσο, λέμε στους νέους ότι είναι φυσιολογικό να αμφισβητούν αυτή τη σταθερή πραγματικότητα ανά πάσα στιγμή.
D.G.: Προκαλώντας μια κρίση ταυτότητας.
Miriam Grossman: Ναι. Και έτσι εμβάθυνα σε αυτό. Ήθελα να καταλάβω γιατί αυτή η αντίληψη προωθείται από το επάγγελμά μου. Και ανακάλυψα κάποιον με το όνομα John Money.
Ο Money ήταν διακεκριμένος ψυχολόγος και ερευνητής στο Johns Hopkins κατά τη δεκαετία του ’50. Ο τομέας της εξειδίκευσής του ήταν αυτό που τότε ονομαζόταν ερμαφροδιτισμός, και τώρα ονομάζεται intersex. Εντυπωσιάστηκε από αυτά τα άτομα που γεννήθηκαν με διφορούμενα γεννητικά όργανα. Αυτό συνέβη την εποχή πριν από τους υπερήχους, (κατά την κύηση) καθώς τότε ανακαλύπταμε κατά τη γέννηση αν τα μωρά ήταν αγόρια ή κορίτσια. Σε ορισμένες, εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις, δεν ήταν σαφές από τα γεννητικά όργανα αν το μωρό ήταν αγόρι ή κορίτσι.
Αυτές οι περιπτώσεις αντιπροσώπευαν ίσως το 0,02% των γεννήσεων και υπάρχει μια τεράστια γκάμα ιατρικών παθήσεων και χρωμοσωμικών ανωμαλιών που μπορούν να προκαλέσουν τα διφορούμενα γεννητικά όργανα. Αλλά και πάλι, είναι εξαιρετικά σπάνια. Ο John Money ενδιαφερόταν εξαιρετικά για αυτά τα παιδιά και ειδικά για τη διαδικασία της απόφασης αν θα ανατρέφονταν ως αρσενικά ή ως θηλυκά. Η διδακτορική του διατριβή στο Χάρβαρντ επικεντρώθηκε σε αυτό το ερώτημα.
Ο John Money ακολούθως πηγαίνει στο Johns Hopkins, ανοίγει μια κλινική και γίνεται πραγματικά ο παγκόσμιος ειδικός σε αυτό το ζήτημα. Και κατέληξε σε μια θεωρία, μια από τις «επικίνδυνες ιδέες» που απαριθμώ στο βιβλίο μου. Ο John Money ήταν ο πρώτος δημιουργός των επικίνδυνων ιδεών που μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε τώρα.
Η ιδέα του ήταν, με απλά λόγια, ότι γεννιόμαστε «ουδέτεροι ως προς το φύλο», ότι είμαστε όλοι άγραφα χαρτιά και ότι η ταυτότητά μας ως άντρες ή γυναίκες εξαρτάται απλώς από τον τρόπο που μας φέρονται κατά τη διάρκεια των πρώτων δυόμισι έως τριών πρώτων χρόνων της ζωής. Δεδομένων των συζητήσεων εκείνης της εποχής σχετικά με το ρόλο της «φύσης και της ανατροφής» και όσα γνωρίζαμε και δεν γνωρίζαμε για τα χρωμοσώματα, αυτό φαινόταν λογικό.
Ο Money έθεσε ερωτήματα σχετικά με τα μηνύματα που λαμβάνουν τα μωρά και τα νήπια από τους γονείς και τα αδέρφια τους. Τους δίνουν φορέματα ή παντελόνια, φορτηγά ή κούκλες; Αυτή ήταν η δεκαετία του ’50, σωστά; Τη δεκαετία του΄60. Όλα λοιπόν ήταν εξαιρετικά στερεότυπα.
Ο Money υποστήριξε ότι τα χρωμοσώματα δεν έχουν σχεδόν καμία επίδραση στη θηλυκότητα και την αρρενωπότητα. Με άλλα λόγια, σε όποια ενδιαφέροντα ή συμπεριφορές ή κλίσεις ή προσωπικότητα καταλήξει ένα άτομο, όλα είναι κατ΄ουσίαν κοινωνικά κατασκευασμένα, άσχετα από τη βιολογία. Όλα επιβάλλονται από την κοινωνία στην άγραφη ψυχοσύνθεση ενός μωρού και όλα συμβαίνουν μέσα στα πρώτα δυόμισι έως τρία χρόνια της ζωής. Μετά από αυτή τη φάση, σύμφωνα με το Money, όλα είναι σταθεροποιημένα. Δεν υπάρχει αλλαγή. Έτσι επινόησε τον όρο ταυτότητα φύλου, ο οποίος, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι ένα εσωτερικό συναίσθημα ή εμπειρία του εαυτού, μια εσωτερική ταυτότητα που παρόλα αυτά είναι κοινωνικά κατασκευασμένη.
Ο Money δεν είχε τρόπο να το αποδείξει αυτό, μέχρι που μια νεαρή οικογένεια από τον Καναδά, που είχε αποκτήσει δίδυμα αγόρια περίπου ένα χρόνο νωρίτερα, τον αναζήτησε για ιατρική βοήθεια. Ένας από τους δίδυμους γιους τους είχε υποβληθεί σε περιτομή και ήταν μόνιμα παραμορφωμένος στα γεννητικά όργανα. Χωρίς να μπω σε πολλές λεπτομέρειες εδώ, ο Money έδωσε εντολή στους γονείς να μεγαλώσουν το αγόρι τους ως κορίτσι και να μην του αποκαλύψουν ποτέ την αλήθεια. Αυτό είχε τελικά καταστροφικές συνέπειες για όλη την οικογένεια. Το παιδί ήταν τυπικά αρρενωπό στις συμπεριφορές, τα ενδιαφέροντα και τη σεξουαλική έλξη. Αυτό το αγόρι αργότερα ανακάλυψε ότι δεν ήταν κορίτσι και επέλεξε αμέσως να ζήσει ως άντρας. Τελικά όμως αυτοκτόνησε και ο δίδυμος αδερφός του πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών.
Ο Money, εν τω μεταξύ, επαίνεσε αυτό το πείραμα ως επιτυχία και δικαίωση της θεωρίας του…
Μια σημαντική σημείωση: εξετάζοντας το υπόβαθρο του ίδιου του Money και τα γραπτά του για την δική του ζωή, ανακαλύπτεις ότι ο ίδιος ένιωθε βαθιά ενόχληση για το ότι ήταν άντρας. Είναι λοιπόν λογικό ότι τον εξυπηρετούσε να καταλήξει σε μια θεωρία όπως αυτή, όσο παράξενο και να φαίνεται, και να αφοσιωθεί τόσο πολύ στην καθιέρωση της θεωρίας του ως επιστημονικού γεγονότος.
Χωρίς την «επιτυχημένη» προώθηση από το Money της ιδέας ότι η ταυτότητα φύλου υπάρχει και ότι είναι ξεχωριστή και πιο σημαντική από την ανατομία και τα χρωμοσώματα, δεν θα είχαμε φτάσει ποτέ στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα, όπου διδάσκουμε στα παιδιά στα σχολεία ότι η βιολογία δεν έχει σημασία. Το να λένε στα παιδιά ότι τα συναισθήματά τους έχουν μεγαλύτερη σημασία από τη βιολογική πραγματικότητα είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε τη βιολογία μας χωρίς να πληρώσουμε ένα τίμημα – μερικές φορές υψηλό.
DG: Στο βιβλίο, αναφέρετε τον Ισραηλινό παιδοψυχολόγο Haim Ginott , ο οποίος λέει πως «τα παιδιά είναι σαν το φρέσκο τσιμέντο», καθώς σχεδόν οτιδήποτε μπορεί να τους αφήσει ένα μόνιμο εντύπωμα. Αναρωτιέμαι σε ποιο βαθμό οι σημερινοί ακτιβιστές του φύλου εκτιμούν σωστά ή κατανοούν αυτό που κάνουν στα παιδιά, μεγαλώνοντάς τα σε έναν κόσμο που είναι τόσο διαφορετικός από αυτόν στον οποίο μεγάλωσαν οι ίδιοι. Μερικοί από αυτούς αισθάνονται ότι αδικήθηκαν ως παιδιά, καθώς τους δόθηκαν δύσκαμπτοι ορισμοί του αρσενικού και του θηλυκού και θέλουν να το αποτρέψουν αυτό για τις επόμενες γενιές.
