«Τήν πάνσεπτον ἐγκράτειαν, ἐναρξώμεθα φαιδρῶς, ἀκτῖνας ἀπολαμποντες, τῶν ἁγίων ἐντολῶν, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν», ψάλλαμε στον όρθρο της Καθαράς Δευτέρας, της πρώτης ημέρας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
«Γέροντα ημείς είμεθα αμαρτωλοί και δεν έχουμε ελπίδα να σωθούμε». Ο Γέρων εξήγαγε εκ του στήθους του εικόνα ασημένιαν, η οποία είχε την σταύρωσιν του Χριστού, καί λέγει εις αυτόν: «Βλέπεις Αυτόν ο οποίος κρέμαται εις τον Σταυρόν; Εφ’ όσον ευρίσκεται εις τον Σταυρόν πάντοτε θα μας βοηθή να μη απελπιζώμεθα».
Διότι αὐτὸς εἶναι ὁ πραγματικὸς πλοῦτος, αὐτὴ εἶναι ἡ μεγαλύτερη περιουσία, ὅταν ὁ ἄνδρας δὲν βρίσκεται σὲ διχόνοια μὲ τὴ γυναίκα του, ἀλλὰ εἶναι προσκολλημένοι ὁ ἕνας στὸν ἄλλο, σὰν ἕνα σῶμα ἀκριβῶς.