Ο γερω–Γερόντιος ἔγινε μοναχός στήν Μονή Γρηγορίου. Προσβλήθηκε ἀπό φυματίωση καί τόν ἔστειλαν μαζί μέ ἄλλον ὁμοιοπαθῆ μοναχό στό Σανατόριο. Ὅταν θεραπεύτηκε ἐπέστρεψε στό Μοναστήρι, ἀλλά κάποιοι πατέρες φοβούμενοι μήν κολλήσουν καί ἄλλοι, τοῦ εἶπαν νά μένη στήν Θεσσαλονίκη καί νά τοῦ στέλνουν ὅ,τι χρειάζεται. Δέν δέχθηκε. Τοῦ πρότειναν νά πάη στό Ὄρος ὅπου θέλει καί αὐτοί θά τοῦ στέλνουν τρόφιμα. Ἔφυγε χωρίς νά πάρη τίποτε. Ἔκανε μεροκάματα καί ζοῦσε. Ἔκανε στόν Ἅγιο Βασίλειο καί στόν Ἅγιο Πέτρο. Αὐτά ἦταν τά καλύτερα χρόνια τῆς καλογερικῆς του. Κοινωνοῦσε τακτικά καί ἦταν χαρούμενος ἄν καί δέν εἶχε οὔτε ἕνα κονσερβοκούτι νά πίνη νερό.
Αποφθέγματα από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση