Ἀνδρίζου, παιδί μου, εἰς τόν ἀγῶνα· διά πολλῶν θλίψεων θά ἀνέλθωμεν εἰς τόν οὐρανόν· ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας μας εἶναι σπαρμένος μέ ἀγκάθια καί πονοῦμεν καί ματώνομεν
Οἱ ἄνθρωποι, παιδί μου, χωρίζονται εἰς αὐτόν τόν κόσμον εἰς καλούς καί κακούς, εἰς πλουσίους καί πτωχούς, εἰς μορφωμένους καί ἀμορφώτους, εἰς εὐγενεῖς καί ἀγενεῖς, εἰς ἐξύπνους καί ἀνοήτους
Ἄς λάβουν θάρρος, ὅλοι ὅσοι ὑπάρχουν βαρυποινῖται, ὅτι ὑπάρχει Θεός, ὁ ὁποῖος οὐ λογίζεται ὅ,τι κακόν καί ἄν πράξωμεν πρός Αὐτόν· συγχωρεῖ πᾶσαν ἁμαρτίαν, μόνον νά μετανοήσωμεν εἰλικρινά
Ὅλα τά λυπηρά μᾶς ἀποστέλλονται, χωρίς πάσης ἀμφιβολίας, διά θεραπείαν τῆς νοσούσης ψυχῆς μας, ὅπως διά τῶν θλίψεων ἐμέσῃ τό φαρμάκι τῆς ἡδυπαθείας καί παντός πάθους
Μήν ἀπελπίζου ὅ,τι καί ἄν συμβῇ· κατά τόν πειρασμόν καί ἡ ἔκβασις ἀκολουθεῖ. Ποτέ δέν ἀφήνει ὁ Θεός ἤ μᾶλλον δέν φορτώνει περισσότερον ἀπό ὅ,τι δύναται νά σηκώσῃ ὁ ἄνθρωπος. Ἐάν οἱ ἄνθρωποι τοῦτο ποιοῦσι, πόσον μᾶλλον ὁ ἀγαθός Θεός, ὁ Ὁποῖος διά τόν ἄνθρωπον ἔχυσε τό Πανάγιόν Του Αἷμα ἐπί τοῦ Σταυροῦ!
Λοιπόν ἀγωνισθῶμεν· ἀκονίσωμεν τάς ψυχάς μας εἰς τό ἀκόνι τῆς ὑπομονῆς, ὅπως ἐκφέρωμεν ἔργον εὐάρεστον τῷ Θεῷ· θλίψεις, ἀρρώστειαι, στενοχωρίαι, πειρασμοί, οὐδέν τῶν τοιούτων θά χωρίσῃ ἡμᾶς ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ· διότι ἐκ τῶν προτέρων ἔχομεν διδαχθῆ καί λάβει γνῶσιν, ὅτι στενή καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός, ἡ ὁδηγοῦσα τούς βαδίζοντας αὐτήν εἰς τήν ἄλυπον ζωήν.