Ύστερα από τις νικηφόρες για την ελληνική πλευρά μάχες Κιλκίς – Λαχανά (19 Ιουνίου 1913) και Δοϊράνης (23 Ιουνίου 1913), ο Ελληνικός Στρατός συνέχισε την προέλασή του βόρεια στην κοιλάδα του ποταμού Στρυμόνα προς τη νοτιοδυτική Βουλγαρία. Ο κύριος άξονας των επιχειρήσεων περνούσε δια των στενών της Κρέσνας.
Στις 8.15 ο αντισυνταγματάρχης Παπαδόπουλος αναφέρει στον μέραρχο Μανουσογιαννάκη «Κατέλαβα τη Βέτρινα, εκτοπίζοντας τον εχθρό από τις θέσεις που κατείχε σε υψώματα βορείως του χωριού, μέχρι τώρα επτά διαδοχικά. Ο εχθρός υποχωρεί προς το βορρά». Μετά από 530 χρόνια, το Νέο Πετρίτσι ήταν ελεύθερο και Ελληνικό.
Η Βουλγαρία, σε άκρα αντίθεση από την Ελλάδα, είχε σταθερή θέση από το 1991 μέχρι σήμερα. Δέχεται το όνομα Μακεδονία, αλλά ούτε εθνότητα, ούτε γλώσσα. Κανένας δεν την πίεσε, στο όνομα “140 χωρών” ή οτιδήποτε άλλου. Ίσα ίσα, η Ευρώπη είδε τη σταθερή της θέση, και για πρώτη φορά πίεσαν τα Σκόπια να δεχθούν τα Βουλγαρικά αιτήματα.