Διηγήθηκε ο ίδιος (ο Πρόδρομος Εζνεπίδης, πατέρας του Αγίου Παϊσίου και πρόεδρος του χωριού) ότι μια φορά είχαν πάει πολλοί Τούρκοι (Τσέτες), για να πατήσουν τα Φάρασα. Στο χωριό οι άνδρες έλειπαν, άλλοι στα μακρινά κτήματα και άλλοι στα ταξίδια…
ΜΕΧΡΙ τὰ ἑπτὰ τοῦ χρόνια, ο αδελφός του Αγίου Παϊσίου Ραφαήλ, πρόλαβε καὶ ἔζησε ἀπὸ κοντὰ τὸν Ἅγιο Ἀρσένιο (Χατζεφεντή) παρατηρώντας, μὲ τὴν παιδικὴ ὡς σφουγγάρι ψυχῆ του τὴν ὁσία του ἀγγελικὴ βιοτὴ καθὼς καὶ τὰ θαύματά του στὴν πατρίδα στὰ Φάρασα τῆς Καππαδοκίας
Τους αρρώστους τους πήγαιναν στο σπίτι του συνήθως, το οποίο ήταν ετοιμόρροπο. Δίπλα είχε και ένα άλλο μικρό ατομικό του κελλί, το οποίο δεν είχε σανιδένιο πάτωμα, αλλά χώμα.