Αλλά ανεξάρτητα από οτιδήποτε, δεν μπορούν να επιδιώκουν στην πράξη μια ανατροφή σε έναν κόσμο χωρίς σαφείς ορισμούς του φύλου. Δεν μπορούν να κατανοήσουν στην ουσία του, αυτό που βιώνουν τα παιδιά σήμερα, όταν τους διδάσκουν, ενώ αυτά είναι «φρέσκο τσιμέντο», αυτές τις απίστευτα περίεργες ιδέες.
Miriam Grossman: Νομίζω ότι είσαι πολύ επιεικής. Πιστεύω ότι μεγάλο μέρος των ακτιβιστών, δεν έχουν τέτοια αλτρουιστικά κίνητρα. Αλλά σε κάθε περίπτωση, θέλω να αναφέρω το γεγονός ότι η κοινότητα της ψυχικής υγείας αρκείται απλώς να κάνει φασαρία και κραυγάζει για την αύξηση της κατάθλιψης, του άγχους και των αυτοκτονικών συμπεριφορών μεταξύ των νέων. Υπάρχει πολλή γλώσσα πανικού, έχουν βγει κόκκινες σημαίες συναγερμού, την ίδια στιγμή…
D.G.: Που δημιουργούν δικούς τους πελάτες…
Miriam Grossman: Που πετούν αυτές τις συγκεχυμένες και ύπουλες ιδέες στο λαρύγγι των παιδιών. Προωθούν αυτές τις ιδέες. Η American Academy of Pediatrics, η American Psychological Association, η American Academy of Child and Adolescent Psychiatry, όλοι λένε στα παιδιά ότι μπορεί να γεννηθούν σε λάθος σώμα και ότι είναι φυσιολογικό να έχουν αυτά τα συναισθήματα και ότι είναι μια παραλλαγή της φυσιολογικής ανθρώπινης έκφρασης να θέλεις το υγιές σώμα σου να καταστραφεί ανεπανόρθωτα, να αφαιρεθεί το στήθος σου.
D.G.: Χαίρομαι που αναφέρατε αυτούς τους θεσμούς. Πώς αυτοί και άλλοι ιατρικοί σύλλογοι διαφόρων ειδικοτήτων, που εκπροσωπούν ανθρώπους σαν εσάς, έχουν καταληφθεί από εξτρεμιστές για αυτό το θέμα; Πώς μια κακή ιδέα του Money αιχμαλώτισε τη Δυτική ιατρική φαντασία;
Miriam Grossman: Λοιπόν, ο Money δεν έκανε μόνο λάθος, ήταν και κακός άνθρωπος—ένας παιδόφιλος που προωθούσε την αιμομιξία, μεταξύ άλλων. Αλλά τα κατάφερε γιατί ήταν ένας εγωιστής τύραννος με ελίτ διαπιστευτήρια. Προσπάθησε να κερδίσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη δημοσιότητα, γράφοντας άρθρα και βιβλία όχι μόνο για το επαγγελματικό αλλά και για το λαϊκό κοινό. Πήρε τις ιδέες του σχετικά με την ταυτότητα φύλου και τα αντίστοιχα ψεύτικα -γιατί πλέον έχουν διαψευσθεί εντελώς–αποτελέσματα, είπε ψέματα γι’ αυτά και προώθησε την έρευνά του ως γνήσια, ενώ δεν ήταν καθόλου τέτοια.
Αλλά έκανε πολύ καλή εντύπωση. Ήταν επιδέξιος και έξυπνος και εκλεπτυσμένος. Ήταν ο καθηγητής που φορούσε το τουίντ σακάκι, που είχε πάει στο Χάρβαρντ και είχε τα κατάλληλα γούστα. Ναι, οι άνθρωποι τον άκουγαν, όπως ακούνε τους ειδικούς στις μέρες μας
D.G.: Όσον αφορά το θέμα των «ειδικών» κάτι που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα σχετικά με τον ελιτισμό των ιατρικών ιδρυμάτων είναι ότι υποβαθμίζουν ανθρώπους σαν εσάς, οι οποίοι είναι εξίσου ικανοί να διατυπώσουν τεκμηριωμένες απόψεις σχετικά με την ιατρική πρακτική και τη βιολογική πραγματικότητα.
Miriam Grossman: Αυτό έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, στην ανθρώπινη ιστορία, μικρές ομάδες ανθρώπων με κακές ιδέες να αναλαμβάνουν την εξουσία. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. δεν πρέπει να μας σοκάρει. Έτσι αποκτούν κινητικότητα οι κακές ιδέες, ειδικά όταν οι άνθρωποι που γνωρίζουν καλύτερα παραμένουν σιωπηλοί ή αναγκάζονται να το κάνουν. Τα «εισερχόμενά μου» είναι γεμάτα μηνύματα από γιατρούς, νοσηλευτές, κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, που λένε ότι συμφωνούν μαζί μου, αλλά δεν μπορούν να το πουν δημόσια.
D.G.: Τι σας ώθησε να εκφράσετε δημόσια τις απόψεις σας; Τι σας κάνει να ξεχωρίζετε από όλους εκείνους που αγαπούν και συμφωνούν αυτά που λέτε, αλλά δεν αισθάνονται ικανοί να μιλήσουν;
Miriam Grossman: Πρώτα απ ‘όλα, είμαι στο τέλος της καριέρας μου. Δεν είμαι στο ξεκίνημα ώστε να πρέπει να ανησυχώ ότι θα μου απορρίψουν τις αιτήσεις εργασίας ή θα έχω να κάνω με την απόλυσή μου. Οπότε δεν έχω να ασχοληθώ αυτό με το θέμα. Αν και με έχουν απομακρύνει από τη δουλειά λόγω των θέσεων μου. Αλλά επέζησα.
Δεύτερον, παρακολουθώ αυτές τις οικογένειες εδώ και μερικά χρόνια. Έχω ασθενείς που δεν έχουν πλέον πέος, αλλά έχουν τώρα τον λεγόμενο «κόλπο». Έχω ασθενείς που έχουν γίνει υπογόνιμοι, ασθενείς στα είκοσί τους, ασθενείς από χειρουργούς που τους «σκάλισαν» χωρίς να αφιερώσουν ούτε στιγμή να εξερευνήσουν την ψυχική τους υγεία. Έχω μιλήσει με πάρα πολλές νεαρές γυναίκες που έχουν αφαιρέσει το στήθος τους και τώρα το μετανιώνουν και βουλιάζουν στη σκέψη ότι δεν θα μπορέσουν να θηλάσουν μια μέρα. Οπότε ζω την κατάσταση με αυτόν τον τρόπο.
Και τί να πρωτοαναφέρω για τους γονείς. Έχω ένα ολόκληρο κεφάλαιο στο βιβλίο για τους γονείς. Για τους γονείς,. . . Θέλω να ξέρετε ότι μίλησα με μια μητέρα, η οποία επικοινώνησε πρόσφατα μαζί μου, και είναι επιζώσα μιας γενοκτονίας. Δεν μπορώ να πω πού συνέβη, αλλά ήταν μια από τις γενοκτονίες που συνέβησαν τα τελευταία 30, 40 χρόνια. Και σε εκείνη τη γενοκτονία, έχασε την οικογένειά της, τον σύζυγό της και ένα μέλος. Τώρα, έχει ένα παιδί που είναι τρανσέξουαλ και μου είπε ότι αυτή η εμπειρία με τον γιο της είναι πιο δύσκολη από οτιδήποτε έχει περάσει στη ζωή της.
D.G.: Θεέ μου.
Miriam Grossman: Με ρωτήσατε λοιπόν τι με ωθεί να το κάνω αυτό. Είναι η οργή που νιώθω για τα βάσανα που έχω αντιμετωπίσει. Δεν μπορώ να συγκρατήσω την οργή που νιώθω για τους ανθρώπους που διαδίδουν αυτές τις φρικαλεότητες. Απλά δεν μπορώ να την συγκρατήσω, γι’ αυτό κάνω αυτό που κάνω.
D.G.: Ευχαριστώ. Όσο και αν γνώριζα τι συνεπάγονται αυτές οι χειρουργικές επεμβάσεις και οι υπόλοιπες σωματικές παρεμβάσεις, το να διαβάσω λεπτομερώς γι’ αυτές στο βιβλίο σας ήταν αποκαρδιωτικό και πολύ δύσκολο να το αντιμετωπίσω… Αλλά εκτίμησα επίσης ότι δώσατε τη γνώση στους γονείς που νομίζω ότι είναι συχνά οι πιο φιμωμένοι συμμετέχοντες σε αυτή τη κατάσταση. Νομίζω ότι υπάρχουν μερικοί detrans που είναι πολύ ειλικρινείς και έχουν θάρρος στις μαρτυρίες τους, αλλά οι γονείς που αντιμετωπίζουν τις κρίσεις των παιδιών τους έχουν έναν απροσδιόριστο ρόλο. Όπως περιγράφετε και στο βιβλίο, ορισμένοι γονείς που διαμαρτύρονται για τις ιατρικές «μεταβάσεις» των παιδιών τους αμφισβητήθηκαν νομικά και τελικά φυλακίστηκαν.
