Ζήση Μαριάννα
Αριστοτέλης: Φιλία εστι μία ψυχή εν δυσί σώμασι ενοικουμένη.
Πλάτων: Η φιλία είναι αγάπη υγιαινούσης ψυχής προς ψυχήν υγιαίνουσαν. Η φιλία ως απόρροια υγιαινούσης ψυχής είναι ιερά, αγνή, ακεραία, πιστή, ειλικρινής, παρρησιαστική, αληθής αιωνία.
Άγιος Νεκτάριος: Η φιλία είναι αρετή διότι εδράζεται επί του ήθους και της ευαγωγίας της υγιαινούσης ψυχής. Ο αγαθός φίλος και την ψυχή και το σώμα του φιλούμενου ευ ποιήσαι δύναται.
Ο φίλος πάσχει το πάθος της ψυχής του φίλου αυτού. Σπεύδει προ της αιτήσεως αυτού εις βοήθειαν.
Ευρυπίδης: Η παραίνεσις αυτού φαρμάκου παντός ισχυρότερον ενεργεί επί της πασχούσης ψυχής και της τεθλιμμένης καρδίας του φίλου. Φάρμακον ζωής οι λόγοι αυτού.
Σε συνέχεια και σε απόλυτη συνάρτηση με προηγούμενο άρθρο σχετικά με την απόγνωση, σήμερα θα γίνει αναφορά στην αξία της φιλίας και στο ρόλο του φίλου όπως χαρακτηριστικά αναλύονται παραπάνω.
Δυστυχώς αν και τιμήσαμε πριν λίγο την επέτειο του μεγάλου « ΟΧΙ» σήμερα μετράμε πολλά «Ναι» σε απώλειες ζωής, εκούσιες σε μια Ελλάδα κατά τα άλλα ελεύθερη. Σε αυτή την τόσο τραγική στιγμή της απόγνωσης στην οποία εισέρχεται η ψυχή σταδιακά, τίθεται ένα πολύ μεγάλο ερώτημα αναφορικά με τη φιλία, τη στιγμή που τα τελευταία χρόνια οι περισσότεροι νέοι μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετρούν αναρίθμητους «φίλους». Όλοι αυτοί που φέρουν τον τίτλο του φίλου μπορεί να είναι πραγματικοί φίλοι; Αυτή η ποσοτική αύξηση των φίλων, που είναι το απόλυτο ζητούμενο προκειμένου να ακολουθήσει η έμμεση ή άμεση επίδειξη μπορεί να είναι υπαρκτή;
Νομίζω ότι πολλοί από αυτούς τους νέους που έθεσαν τέλος στη ζωή τους θα μετρούσαν ένα- ως συνήθως- υψηλό αριθμό φίλων ο οποίος όμως δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί ούτε κατά το ήμισυ στις πραγματικές ανάγκες της φιλίας, όπως χαρακτηριστικά αναλύονται παραπάνω. Ζούμε στην εποχή των ομοιωμάτων. Η φιλία λέγεται και βιώνεται ως το απόλυτο «φαίνεσθαι», η απόλυτη εικόνα, απρόσωπη χωρίς κόπο, χρόνο και αφοσίωση. Η φιλία μέσα από φωτογραφίες και λόγια παρουσιάζεται ως επίδειξη «λύπης και χαράς» που ποτέ δεν βιώνεται από τους φίλους, απλά μάλλον ανακοινώνεται.
Αντιθέτως, όλες οι παραπάνω αναφορές στον ρόλο του φίλου παρουσιάζουν μία ενεργητική παρουσία στη ζωή του άλλου. Συμμετοχή ή αλλιώς συμβίωση μίας ψυχής σε δύο σώματα όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Αριστοτέλης. Και είναι σημαντική η φράση του Αγίου Νεκταρίου ότι ο φίλος σπεύδει να βοηθήσει πριν ακόμη του ζητηθεί η βοήθεια και μπορεί να κάνει καλό και στη ψυχή και στο σώμα του φίλου, όπως το πιο ισχυρό φάρμακο σύμφωνα με τον Ευριπίδη.
Σήμερα όμως, μέσα από το facebook, to twitter και τα άλλα social media που δεν γνωρίζω, ο άνθρωπος βυθίζεται όλο και περισσότερο στην μοναξιά που γεννά αυτή η απρόσωπη, εικονική πολυκοσμία από την οποία είναι περικυκλωμένος. Πιο μόνος από ποτέ μέσα στους αναρίθμητους απρόσωπους φίλους, κυρίως ο νέος δέχεται επιδερμικά τις πολλές γνωριμίες και τις μετονομάζει σε φιλίες προκειμένου να μην υστερεί. Επιθυμεί να νιώσει, να αισθανθεί, να μοιραστεί όμως αυτό είναι αδύνατο να γίνει με τον συγκεκριμένο τρόπο έτσι ώστε τελικά να καρπωθεί η ψυχή μέσα από την οποία διέρχεται η φιλία. Η φιλία χρειάζεται χώρο και χρόνο για να λειτουργήσει, έγνοια, αφοσίωση, σιωπή και ευήκοα ώτα. Μα πάνω από όλα μια πραγματική, αληθινή, σφιχτή αγκαλιά!