Μετὰ τὴν ἐπίσημο ἔναρξι τῆς Ἐπαναστάσεως στὴ Μακεδονία, ὁ ἀρχιστράτηγος Ἐμμανουὴλ Παππᾶς ἀπηύθυνε ἔκκλησι, τὴν 30ήν Μαΐου 1821, πρὸς τοὺς παράγοντας τῆς Ἐθνεγερσίας καὶ ἔγραφε: «Παρακαλοῦμεν τὴν ἔφορον ἡμῶν Κυρίαν Θεοτόκον καὶ τὸν ἐξ αὐτῆς ἀσπόρως τεχθέντα Κύριον, Ἰησοῦν Χριστὸν διὰ νὰ ἐνισχύσουν νικῶντες τὸν κοινὸν ἡμῶν ἐχθρὸν, τύραννον καὶ ἀσεβῆ Ἀγαρηνόν».
Πένθιμα ήχησαν στις δέκα το πρωί (24ης Ιουλίου) και για ένα τέταρτο οι καμπάνες στους Ι. Ναούς της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Αμέσως μετά τελέσθηκε ο Παρακλητικός Κανόνας προς την Υπεραγία Θεοτόκο, την Υπέρμαχο Στρατηγό του Γένους μας.
Βρέθηκαν στόματα και είπαν ότι κατά τη Θεία Κοινωνία το σάλιο θα μεταδώσει μόλυνση ή ότι ο ασπασμός του Ιερού Ευαγγελίου, του Επιταφίου και του Εσταυρωμένου, θα καταστρέψει ό,τι κερδίσαμε…
Θλιβόμαστε πολύ γιατί υπάρχουν τέτοιες επιπόλαιες γνώμες και τέτοιες ιδέες, οι οποίες “διαγράφουν” την θεία Δύναμη της Εκκλησίας μας. Πονάμε, γιατί τόσο ορθολογικά, τόσο σαρκικά, τόσο επιπόλαια μιλάνε.