Miriam Grossman: Λοιπόν, επιτρέψτε μου να εξηγήσω. Ο λόγος για τον οποίο τόσοι πολλοί γονείς παραμένουν ανώνυμοι είναι επειδή εξακολουθούν να ελπίζουν και να προσεύχονται ότι το παιδί τους θα επιστρέψει.
D.G.: Μάλιστα.
Miriam Grossman: Υπάρχουν γονείς που μιλούν ανοιχτά, και μπορώ να χρησιμοποιήσουν τα ονόματά τους, αλλά αυτό έγινε πιο συχνό τον τελευταίο καιρό. Νιώθω λοιπόν ότι πρέπει εγώ να μιλήσω για τους γονείς. Και όπως είδατε, αφιέρωσα το βιβλίο σε εκείνους —σε 500 γονείς από 17 χώρες. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο σε αυτούς, γιατί το επάγγελμά μου είναι να περιγράφω αυτούς τους γονείς που είναι σαν να είναι οι κακοί που δεν αποδέχονται την ψεύτικη persona του παιδιού τους, αυτή του αντίθετου φύλου. Το επάγγελμά μου έχει εγκαταλείψει εντελώς αυτούς τους γονείς και τον αγώνα τους. Καταλαβαίνετε λοιπόν πως είμαι θυμωμένη
Αλλά ούτως ή άλλως, επιστρέφοντας στο ζήτημα των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων, ας συζητήσουμε για την American Academy of Pediatrics, την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής.
Αυτός είναι ένας μεγάλος ιατρικός οργανισμός. Ισχυρίζεται ότι έχει 67.000 μέλη. Θέλω οι γονείς να καταλάβουν ότι όταν πηγαίνουν στον παιδίατρό τους, οι γιατροί είναι απασχολημένοι και δεν έχουμε χρόνο να κάνουμε έρευνα για κάθε θέμα που υποτίθεται ότι γνωρίζουμε. Έτσι, διδασκόμαστε καθ’ όλη τη διάρκεια της εκπαίδευσής μας, ότι εμπιστευόμαστε τις επαγγελματικές μας οργανώσεις. Λογικό, σωστά;
D.G.: Ναι.
Miriam Grossman: Έτσι, εάν κάποιος έρθει σε μένα με Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή, για παράδειγμα και θέλω να βρω τις πιο πρόσφατες συστάσεις σχετικά με νέα φάρμακα και ούτω καθεξής, θα πάω στην American Academy of Child and Adolescent Psychiatry, (Αμερικανική Ακαδημία Ψυχιατρικής Παιδιών και Εφήβων) και θα το ψάξω. Θα εμπιστευτώ αυτό που γράφουν εκεί. Γιατί όχι; Γιατί να μην το κάνω; Φυσικά και θα τους εμπιστευτώ.
Τώρα, το πρόβλημα είναι όταν πρόκειται για αυτό το θέμα της ταυτότητας φύλου και του να είσαι τρανς, για το συγκεκριμένο θέμα, οι οργανώσεις έχουν παγιδευτεί από τους ακτιβιστές.
Είναι στο τιμόνι, αποφασίζουν την για την πολιτική της εταιρίας. Αυτό περιλαμβάνει την απόφαση ποιες επιστολές προς τον εκδότη θα δημοσιευτούν στα ιατρικά περιοδικά, ποια ερευνητικά άρθρα θα γίνουν δεκτά για δημοσίευση, ποια θέματα θα συζητηθούν στις ετήσιες συνεδριάσεις και τί οι γιατροί και οι γονείς σε όλη τη χώρα θα κληθούν να πράξουν
Μιλούμε για μεγάλη δύναμη. Το 2018, η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής δημοσίευσε μια δήλωση πολιτικής σχετικά με τη φροντίδα των τρανσέξουαλ και των νέων με διαφορετικότητα φύλου. Γράφτηκε από έναν μόνο γιατρό που βασικά απλά περιέλαβε ολόκληρο το σύστημα πεποιθήσεων που διέπει την ιδεολογία του φύλου, συμπεριλαμβανομένων των ιδεών ότι το φύλο «αποδίδεται κατά τη γέννηση», ότι το φύλο είναι σε «ένα φάσμα», ότι τα παιδιά έχουν εγγενείς ταυτότητες φύλου που πρέπει να γίνονται άμεσα αποδεκτές από τους ενήλικες. Αυτή ήταν μια δημοσίευση από ιατρικό σύλλογο, αλλά δεν είχε καμία ιατρική βάση. Ισχυριζόταν ότι η πολιτική τους υποστηρίζεται από υψηλής ποιότητας αποδεικτικά στοιχεία ως προς το όφελος, αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια.
Από τότε, κάποιοι παιδίατροι άρχισαν να αντιδρούν.
Μια παιδίατρος, η Julia Mason, ξεκίνησε διαδικασία υποβολής ψηφίσματος προς την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιάτρων. Για αυτόν το χρόνο, και μετά για τον επόμενο, το ψήφισμα απορρίφθηκε. Το ψήφισμα ζητά επανεξέταση αυτής της δήλωσης πολιτικής του 2018, ζητώντας επαναξιολόγηση των αποδεικτικών στοιχείων. Στο κάτω-κάτω αυτό ήδη έγινε στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη Σουηδία, τη Νορβηγία και τη Φινλανδία. Μόλις τα τελευταία τρία χρόνια, όλες αυτές οι χώρες έκαναν ανάλυση της έρευνας και των δεδομένων σε βάθος και αποφάσισαν να κάνουν στροφή180 μοιρών για τη θεραπεία των παιδιών με δυσφορία φύλου. Με άλλα λόγια, οι ιατρικές αρχές σε όλες αυτές τις χώρες κάνουν το αντίθετο από αυτό που ζητά τώρα και ήδη από το 2018 η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής.
D.G.: Είναι πραγματικά ανησυχητικό. Υπάρχει μια φίμωση της ιατρικής συζήτησης στην Αμερική που δεν συμβαίνει σε άλλες χώρες.
Miriam Grossman: Είναι μια τυραννία. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 24 παιδίατροι που έχουν υπογράψει το ψήφισμα της Julia Mason στην Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής. Και εδώ που τα λέμε, από όσο ξέρω, δεν πρόκειται να ληφθεί υπόψη.
Οι γονείς πρέπει να καταλάβουν ότι όταν πηγαίνουν το παιδί τους στον παιδίατρο και ο παιδίατρος απευθύνεται στον επαγγελματικό του οργανισμό για συμβουλές, αυτή —ή αυτός— απλώς πρόκειται να επαναλάβει αυτό που λέει αυτός ο οργανισμός. Οι γιατροί πρώτης γραμμής που δεν ασχολούνται με την έρευνα, είναι αναγκασμένοι να πιστεύουν ότι αυτές οι απόψεις αποτελούν θέσεις ομοφωνίας. Ο βοηθός Υπουργός Υγείας των ΗΠΑ, ο ναύαρχος Dr. Rachel Levine, συνεχίζει να λέει ότι υπάρχει ιατρική συναίνεση. Δεν υπάρχει.
D.G.: Κάτι που άρχισα να κάνω σε κάποιο βαθμό και ελπίζω να το κάνω περισσότερο, είναι να εξετάσω τα ιατρικά έγγραφα —συχνά λανθασμένα ή αποσυρμένα— τα οποία χρησιμοποιούνται για να τροφοδοτούν τα κοινωνικά κινήματα. Πολύ συχνά δεν έχουν ευρωστία, ούτε ακόμη και τα αποτελέσματα που διαφημίζεται ότι παρουσιάζουν.
Miriam Grossman: Εξαιρετικό. Ναι, χαίρομαι που όλο και περισσότεροι επανεξετάζουν την έρευνα που τροφοδοτεί αυτές τις θεραπείες. Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο πόσο περιορισμένες αποδείξεις υπάρχουν γι’ αυτές.
D.G.: Για να ολοκληρώσουμε με μια ελπιδοφόρα σημείωση, ίσως μπορούμε να συζητήσουμε τα βήματα προς τα εμπρός. Πολλοί καλούν τους γονείς να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους στο σπίτι, προκειμένου να τα προστατεύσουν από τους ιδεολόγους του φύλου στα σχολεία. Υπάρχουν οι παιδίατροι που αναφέρατε που υπέγραψαν αυτό το ψήφισμα. Ο υπότιτλος του βιβλίου σας είναι “A Psychiatrist’s Guide Out of the Madness”. Πώς θα συμβουλεύατε να βγει ο κόσμος από αυτή την τρέλα;
Miriam Grossman: Το βιβλίο μου δεν απευθύνεται μόνο σε γονείς που τους απασχολεί το θέμα άμεσα στη ζωή τους, αλλά και σε άτομα που θέλουν να το αποτρέψουν. Κίνηση- κλειδί, και ας φαίνεται μικρή, είναι να αμφισβητήσετε τη δήλωση ότι το φύλο αποδίδεται κατά τη γέννηση. Το φύλο καθορίζεται κατά τη σύλληψη, δεν «αποδίδεται κατά τη γέννηση». Τα παιδιά καθίστανται μόνιμα αρσενικά ή θηλυκά πολλούς μήνες πριν από τη γέννηση. Θέλω τα παιδιά να το ακούσουν αυτό από τους γονείς τους προτού εκτεθούν στη γλώσσα της «ανάθεσης του φύλου» από αλλού. Θέλω να θεωρήσουν την ιδέα της ανάθεσης του φύλου κατά τη γέννηση ως ένα παράξενο και αντιεπιστημονικό μύθο, που όντως είναι.
D.G.: Ευχαριστώ. Πάρα πολύ! Κάτι άλλο που μου άρεσε πολύ στο βιβλίο σας ήταν η ενότητα σας για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Νομίζω ότι προσφέρετε λαμπρές γνώσεις εκεί. Ξέρω ότι γράψατε ένα ξεχωριστό βιβλίο για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, όπου μιλάτε για τον τρόπο με τον οποίο διδάσκονται τα παιδιά και οι νέοι για το σεξ και την αναπαραγωγή σαν να είναι μια μηχανιστική, άψυχη εμπειρία, σχεδόν σαν το σεξουαλικό παιχνίδι που απεικονίζεται στο Brave New World του Aldous Huxley.
Προσφέρετε ένα άλλο μοντέλο για το πώς μπορούμε να προσεγγίσουμε την αναπαραγωγική εκπαίδευση, ένα μοντέλο που δίνει έμφαση στη μητρότητα και την πατρότητα. Δεν νομίζω ότι αυτό χρειάζεται να γίνεται με κηρυγματικό τρόπο, αλλά με τρόπο που εντάσσει την επιστήμη, συμπεριλαμβανομένης της ψυχολογίας, στις συζητήσεις για τις ανθρώπινες σχέσεις. Για παράδειγμα, επισημάνατε την ομορφιά του θηλασμού, το δέσιμο που συμβαίνει μεταξύ μητέρας και παιδιού και ούτω καθεξής. Εν ολίγοις, προτείνετε τη μεταρρύθμιση της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης προς την κατεύθυνση της ψυχοσωματικής σύνδεσης και της προσέγγισης του κύκλου της ζωής.
Miriam Grossman: Σωστά. Το αναφέρω στο πλαίσιο των μαστεκτομών που γίνονται σε κορίτσια που πιστεύουν ότι το στήθος τους είναι απλώς σεξουαλικό αντικείμενο για τους άντρες και που ποτέ δεν έχουν αντιληφθεί κάποια άλλη άποψη. Απλώς δεν έχουν ιδέα για την υπέροχη βιολογία του μαστού, του θηλασμού και του δεσμού ωκυτοκίνης που συμβαίνει μεταξύ μητέρας και μωρού. Αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα μου θέματα.
Το γυναικείο βιολογικό σύστημα είναι γεμάτο θαύματα.
D.G.: Νομίζω ότι είναι ένα πολύ καλό συμπέρασμα για το κλείσιμο, Dr. Grossman, σας ευχαριστώ πολύ και πάλι που μιλήσατε μαζί μου και που γράψατε αυτό το τόσο σημαντικό βιβλίο. Ελπίζω ότι περισσότεροι γιατροί θα συμμεριστούν τις θέσεις σας και θα μιλήσουν και εκείνοι μετά από αυτό.
Πηγή: https://www.thepublicdiscourse.com/2023/08/90538/